Familie Geluk

Er is een hoop gebeurd de laatste dagen en weken en gelukkig allemaal positief nieuws!

We weten nu als het goed is wat ons lieve kleine mannetje mankeert. Afgelopen maandag ben ik met Kyrian naar de kinderarts geweest om te bespreken wat er uit de CT kwam en wat zij dacht dat het was. Er was niks afwijkends te zien op de scan gelukkig. De kinderarts vertelde ons dat Kyrian een vorm van kinderepilepsie heeft, maar zij dacht niet dat het voor het leven zou zijn. Dit betekent dat zijn hersenen nog in de groei zijn, maar hij is er veel gevoeliger voor om zomaar een epileptische aanval te krijgen. Daarom moet hij sowieso het komende jaar nog onder de medicatie(Depakine) blijven die hij nu krijgt om aanvallen te voorkomen. De arts wilde de dosis niet met de leeftijd verhogen zodat hij het kan ontgroeien en hopelijk dat dat resulteert dat hij geen aanvallen meer krijgt. Het kon ook maar zo wezen dat hij twee jaar aan de medicatie zit. Hangt er allemaal maar vanaf hoe het gaat. Over drie maanden moeten we weer terug op controle om te kijken hoe het gaat en hoe het gegaan is de afgelopen tijd. Dus we hopen maar dat de medicatie helpt en er geen aanvallen meer voorkomen. Wat een opluchting om nu te weten wat er met hem aan de hand is en dat het niks heel ernstigs is, maar dat hij het kan ontgroeien, daar hopen we maar op.

Daarnaast hebben we van de week bericht gekregen dat Kyrian per 14 mei mag gaan starten op de peuterspeelzaal. Joepie! Hij is er echt wel aan toe, het is zo'n klein ontdekkertje!

En.. en.. en.. Natuurlijk niet te vergeten. Last but not least, en nu echt voor de laatste keer: We gaan verhuizen. Waarom ook niet? Alweer, ja, maar nu echt definitief. We gaan naar een heel leuk huis bij mijn ouders in de straat(straat oversteken en je bent bij m'n ouders. Vanaf hun huis kun je het onze nét niet zien). 3 slaapkamers, een hele ruime tuin. Foto's volgen wel zodra we over zijn! 't Is echt een heel, heel leuk huis! Gabriël heeft er ook al onwijs veel zin in. Gisteren met het inpakken van de boekenkast(à la 12 dozen) vroeg hij aan me of we gingen verhuizen nádat deze dozen ingepakt waren. Nouuu, nee... Zo snel gaat dat ook weer niet! Als het goed is krijgen we 2 januari de sleutel en dan gaan we er zo snel mogelijk in. Er hoeft niks geverfd te worden, dat is nog recentelijk gedaan en alles is al in mijn smaak. In de loop van de tijd zullen we wel onze meubels moeten vervangen, want eigenlijk past alleen een van onze banken in die stijl, ach, who cares. Komt vanzelf allemaal wel.

We merken wel dat we in veel dingen weer gezegend zijn. Jahweh voorziet!
Door menig mens ben ik inmiddels Guus Geluk genoemd, want het rijtje aan dingen die wij winnen middels wedstrijden en dergelijke wordt steeds langer! Zo hebben we twee weken terug van een heerlijke taart kunnen genieten(mede dankzij de nieuwe Dinxperse krant RondomDinxperlo) en zo kreeg ik gisteren bericht dat ik via Peuterplace.nl een Qibbel fiets-achterzitje heb gewonnen! Hartstikke gaaf! En zo is er wel meer geweest dat we hebben gewonnen of gekregen en waarin we toch wel zien dat we maar weer mooi voorzien worden door Hem daarboven! Toch maar mooi dat je Iemand kunt bedanken voor wat je krijgt en allemaal als het allemaal zulk moois is!

Woensdag begint Chanuka ook al weer, cadeautjestijd!!
Dus een spannende periode kunnen we achter ons laten en een nieuwe spannende tijd tegemoet!

Waarom nou jij?

Mijn lieve, kleine Kyrian. Mijn stoere ventje. Waarom blijkt er nu toch ook iets met jou te zijn? We dachten dat we gezegend waren nu een "normaal" mannetje te hebben, voor je broer hebben we al zoveel zorgen gehad en nog. En nu jij, binnen twee maanden twee onverklaarbare stuipen zonder enige aanleiding. Geen koorts, niks. De eerste keer dachten we dat we je kwijt zouden raken, ik heb nog nooit zo eerder in angst gezeten en je papa met mij. En afgelopen zondag weer precies hetzelfde, dit keer waren we kalmer omdat we het al hadden meegemaakt, behalve je broer, die was zich kapot geschrokken. Maar nu ontstonden de extra zorgen. Wat nu? Want één keer kon nog wel voorkomen zei de kinderarts, maar als het nog eens gebeurd, moet er onderzocht worden wat er aan de hand is.

Als je niet zo'n eigenwijs mannetje was geweest, was er al een MRI-scan van je hoofd gemaakt afgelopen maandag, maar je wilde gewoon niet gaan slapen. Kleine vechter. Vandaag met de kinderarts aan de telefoon gehangen en zes december krijg jij een CT-scan, die duurt korter, dus dat zou wel moeten lukken. Twaalf december praten we met haar verder over hoe verder aan de hand van de uitslag van de CT. Ondertussen krijg je ook nog medicijnen die kans op stuipen verlaagt.

Ik hou mijn hart vast, lief mannetje. Je bent nog maar zo klein, zo kwetsbaar en dan nu al in de medische mallemolen. Ik zie de blauwe plekken op jouw handjes, want het prikken voor het infuus lukte maandag heel slecht bij jou. Mijn moederhart huilt bij de gedachte dat er iets mis met je zou kunnen zijn.
We werden maandag herkend door de pedagogisch medewerker en de assistente van de kinderpoli wist ook al precies wie we waren. We staan aan het begin en ik hoop dat het einde van de zorgen snel mag komen.

