Ik ben die moeder

Ik ben die moeder die je voorbij ziet fietsen met een knulletje van vijf achterop
Ik ben die moeder die hem zelf nog niet kan laten fietsen, omdat hem dat niet lukt
Ik ben die moeder die hem zo weinig uit spelen laat gaan, omdat hij anders te veel prikkels binnen krijgt
Ik ben die moeder die haar zoon van zeven 's morgens op de bus zet en hem moet missen de hele dag, omdat de maatschappij om hem heen andere verwachtingen heeft.
Ik ben die moeder die haar idealen heeft om moeten zetten tot hoop op een goede toekomst
Ik ben die moeder die gedroomd had van gezellige onderonsjes met al haar kinderen aan tafel tussen de middag en daar afscheid van heeft moeten nemen.
Ik ben die moeder die altijd gedacht had "normaal" te zijn. Niet stil te staan bij hoe haar kinderen zouden zijn.
Ik ben die moeder die urenlang bij elkaar in de bus zit voor het zoveelste ziekenhuis- of instantiebezoek.
Ik ben die moeder die niet gerust op het schoolplein staat te wachten, want ik weet nooit hoe zijn dag nu weer verlopen is.
Ik ben die moeder die niet altijd wilt hoeven uitleggen waarom hij zo reageert.
Ik ben die moeder die geniet van die even rustige momentjes, waarbij ze niet hoeft na te denken 'wat  nu'.
Ik ben die moeder die een heel ochtendritme op de planken heeft staan, omdat haar zonen anders de dag slecht beginnen.
Ik ben die moeder die zich soms wel eens afvraagt wanneer ze zich geen zorgen hoeft te maken om haar kinderen.
Ik ben die moeder die emotioneel raakt bij de simpelste gesprekken met haar kinderen.
Ik ben die moeder die staat te janken als haar oudste zoon met een 'waarom' vraag aan komt zetten.
Ik ben die moeder die zich ook wel eens afvraagt waarom haar kinderen nou 'zo' zijn.
Ik ben die moeder die wel eens licht jaloers kon wezen als het bekende 'kijk mijn kind nou' opdook.

Maar ik ben ook die moeder die alleen maar kan lachen als ze haar prachtige kinderen bekijkt
Ik ben die moeder die ze dagenlang knuffelt en aan het lachen wilt maken.
Ik ben die moeder die ze een onbezorgde jeugd wilt geven, ook al lukt dat niet altijd.
Ik ben die moeder die soms wel eens verloren raakt in de onschuld van haar dochter, omdat zij nog zo zorgeloos is.
Ik ben die moeder die zich geregeld bewust moet maken van wat er inmiddels wél goed gaat.
Ik ben die moeder die zich wel eens schuldig voelt over hoe ze denkt.
Ik ben die moeder die toegeeft dat ze ook maar menselijk is.

En ik ben die moeder die geleerd heeft anderen niet te beoordelen op wat je ziet, want je kent nooit het hele verhaal.
Ik ben die moeder die door haar kinderen wijzer geworden is van wat er leeft om ons heen
Ik ben die moeder die bewust is en dankbaar is voor het leven dat ze leidt.
Ik ben die moeder die altijd het positieve wilt blijven inzien, hoe het leven ook mag lopen.

Want als er iets is, dan ben ik zeker die moeder die er altijd voor hen zal zijn.

Relaxte opvoeding

Als je net nieuw bent in de wereld van het ouderschap komen er allerlei adviezen je kant op geslingerd. Een nieuwbakken ouder raakt verzopen door alle goedbedoelde adviezen, richtlijnen en aanverwanten. En een verzopen ouder is een onzekere ouder.
Is men echt vergeten dat het gaat om het kind?

Het is mij opgevallen dat de maatschappij vindt dat het kind zich aan jou moet aanpassen en niet andersom. Maar wat is er mis met andersom? Wat is er mis met naar je kind te luisteren? Nee, je kind zou wel door moeten slapen. Het is echt wel tijd om alleen op het kamertje te slapen. Ho maar met die borstvoeding, dat is toch raar als je zo lang voedt!
En hoe definiëren wij "raar"? Niet aan de maatschappij aangepast? Is dat raar?
Ik vind het niet meer dan normaal dat je luistert naar waar je kind behoefte aan heeft. Maar waarom vindt de maatschappij dat niet? Waarom moeten kinderen zich aanpassen aan de maatschappij? Zo jong al? Kinderen moeten zichzelf kunnen wezen en als je niet goed naar ze luistert, kan je relatie verstoort met ze raken. En dat is zo zonde! Je kindje hoort zich veilig bij jou te voelen in plaats van dat je het bijvoorbeeld lang laat huilen op zijn kamertje omdat het zich alleen voelt!