Een gezond leven is zo bijzonder en daar worden we nu wel weer met onze neus op de feiten gedrukt. Wat mag je gezegend zijn als je kind niet weet hoe een ziekenhuis er vanbinnen uitziet.
Mijn lieve, lieve, stoere, sterke mannetje. Je loopt zo fluitend door het leven, een en al boevigheid. Ik had je dit allemaal willen besparen, van je over willen nemen. Wie weet wat je nog te wachten staat.

Jouw papa en mama maken zich heel veel zorgen om jou. We zullen er voor je zijn, want daar zijn we jouw papa en mama voor.

Het is weer wennen

Papa is weer aan het werk, eindelijk na al die tijd.

Het heeft even geduurd, vorig jaar augustus kwam hij thuis te zitten met Pfeiffer(kwamen we pas in november achter dat dat het was), in december liep zijn contract af bij het bedrijf waar hij toen werkte en toen zat hij sindsdien zonder werk. Vele sollicitaties verliepen vruchteloos, de sporttest voor de politieacademie haalde hij niet, het leek uitzichtloos.

Tot ik via een vriendin hoorde dat ze nog mensen zochten bij het bedrijf van haar vriend. Toen is het balletje gaan rollen, heeft Michael certificaten gehaald, tests gedaan en nu eindelijk afgelopen maandag kwamen de certificaten binnen bij het bedrijf. Dinsdags is hij ingewerkt als asbestverwijderaar en gisteren en vandaag mocht hij ook weer werken.

En dan komt het besef dat alles weer zoals normaal gaat worden. Ruim een jaar is hij thuis geweest, we waren compleet uit het ritme geraakt van hoe het normaal hoorde te wezen. Man van huis, ik doe het huishouden en de kinderen. En nu gaat dat gewoon weer normaal worden. Wat een vreemd idee, eigenlijk. Ik mis hem wel, en de kinderen ook. Kyrian vraagt met regelmaat waar papa is en Gabriël blijft me vertellen dat papa aan het werk is. Ja jongen, hij is inderdaad weer aan het werk.

Het is weer wennen. Het bed is weer leeg als ik 's morgens opsta. Geen knorrende vent naast me die ik met geen stok zijn lekker warme bedje uit kan krijgen. Geen papa meer bij het ontbijt en lunch. Geen vierde bord extra te hoeven dekken. Het is vreemd dat je dat zo ontwend raakt in die periode. Ik moet weer alles plannen hoe ik het met de kinderen doe, zonder dat ik nog iemand thuis heb zitten die ik een van de kids even kan toevertrouwen. Het is weer alles met en voor de kids, zoals het was en hoort te wezen. Gewoon weer als vanouds. Het is zeker wennen, maar het is absoluut weer goed voor ons gezin. Michael kan weer voor brood op de plank zorgen en zich daar weer trots bij voelen dat hij dat doet. Want geloof me, ruim een jaar niet werken, zorgt voor een flinke buts in je zelfvertrouwen als vader en echtgenoot.

Ik voel me een politieagentje op het moment. Juist nu omdat papa weer van huis is, gaan de kinderen weer uitproberen of ik die grenzen nog steeds heb. Mag ik nu wel op de tafel staan? Mag ik nu wel Gabriël/Kyrian jennen? Mag ik nu wel brutaal tegen je zijn? Geen van dat allen natuurlijk en dan heb ik het over beide boeven! Ik was vergeten dat in je eentje je meer oog op alle moet houden in plaats van dat je altijd twee paar ogen had die alles in de gaten houden. Ik mis een paar ogen en volgens mij kan ik die nu hard in de achterkant van mijn hoofd gebruiken!

Maar ze zijn ook wel lief, hoor, zij moeten er natuurlijk ook weer aan wennen!

Ach, het is gewoon weer wennen zo. Raken we ook wel weer aan gewend.

Voor jullie

Ik heb jullie 9 maanden gedragen met alle liefde maar mogelijk. De een heeft het mij wat lastiger gemaakt dan de ander tijdens de zwangerschap.

Ik heb jullie met veel pijn, moeite en liefde de wereld op gezet.

Ik heb jullie allebei een hele poos aan mijn borst gehad.

Ik heb jullie eerste prachtige lachjes gezien

Ik heb jullie eerste stapjes meegekregen

Jullie eerste stappen de wijde wereld in, de wereld omarmend

Samen met papa begeleiden wij jullie het leven in

Ik sta eerder op voor jullie, jullie mogen mij midden in de nacht wakker maken

Ik ben er vierentwintig uur, zeven dagen per week voor jullie

Ik zal er altijd zijn om jullie op te vangen

Ik vang jullie in mijn Moederliefdesnet met veilige bakens waar jullie uiteindelijk uit zullen breken als jullie groot genoeg zijn

Je mag bij me schuilen als je verdrietig of bang bent

Ik zal je knuffelen en met je mee lachen als je blij bent

Ik zal jullie nooit verlaten, ik zal er altijd zijn

Weet dat, Gabriël en Kyrian, mijn lieve kinderen, dat ik er altijd voor jullie zal zijn als jullie me nodig hebben en ook als jullie me niet nodig hebben.

Jullie zijn mijn dierbaarste bezit!

De scholen zijn weer begonnen

Vanaf week twee in de vakantie vond Gabriël het wel weer welletjes met de vakantie. Hij wilde weer naar school toe. Maar ja, helaas ging dat niet en dat resulteerde in een heel erg fregge en brutale kleuter naar ons toe. "Nee, dat wil ik niet." "Nee, daar heb ik geen zin in." "Moet dat?" Uren dat hij zich stierlijk liep te vervelen en ons dan begon te vervelen. Blijven vragen wanneer hij weer naar school mocht tot in den treure. Terwijl hij naar school ging, ging zijn ontwikkeling met sprongen vooruit, maar nu het vakantie was stond het stil en werd het in sommige dingen weer erger.

Zijn kleine broertje daarentegen vond het geweldig dat Gabriël zo veel thuis was. Maar natuurlijk, hij is gek op zijn grote broer en wat betreft Kyrian kan het niet snel genoeg weer vakantie wezen.

Dus ik moet zeggen dat ik wel weer blij was dat de scholen weer begonnen. Kon hij zijn ei weer kwijt en weer lekker met zijn vriendjes spelen. De afgelopen weken had ik dus weer een heerlijk vrolijke kleuter, die wel wat vermoeider was dan normaal, want nu had hij niet alleen de ochtenden school, maar ook de maandag- en dinsdagmiddag erbij. Hij vindt het heerlijk om naar school te gaan en vertelt me altijd hele verhalen wat er gebeurd was, met wie hij gespeeld had, wie zijn vriendjes zijn. 's Middags breng ik hem niet meer zelf de klas in, want dan mogen ze zelf naar binnen gaan zodra de bel klinkt. En dat is weer een stukje loslaten dat hij steeds zelfstandiger wordt. Ik hou mijn hart vast voor wanneer hij oud genoeg is om helemaal zelf naar school te gaan. Maar nu nog lekker even niet. Ik vind het heerlijk om Gabriël weer op te mogen halen van school, want dan vliegt hij je letterlijk om de nek. Heerlijk zo gewaardeerd worden als mama zijnde.

Kyrian moet er wel weer heel erg aan wennen dat Gabriël nu zo veel weg is. In de ochtend moet hij eraan wennen weer alleen moeten te spelen en de eerste dagen liep hij half ontredderd door de huiskamer, niet wetend wat te moeten doen. Maar goed dat hij papa en mama nog heeft. Het vroeger op moeten staan, was ook wel bij hem te merken. Hij slaapt het liefst al voor het middageten al en da's soms niet zo handig.

We zijn weer in het redelijk normale ritme. Nu Michael nog werk hebben, maar die heeft volgende week cursusdagen, dan krijgt hij nog een medische keuring en vca-test en als hij daar doorheen komt(maar dat zal vast wel), dan heeft hij werk!

So far so good. Een vrolijke kleuter, een ondernemende (bijna)peuter en een vent met bijna werk. Ik mag me gelukkig prijzen met mijn heerlijke gezin. Twee kids die zulke tegenpolen van mekaar zijn, maar toch heerlijk kunnen samenwerken en een lieve man. Wat wil je nou nog meer?

En nu ga ik mijn vrolijke kleuter weer ophalen van zijn schoolavontuurtje.

Kyrian is een echte Post!

Wat een ramp die jongste zoon van ons!! Een deur gesloopt...

Het gebeurde dus zo: Kyrian en Gabriël slapen tegenwoordig samen op 1 kamer(dat wilden ze graag). Kyrian gaat eerder naar bed dan Gabriël. Michael die wilde Gabriël naar bed brengen; *rammelrammel *Shit! Deur dicht! Had Kyrian hem dus van de binnenkant dichtgedraaid(heel mooi knopdraaisysteem). Hadtie nog niet eerder geflikt en nu ineens wel! Tja, zie een ventje van ruim anderhalf maar eens uit te leggen hoe die deur open moet... Not.... Eerst geprobeerd met een breekijzer open te breken.(Dat vond Kyrian wel grappig, papa niet) Lukte dus niet, want het slot zat er te vast in. Gat in de deur geslagen(kind in paniek, want in het pikkedonker wordt er ineens op de deur geramd) om bij het slot te kunnen. Werkte ook niet. Ondertussen was de hele deur een slagveld van splinters en brokstukken geworden! Uiteindelijk met een decoupeerzaag een compleet gat in de deur gezaagd en zo de kamer binnengestapt om zo de deur open te maken. Resultaat; gesloopte deur, twee kinderen in paniek omdat die decoupeerzaag zo'n klereherrie maakte... Deur van een zolderkamertje geplukt, schaaf en beitel geleend bij m'n ouders en nu zit er een redelijk passende deur in. Kleur staat er totaal niet bij, maar ja... Moeders kon dus niet naar Zumba, wat je al niet voor je kids over moet hebben! =P

En dan hoor je achteraf van je opa en tante dat dit zeker in de familie al vaker gebeurd is... Lekker Posttrekje dus!!

Wat een avontuur weer en nu lekker onderuit gezakt op de bank met een biertje! Dat hebben we nu wel verdiend!

Broekie op het schoolplein

April, mei, juni.

Dat is nu drie maanden dat Gabriël naar de basisschool gaat en ik begin me nu langzamerhand steeds minder onwennig te voelen op het schoolplein.

Tussen alle andere moeders, oma's en opa's. Vaders zie je eigenlijk sporadisch.

Ik voel me een broekie op het schoolplein met mijn 21 jaar. Meer het gevoel van een tante die d'r neefje ophaalt, dan echt van een mama. Ja, dat gevoel is er wel wanneer hij superblij op je af komt rennen als hij je ziet. Maar met het wachten tot de kinderen naar buiten komen, vraag ik me wel eens af of de andere ouders die mij zien staan wel eens vraagtekens zetten bij mijn leeftijd. Gewoon uit pure nieuwsgierigheid, niks minderwaardigs. Of ik er ouder uit zie dan ik werkelijk ben, dat zou ook nog kunnen.