Ik geef toe, ik heb ook veel naar de adviezen geluisterd toen ik net mama was. Ik heb Gabriël laten huilen en nog voel ik me daar schuldig om. Ik wist niet beter, geen idee hoe alles moest. Mensen om je heen zouden het toch wel weten? Daar ga je dan toch maar op af?
Ik heb door de jaren heen weten te luisteren naar mijn instinct en mijn instinct had het altijd bij het rechte eind. Zo vaak dat ik zei: Ik wist het!
En zo ben ik een relaxte ouder geworden.

Ik doe mijn best te luisteren naar wat mijn kinderen nodig hebben, waar ze behoefte aan hebben. Zonder schroom. Mijn meisje heb ik vanaf het begin al helemaal zo aan kunnen pakken. Geluisterd naar wat zij wilde. Zo geef ik bijvoorbeeld nog steeds borstvoeding, omdat zij daar behoefte aan heeft. En niet omdat ik dat zo nodig wil. We zien wel waar het schip strand.
Ze heeft nauwelijks gehuild de eerste maanden, zo'n lekker tevreden dametje. Ze weet heel goed wat ze wilt, waar ze zich fijn bij voelt. Een baby die tevreden is en niet huilt, betekent ook een relaxte ouder. En een relaxte ouder, betekent een relaxt kind. Want je reageert op elkaar. Dat weet iedere ouder!

Vaak genoeg ben ik de vragen tegengekomen van onzekere ouders en het enige antwoord wat ik ze kan geven: Doe wat je zelf denkt dat goed is, volg je instinct. Heb lak aan je omgeving wat zij denken, want jij bent degene die je kindje stabiel moet opvoeden, dat doen zij niet, maar JIJ!

Jij bent de ouder, streef naar relaxt ouderschap.

Ik ben Anne, mama van twee zoons van 7(autistisch) en 5(epilepsie) en een dochtertje van bijna 1. Zij slaapt nog bij ons op de kamer, krijgt nog borstvoeding en draag ik nog heel veel in mijn draagdoeken.

Ook niet zo perfect...

*zucht* *puf* *hijg*
Daar sta je dan met je oververhitte kop in de keuken, pannen veel te laat op het vuur gezet en een dochter op je rug geknoopt waarbij je het bij de derde verhitte knoop maar het erbij laat en vindt dat ze wel goed zit. Ze zit, da's goed toch?

Ik had de planning om op tijd de appels en aardappels te jassen voor het avondeten. We hadden wel weer eens zin in hete bliksem dus hoppa, ruim 2 kilo appels en anderhalve kilo aardappels konden te lijf gegaan met het schilmesje. dat was mijn planning, om op tijd te zijn. Tot ik me bedacht dat ik om 4 uur nog met Gabriël zijn nieuwe ID moest ophalen, vlak ervoor besloot madam dat het tijd was om zich op te gaan trekken in de box, dus in de tussenliggende tijd heeft manlief de box omlaag gegooid en kon ik naderhand met de stofzuiger het weggestopte stof wat onder de box vandaan kwam aanvallen met de stofzuiger. Onderhand was het kwart voor vijf dat ik mijn mes ter hand nam om een begin te maken met het avondeten. Veeeel te laat naar mijn zin, maar oké, hete bliksem it is.
En wat er toen gebeurde, weet ik niet meer. nadat ik de stamppot in wording op het vuur had gezet, bleek ik een miepende dochter te hebben die zwaar ontevreden was, dus in de hoop dat ze snel goed zou zitten, heb ik de doek gepakt, haar op mijn rug geslingerd en begon te knopen. Alleen was mevrouw zo ontevreden dat ze lekker ging zitten overstrekken waardoor iedere goedbedoelde poging grandioos faalde en ze nog net geen sierlijke buttpop veroorzaakte. Na de derde poging waar nog veel doek te los zat naar mijn zin(zei de perfectionist), gaf ik het op en ben met haar in de keuken gaan staan gehaktballen draaien. Draakje poogde mama nog uit te dagen door Vogel steeds weg te gooien en uiteindelijk gaf mama niet meer in. Flauwe mama.

Je zult vele oei's en auwa's en neeeeee's gehoord hebben in mijn keuken als je erbij was. want je eten klaarmaken terwijl je dochter het zwaar grappig vind om met haar pincetgreep alle haartjes vakkundig uit je weet achterhoofd te trekken, is geen aanrader. Maar wat moet dat moet. Eten moet er komen.