Ik heb lang naar dit moment uitgekeken. Vanaf het moment dat ik wist dat hij in ons leven zou komen. Ik heb genoten van ieder moment dat hij leerde, ontdekte en opgroeide. Ik wist al dat ik als jonge moeder op het schoolplein zou staan. Maar dat ik dan nu ook echt in die fase zit, vind ik nog een vreemd idee. Gewoon een hele mijlpaal verder. Hij is een kleuter.

En wat een plezier heeft hij erin om naar school te gaan. Inmiddels heeft hij ook een vriendje op school en ik hoor niks anders als dat hij met hem speelt, dus deze mama en de mama van het vriendje hebben een speelafspraak voor morgen gemaakt.

Ik vind het superspannend, ben heel benieuwd hoe hij het gaat vinden om bij een vriendje te spelen, want dit is de allereerste keer dat hij bij iemand gaat spelen. Hopelijk heeft hij zijn bokkenpruik niet bij zich(die heeft hij erg vaak op de laatste tijd) en is hij gewoon lekker gezellig.

Pfff... Wat worden ze toch groot...

Maar ik blijf me toch een beetje een broekie op het schoolplein voelen.

Gabriël en de operatie

Het heeft eventjes geduurd voor het bij deze mama geland is wat er nou precies allemaal gebeurd is, afgelopen woensdag.

's Morgensvroeg om kwart voor 6 ging mijn wekker al. Supervroeg. Eventjes ontbeten en daarna Gabriël wakker gemaakt zodat die zich aan kon kleden. Meneer zat de dagen ervoor al helemaal dat hij er zin in had om naar het ziekenhuis te gaan, dus ik had er wel het vertrouwen in dat het goed zou komen.

Half zeven in de auto en rond zevenen waren wij in het ziekenhuis. In het ziekenhuis richting de kinderafdeling was hij nog heel vrolijk, maar toen we de deur doorgingen en hij de verpleegster zag met rood, piekig haar, was het ineens drama. Zwaar overstuur, hij wilde niet meer. Hij wilde zijn jas niet uit, hij wilde zijn pyjamajasje niet aan, hij wilde geen polsbandje om, h

elemaal niets, hij wilde alleen maar weer terug naar huis! De verpleegster en ik hebben ontzettend ons best gedaan om hem er weer aan te herinneren wat er ging gebeuren, wat er in het boekje stond wat hij meegekregen had, dat er nog niks ging gebeuren. Alleen pyjama en polsbandje en dan mocht hij gaan spelen. Straks ging de dokter pas de bitterballen uit z'n oren halen, nu nog niet. We kregen het niet voor mekaar. Ik heb uiteindelijk in alle geweld zijn trui en hemd uitgetrokken, polsbandje om gedaan en nog vertikte hij het om het pyjamajasje aan te doen. Poging tot de hoek, maar zelfs na een tijdje wilde hij nog niet.

En ineens, moest hij naar de wc. Okay, maar 'dan moet je wel je pyjamajasje aan, want anders krijg je het koud'. En dat was ineens wel goed. Jasje aangedaan, meneer naar de wc gegaan en toen kon hij gaan spelen.

Na een poosje kwam de pedagogisch medewerkster even een kort babbeltje maken. Haar zouden we later zien boven bij de OK. Niet veel later daarna kwam de verpleegster Gabriël alweer ophalen. Naar zijn bed en daar kreeg hij zo'n mooi kinderstuurtje met allerlei toeters en bellen erop. Hij moest het bed maar goed besturen! En goed dat hij het kon, hoor, de bocht om, de lift in, naar de omkleedkamer. Gabriël moest nu ook zijn broek uitdoen en ik kreeg een blauwe overall aan. Gabriël mocht voor ons een kleur muts uitzoeken en hij zocht zowel voor hem als voor mij een witte uit, want dat had de pedagogisch medewerkster ook en dat vond hij wel mooi.
Daarna door naar de OK. Gabriël moest dan overstappen van zijn bed naar de operatietafel en toen was ik eventjes bang dat hij weer in paniek zou schieten. Hij wilde in eerste instantie niet, dus we hebben hem in een keer op de operatietafel gezet, warme deken erover en toen was het ineens goed. Ik weer teruglopen naar de andere kant, want anders stond ik de assistente in de weg. En toen heeft hij alles over zich heen laten komen. Met het opplakken van d

e stickers op zijn borst benoemde hij de kleuren van de knijpers, het rooie lampje in de knijper aan zijn vinger was ook bar interessant. Daarna moest hij gaan liggen en ging hij de lampen tellen die boven hem hingen. Ik was zo trots op hem dat hij het hier zo goed deed! En toen het kapje, zoals we al geoefend hadden erin blazen. En vlak voordat hij in slaap viel, begon hij even te huilen, want het luchtje vond hij wel erg vies.

Het voelde heel vreemd voor mij om hem zo slapend achter te laten op de operatietafel. Je moet je eigen kind toch in de handen laten van artsen.

De pedagogisch medewerkster liep met mij terug naar de wachtkamer en adviseerde me om even flink de boel te laten lopen als me dat lukte. Ik was wel emotioneel, maar ik besefte eigenlijk nog niet heel erg voor mijn gevoel wat er nu allemaal aan het gebeuren was. Dat besef zou later wel komen.

De operatie duurde 27 minuten, ze hebben buisjes bij hem geplaatst en zijn neusamandelen verwijderd. Bleek ook dat hij in zijn oren ook erg taai slijm erin had zitten, dus dat heeft zijn gehoor ook behoorlijk belemmerd. Alles was verder goed gegaan.

Daarna werd ik opgehaald door een van de verpleegsters van de uitslaapkamer. Gabriël was net aan het wakker worden en wat was hij driftig! Heel erg overstuur en boos en als hij me dan aankeek, had hij zo'n waanzinnige blik in zijn ogen van het net wakker worden en niet weten wat er gebeurd. Mijn hart breekt nog steeds als ik daar aan terugdenk. Op dat moment zelf niet, zo gefocust was ik om hem rustig te krijgen, om er voor hem te zijn. Hij zei dat hij naar de wc moest(beetje vreemd als je nog niks gedronken heb op de dag), maar okay. En maar driftig blijven, hij wilde naar de auto, naar huis. Maar goed dat we een hele strenge verpleegster erbij hadden, want die zei heel fors tegen hem: "Nee, Gabriël, dat gaan we nu niet doen." En dat leek hij dan te accepteren. Uiteindelijk bleek toch dat hij niet moest en toen is hij weer terug naar z'n bed gebracht. Het ijsje wat hij had gekregen, wilde hij nog niet hebben. Hij wilde niets.

Toen hij weer wat gekalmeerd was, kwam de verpleegster van de kinderdagverpleging hem weer ophalen. Mama moest het ijsje maar opeten, anders zou het helemaal gaan smelten. Halverwege het ijsje had hij toch zoiets van: Hela, da's mijn ijsje! En toen wilde hij 'm wel hebben.
En daarna is hij eigenlijk alleen maar rustig en heel lief geweest. Van mij heef

t hij een cadeautje gehad van Thomas de Trein. Hij heeft een poosje geprobeerd te slapen toen we weer terug op zaal waren en daarna heeft hij lekker tv gekeken.

Papa kwam ook rond een uurtje of elf, want Gabriël wilde hem er toch graag bij hebben.
Rond half één kwam de KNO-arts bij ieder kind even kijken hoe het eruit zag en bij Gabriël was het helemaal prima. Na een maf optreden van de Cliniclowns mochten we weer naar huis toe, en daar was Gabriël toch echt wel aan toe.

In de auto viel hij al bijna in slaap en thuis heeft papa hem meteen naar bed gebracht waar hij bijna de rest van de middag heeft weg geslapen.

Moet wel zeggen dat alle verpleegsters en medewerkers daar allemaal heel vriendelijk en aardig waren, dus dat maakt het wel allemaal een stuk prettiger!

En hoe gaat het nu?

We merken wel heel erg verschil in het gehoor van Gabriël. Hij hoort ineens alles vele malen beter en nu ineens sinds vandaag komt hij met heel veel vragen en praat hij veel meer. Nu lijkt ook alles aan te komen wat we tegen hem zeggen.

Gisteren had hij nog wel wat last van zijn keel, maar veel ijs helpt goed natuurlijk. Haha. Vandaag lijkt het weer alsof er niks gebeurd is.

Hoewel, hij heeft wel ineens veel meer behoefte aan knuffels dan voorheen, en da's helemaal niet verkeerd natuurlijk! Maar zo merken we toch wel dat hij het niet heel makkelijk heeft gevonden.

Hopelijk kan hij het snel een plekje geven wat er allemaal gebeurd is, dan kan deze mama het ook nog even verder verwerken.

Ik hoop maar dat Kyrian dit niet hoeft te doorstaan. Ik weet niet of dit mamahart dat nog aan kan...

Stukje van het gedol van de Cliniclowns. Gabriël vond het geweldig!

Lekker Easypullen!

Ik ben al een paar jaar welkom in de wondere wereld van Buzzeren. Na een sonische tandenborstel van Philips en Nescafé instant Lattes later mocht ik ook de Plenty Easypull gaan buzzen.

Met regelmaat zag ik de reclame voorbij komen van de Plenty Easypull, even trekken en je kunt schoonmaken! Mij leek zo'n ding altijd al heel erg handig, maar ik vond het altijd nét eventjes te veel geld om uit te geven voor iets wat ik nog op kon lossen met een eenvoudige keukenrol.
En toen kreeg ik de uitnodiging van Buzzer voor de Easypull! Superhandig leek me dat, dus natuurlijk wilde ik meedoen aan de campagne.

Zo'n drie weken later na de uitnodiging kreeg ik het bericht dat de Buzzkit onderweg was, dus dat was lekker snel!

Mijn Buzzkit bestond uit drie Easypulls(wit, zwart en metallic) en een aantal bonnen van de Blokker zodat je de Easypull met korting kon aanschaffen. De bonnen was ik al heel snel kwijt en voor de andere twee dispensers had ik ook al snel een geschikt adresje.
De metallic dispenser heb ik zelf gehouden en opgehangen in de keuken. Precies naast de plek waar ons "bamihokje" zit(zoals Gabriël zo mooi heeft verzonnen), dus vanuit de huiskamer is hij

ook snel bereikbaar. Eens zien of hij echt zo goed werkt! Via de site Ontdekjeplentyplekje.nl meteen ook een sticker besteld om de Easypull te kunnen pimpen, een mooie foto van mijn twee zoons. Aangezien ik wel wist voor wie ik het meeste de Easypull zou gaan gebruiken!

Het was wel eventjes wennen om door te krijgen hoe je de juiste hoeveelheid af kon scheuren en ik was ook allang blij dat onze lieftallige katten het niet interessant genoeg vonden om ermee te gaan zitten spelen, in tegenstelling tot de katten van mijn ouders. Maar al snel hadden we wel door hoe dat moest. Ik heb verscheidene verhalen gehoord van een Easypull die eraf gelazerd kwam, omdat de plakstrip het niet hield, maar tot nu toe hangt die hier nog steeds! Terwijl er toch al flink aan getrokken is!

Na ongeveer een maand was de eerste rol op, bij mijn ouders ging dat wat sneller, maar desondanks vond ik dat nog goed te doen! Alleen vind ik wel dat de rollen wel wat prijzig zijn(€2,99), maar ja... Wie wat wilt, hè?

Paar weken later kreeg ik ook de Easypull-sticker binnen... Helaas heb ik daar geen moer aan gehad, want bleek dat de postbode alles behalve vriendelijk met mijn post omgesprongen is, hij was flink gehavend. En kwam er ook nog eens bij dat de helft van het boevige gezichtje van mijn jongste zoon van de sticker af was, ondanks dat ik hem wel goed ingevoerd had. Jammer, maar helaas, geen mooie sticker voor op mijn Easypull!

Maarr.... Hij is toch gepimpt! Met behulp van wat Paasstickers van de C1000 is het toch een vrolijke bedoening geworden! Misschien niet wat ik wilde, maar beter dan een kale doos aan je muur!

Kortom; Ik ben heel tevreden over mijn Easypull en ik zou hem anderen(voornamelijk mensen met gezinnen) aanraden als je er net wat meer geld voor over hebt, want je hebt heel snel wat bij de hand als je wat nodig hebt! Zelfs als noodtissue voor een plotselinge nies is hij erg handig. Misschien is het papier ervoor niet al te zacht, maar beter dan dat je je tissuedoos nooit kan vinden wanneer je hem nodig hebt!
En voor degenen die bij mij in de buurt wonen, vreemd genoeg verkoopt de Easypull niet goed bij ons, want ze liggen bij onze Marskramer voor €5 in de schappen! Maar Joost mag weten waar dat aan ligt!

Met z'n vieren tegen één..

Lieve jongen, ik zou je van alle ongemakken en nare dingen willen beschermen in deze wereld, maar soms gaat dat niet. Soms ben ik er gewoon niet om je te beschermen en dat heb je vandaag wel gemerkt.

Zoals gewoon kwam jij vandaag weer terug uit school en ik merkte niks aan je. Op een gegeven moment viel mij op dat er zand in je haar zat. Ik dacht: "Ach, hij zal wel flink tekeer zijn gegaan in de zandbak."Dus ik zeg tegen je: "Hey knul, d'r zit zand in je haren!" En toen vertelde je me iets wat mijn mamahart toch lichtjes liet breken.

"Mama, dat hebben die kinderen gedaan." Beetje ongerust antwoord ik je: "Welke kinderen, knul?" En jij antwoord me licht verontwaardigd: "Het waren er vier en ze gooiden zand in mijn haren!" "Weet je nog hoe ze heetten?" "Dat weet ik niet." zei je. Je wilde weer weglopen, maar je draaide je nog om om me te zeggen: "Dat was wel zielig voor mij, hè?" "Ja, knul, dat was inderdaad zielig voor jou en dat mogen die kinderen eigenlijk helemaal niet doen." Je bent het met me eens "Nee, da's niet lief van ze." En nog voordat ik het gesprek voort kan zetten, ben je alweer weg. Te druk met spelen.

Een licht ontredderde moeder laat je achter. Maar deze mama was er toch wel verrast om hoe goed je het eigenlijk nog oppakte, je was er helemaal niet ontdaan of verdrietig om. Stoere jongen van me! Hopelijk hebben we het juiste in je gestopt en zul je het goed aan blijven pakken!

Maar het blijft toch oneerlijk.

Met z'n vieren tegen één..

Dat was het dan echt

Gisteren was het dan echt je aller-allerlaatste peuterspeelzaaldag. Afgelopen dinsdag hebben we al je traktaties in mekaar gezet, knapzakjes, en die waren erg geslaagd.

Je voelde het zelf al aankomen dat dit echt je laatste dag was. Je wilde eigenlijk niet meer, je wilde mee naar huis terug, maar dat ging niet, want ja, je moest toch nog je feestje vieren!

De juffen hadden een mooie hoed voor je gemaakt die heel goed bij je nette kleren paste en 's middags kreeg je daar ook nog eens een hele mooie ketting bij. Zo trots als een pauw liep jij als een echte jarige Job rond. In de ochtend was mama er een halfuurtje eerder zodat ze de laatste dingen daar nog mee kon maken. Er werd gezongen voor je, je mocht de kaarsjes uitblazen en daarna trakteren. Pa

pa had an een grote stok met een theedoek een knapzak gemaakt en daar zaten doosjes met rozijntjes omhuld met witte chocolade in en daar liep jij heel fier mee rond, ze uit te delen. Na de traktatie mocht jij ieder kind zijn eigen beker geven en je was overduidelijk bekend met iedereen, want je wist zo waar wie zat. Het was heerlijk om jou te zien genieten. Ook met het afscheid nemen dat de kindjes jou een handje kwamen geven en jij heel trots ze allemaal een klein knapzakje gaf.

's Middags was dan écht je allerlaatste keer. Met een ander groepje kinderen, niet zo groot als je vaste groep, maar dat was des te gezelliger. Papa ging ook mee met het laatste afscheid, want ja 'ik wil er wel graag bij zijn bij de allerlaatste keer!'. Je broertje Kyrian beunde lekker de zaal rond terwijl hetzelfde riedel afge

maakt werd zoals 's morgens. Zingen, kaarsjes, traktatie en bekers. Daarna gingen jullie nog wel iets heel erg leuks doen! De juffen hadden wat bussen met scheerschuim opgesnord en daarmee schuim op de tafel gespoten zodat jullie lekker konden smeren. Ik geloof dat de grootste smeerpoets aan tafel toch je kleine broertje was, wat een plezier hadden jullie!

Nadat alle andere kindjes ook alweer naar huis waren gegaan met hun knapzakjes, hebben we afscheid genomen van alle juffen. Je had voor iedere juf een mokje uitgezocht en daar hadden we chocolaatjes ingedaan, dan in folie en een kaartje eraan waarop jij zelf de naam van elke juf geschreven had. Alle spulletjes van jou werden bij mekaar geraapt, laatste werkjes, je snoeptrommeltje allemaal in de tas. Kyrian weer in de buggy en bij de deur werden we uitgezwaaid en werd er voor jou gezongen: "Dag Gabriël, dahag, dahag, veel plezier op de basisschool!"

En toen we de hoek omgingen

en langzaamaan de juffen uit het zicht verdwenen, voelde deze mama zich toch een beetje weemoedig. Afscheid nemen is nooit haar sterkste punt geweest. Maar ja, van wie wel?

Ik weet zeker dat jij he

t naar je zin zult hebben op de basisschool. De wendagen gingen hartstikke goed, je had het er onwijs naar je zin.

Lieve Gabriël, wat word je toch alweer groot. Je bent al een hele vent!

Verrek!

Het is bijzonder rustig in huis, zelfs iets te rustig naar mijn idee...

Gabriël is naar de basisschool...

Vandaag is hij voor het eerst aan het wennen in de kleuterklas en man, man, wat vind ik het spannend.

Hij keek er al heel erg naar uit om naar de grote school te mogen, afgelopen vrijdag kwam een van zijn juffen kennismaken en hij liep helemaal met haar weg. Fantastisch om te zien.

En vanmorgen was het dan zover. De allereerste keer.

Kyrian even bij papa gelaten, Gabriël achterop de fiets richting de basisschool. Toen we voorbij de peuterspeelzaal fietsten en Gabriël een van z'n juffen daar zag, was het eventjes drama. Hij wilde niet meer. Beetje bang voor het onbekende, maar helemaal begrijpelijk. Na een oppeppend praatje van mama was het weer goed en vervolgden we onze reis naar de basisschool. Fiets geparkeerd, Gabriël uit het fietszitje en hij vond zichzelf stoer genoeg om mama geen hand te geven. Totdat hij zag dat er op het schoolplein wel heel veel grote kinderen liepen, greep hij snel mama's veilige hand vast. Mama voelde zich er ook een beetje onwennig tussen al die onbekende ouders en kinderen die allemaal groter zijn dan haar kleine mannetje.

De gang door naar het lokaal van de Olifantengroep en mama zag al snel een van zijn nieuwe juffen staan. Met deze juf had hij nog geen kennis gemaakt, maar hij leek haar wel aardig te vinden. Juf liet zien waar Gabriëls kapstokhaakje was en leidde ons weer terug naar de klas op zoek naar zijn stoeltje. Eventjes gauw een puzzel met mama maken voordat ze weer weg moest. *TRING* De bel. Ja, nu moest mama toch echt afscheid nemen. Voor mijn grote man leek het makkelijker dan voor mama.

'Ik ga nu bij juf N. spelen, hè, mama?' Ja, jongen, inderdaad.

Mama wat blikken gewisseld met de juf, zal vast wel goed komen.

En nu, nu zit ik in de huiskamer. Kyrian is naar bed, die was moe, maar die mag ik straks weer wakker maken om zijn grote broer op te halen. Ik ben zo benieuwd hoe hij het gehad heeft. Deze mama loopt constant met haar kleine grote man in haar hoofd. Hoe zou het gaan? Wat vind hij ervan? Wat vinden de andere kinderen van hem? Zal hij morgen weer met plezier gaan?

Verrek, ik ben dan nu toch echt de mama van een basisschoolkind....!

Update volgt snel...

Maximaal de minima?

Ik ben nu inmiddels al ruim 2½ jaar thuisblijfmama. Nadat wij getrouwd zijn, ben ik thuis gebleven voor Gabriël en later ook Kyrian. Dit puur omdat het kon en ik er nu wilde zijn voor mijn kinderen.

Nu zijn we dus al wat jaartjes verder, zijn we verhuisd naar de Achterhoek en om die keuze zijn we nog steeds erg blij. Voor de kinderen is het echt de beste keuze geweest. Gabriël is onwijs vooruit gegaan sinds we hier wonen en we zijn blij dat onze jongens in deze omgeving mogen opgroeien.

Maar heel soms twijfel ik wel eens of het voor ons wel de juiste keuze was. Qua leefomgeving absoluut wel, maar financieel... Michael had al snel werk toen we hier kwamen wonen, hij ging bij het bedrijf aan de slag waar mijn moeder ook werkte. Helaas kreeg hij in augustus Pfeiffer en kwam toen thuis te zitten. Sindsdien heeft hij ook nog enkele malen de griep gehad, een hersenschudding(lantaarnpalen winnen het echt van je!) en pas sinds een paar weken is hij eindelijk boven Jan. Zijn contract bij het bedrijf waar hij werkte, liep in december af, dus sinds januari is hij werkloos en druk op zoek naar werk wat helaas nog steeds geen vruchten afgeworpen heeft. Het bedrijfje wat hij heeft, loopt ook lang niet goed genoeg om ervan te leven. (meer info over z'n bedrijfje: op deze site) Dus ik besloot ook om werk te zoeken, als iemand van ons maar werk heeft, dan zouden we al tevreden zijn. Het is nu halverwege maart en de sollicitaties van hem en van mij zijn nog vruchteloos gebleven. Van mij is het nog enigszins logisch, want ik heb alleen een havodiploma op zak en wil alleen parttime werken in verband met de kinderen. Maar van hem... Het gaat allemaal maar net nu hij in de WW zit en we pluizen alle mogelijkheden uit om maar uit deze minima te komen. We hadden zelfs bedacht dat het misschien een idee was dat ik zou gaan studeren zodat ik tenminste ook een diploma heb, maar dit gaat ook niet werken, want we hebben de financiën niet voor de opleiding(ik had graag de pabo willen doen). En de regelingen voor studiefinanciering en partnertoeslag zijn ook erg krom geregeld dat het gewoon niet haalbaar is voor mij om te gaan studeren. En dan wilt de overheid zo graag dat vrouwen aan de slag gaan. Ja, tuurlijk, als je je kinderen vijf dagen per week op de opvang dumpt..

Michael is gefrustreerd.. Voor hem voelt het nog alsof hij mij mijn studiekansen heeft ontnomen doordat ik zo vroeg zwanger raakte en daarna thuis ben gebleven. Nee, want dat thuisblijven heb ik ook zelf voor gekozen. Hij wil mij gelukkig zien, maar zoals het er nou op lijkt, blijven we maar op de minima..

Kijk, we zijn héél gelukkig met onze jongens, we hebben een mooi (goedkoop!!) huurhuis, we zijn altijd wel voorzien geweest. Maar we willen zo graag vooruit in plaats van maar blijven hangen op het niveau waar we nu zitten. Dat lijkt wel teveel gevraagd. Ik heb geleerd niet achterom te kijken naar wat er al gebeurd is, want dat kun je toch niet meer veranderen.

Met de ogen de toekomst in, en hopen dat het heden ons wat moois te bieden heeft!

Getrek in m'n bek

Vandaag heb ik weer een bezoekje doorstaan aan een van mijn favoriete adresjes.

De tandarts.

Ik wist al dat er gaatjes gevuld moesten worden, daar was de afspraak immers voor. Na 3 verdovingen en onderwijl nog een kaakfoto, kon de tandarts eindelijk een van de gaten vullen. Aangezien ik niet teveel verdoving mocht hebben omdat ik astmatisch aangelegd ben, moet ik over twee maanden weer terugkomen om de andere kant op te laten vullen. Eerder was er gewoonweg geen plek.

Daarbij werd mij nog vriendelijk verteld dat ik naar de kaakchirurg moet om alle vier mijn verstandskiezen eruit te laten halen. Een is er al door, maar de andere drie nog niet en daar is ook helemaal geen ruimte voor in mijn mooie smoeltje, dat zag ik zelfs op de foto nog.

Als er iets is waar ik een gruwelijke hekel aan heb, dan is het getrek in m'n bek wel. Ik hou er absoluut niet van als er weer een boor in m'n klep moet om weer eens een gaatje te vullen. Ik weet dat ik niet het beste gebit van de wereld heb, hopelijk hebben de jongens die van hun vader geërfd, maar leuk wordt het nooit. En dan nu ook nog de verstandskiezen eruit.. Nee, ik heb er absoluut geen zin in, maar helaas moet het wel! Voor mijn gevoel zou ik wel kunnen gillen al bij de gedachte dat ze m'n huid open moeten peuteren en dan die kies eruit moeten rukken. Liefst zou ik nog hebben dat ze me helemaal platspuiten en ik er helemaal geen moer van merk, maar ja, ik denk dat ze dan bezig blijven met patiënten plat spuiten...

Noem mij maar schijterd, maar ik pies nu al bijna in m'n broek van de zenuwen...

Ik ben een Multi Mama, ja!

Ik ben een mama, een echtgenoot, een poetsmus, een huismus, een schrijfster, een dromer, een piekeraar, een idioot, een perfectionist en tegelijk ook weer een imperfectionist. Ik ben ik.

Ja, wie ben ik nou echt eigenlijk?

De titels 'mama' en 'echtgenoot' zijn me wel gegeven, maar die heb ik ook moeten verdienen. Een poetsmus? Lang niet altijd zo goed als dat ik zou willen. Een huismus? Ja, dat zeker wel. Ik blijf liever lekker thuis met een filmpje in plaats van veel weg te gaan. Een schrijfster? Bij tijd en wijlen, ook lang niet zo vaak als dat ik zou willen. Een dromer ben ik altijd al geweest. Een piekeraar eveneens. De titel idioot heb ik mezelf toegekend. Ik ben een perfectionist.

Ik wil het iedereen naar de zin maken. Overal een helpende hand bieden, maar helaas ook niet zo vaak als dat ik eigenlijk zou willen.

Wil ik teveel? Wil ik te weinig? Of wil ik juist genoeg?

Ik ben mama van twee prachtige zoons van vier en één jaar. Dolgelukkig zijn we met hen. De een heeft wat meer zorgen om handen dan de ander, maar dat maakt ze juist zo speciaal. Dat is voor nu zo mooi even genoeg.

Als moeder wil je zo graag zo perfect mogelijk voor je kinderen zijn. Er altijd voor ze zijn, nooit ongeduldig wezen, oneindig veel liefde geven. Ik dacht altijd dat ik ontzettend veel geduld had en in vergelijking met mijn man, heb ik dat sowieso meer dan hem, maar toch is het niet altijd genoeg voor je gevoel. Je blijft maar twijfelen of het genoeg is wat je doet. Of is het niet teveel wat je wilt?

Nooit verkeerd om eens onder ogen te zien waar je voor je gevoel in tekort schiet, om daar zo in aan te passen of er vrede mee te hebben.

Mama's zijn niet perfect, papa's ook niet. En ieder heeft zo zijn eigenschappen waar hij of zij goed in is.

Mama's worden geacht twintig dingen tegelijk te kunnen doen. Te koken terwijl ze de was staan af te halen, de kinderen vermaken terwijl er een reuzestrijk op je wacht, de wc's te kunnen poetsen en mogelijk tegelijk ook nog de badkamer erbij. Mama's zouden een versnelknop voor zichzelf moeten hebben als ze hun huis zo perfect schoon willen houden. Ware het niet dat die versnelknop niet aanwezig is en we toch twintig dingen tegelijk moeten doen.

En wie ben ik? Tja, ik ben wel een Multi Mama, ja.