Half 7 zaten we eindelijk aan tafel en hebben we heerlijk gesmuld(op één sceptische kleuter na) van mijn bloed, zweet en tranenmaal. Als toetje hebben we een meloen geslacht en waar mama niet zo'n erg in had, was dat dat een heuse toeloop naar de badkamer veroorzaakte, want vrijwel iedereen had een goed schrobbeurt nodig van alle kleverigheid dat meloen heet. Lees: hele rijpe, sappige Galiameloen.
En nadat mijn dochter me voor de zoveelste keer ondersmeerde met haar lieve plakvingers, trok ik zelf ook maar de kleren uit en rende naakt met mijn kids de badkamer in voor een dosis zeep en wasgel. Niet te vergeten dat ik ergens in de drukte haar bedje ook nog zelf omlaag heb gegooid..

Gewassen, gedroogd, aangekleed en gepoetst, alle drie de kids verzameld op Kyrians bed waar ik in een schamel omgeslagen handdoekje en tulband mijn boefjes voorlas. Na ieder kind een kus en een knuffel gepaard met 'ik hou van jou' op bed te hebben gelegd, madam nog liefdevol gevoed, kon ik mezelf eindelijk aankleden en zit ik nu dit blogje te typen met een grijns op mijn smoel. Stressvol, maar het heeft ook wel weer wat.

Ik ga nu lekker rustig genieten van mijn avondje, mogelijk lekker gaan gamen ;-)

9 maanden

Lief meisje van me, poppetje, draakje, boefje. Lieve Lorièn,

Vandaag ben jij alweer 9 maanden oud. Wat vliegt de tijd, lieve meid van me. Twee jaar was je eens wens in ons hart, 9 maanden heb ik jou in mijn buik onder mijn hart mogen dragen. Jouw schopjes en hikjes mogen ervaren en daar zo van genieten. Wat vond ik het heerlijk om zwanger van jou te zijn. Om te zien hoe mijn lijf met jou meegroeit en uitrekt, een groter zebrapad veroorzaakt die jouw broers voor jou al hebben mogen aanleggen. Strepen die ik verdiend heb door mama van jullie te mogen worden.
Na 9 maanden jou in mijn buik te hebben mogen gedragen, werd je verwelkomd in onze armen. Jouw lieve kleine vingertjes, teentjes, oortjes, alles aan je werd bewonderd en gekoesterd. Onze start was wat moeilijk toen jij in het ziekenhuis terecht kwam, maar jij liet je niet uit het veld slaan. Toen bleek je al een vechtertje te zijn.
Je groeide door al die maanden heen. Je ging omrollen, tijgeren en zitten. Zelf willen eten en zoveel mogelijk nog het liefst, kleine schransbak van me. Bijna ieder eten wordt bijzonder gewaardeerd door jouw hysterisch, grappige geluidjes tijdens het eten, zo'n fan ben je ervan. En al deze 9 maanden groei jij nog steeds op mama's borstvoeding. Toppertje van me.

Mijn lieve, gekke meisje. Je bent dol op alles wat gek is, valt alleen aan het schaterlachen te maken door jouw broers die gek tegen je lopen te doen. Mijn verwonderlijke meisje die met nieuwsgierige oogjes de wereld inkijkt en bij mama vanuit de doek alles observeert. Alle mensen om je heen trakteer je graag op een glimlach en betover je met je mooie ogen.

Ik heb jou 9 maanden in mijn buik gedragen en nu 9 maanden in onze doeken gewikkeld. Dicht bij mij. Je bent opgegroeid bij de veiligheid van mama of papa. Hebt onze stemmen en hartslag van dichtbij kunnen blijven ervaren na je tijd in mijn buik. Vele, vele dutjes hebben zich plaatsgevonden in onze doeken en je begint te lachen als ik met een van de doeken naar je toegelopen kom. De eerste maanden heb je zelfs geleefd in de doeken, zo graag wilde je bij ons zijn. En ik, ik vond dat niet erg. Integendeel, ik genoot van ieder momentje dat jij heerlijk knus bij mij was. Ik kon zien wanneer je  verdrietig was, blij was, ontevreden of voldaan. Ik leerde jou steeds beter kennen, iedere dag weer een beetje meer.

Lief meisje, wat word je toch al weer groot. Wat zijn die 9 maanden omgevlogen. Ik word er zelfs een beetje weemoedig van. Ik ben intens gelukkig dat jij bij ons bent. Mama houdt zoveel van jou en jouw broers. Dat geld voor papa net zo.
Ik hoop jou nog lang met me mee te kunnen dragen ondanks dat je steeds zelfstandiger zult worden.
Blijf altijd maar vrolijk, blijf altijd ons zonnetje. Ook als je groter wordt en je ons steeds minder nodig hebt. Wij zijn er altijd voor jou en zullen je altijd willen beschermen.

9 maanden droeg ik je in mijn buik en vandaag draag ik je alweer 9 maanden met mij mee in onze doeken.
Mama is officieel ontzwangerd en we sluiten daarmee een periode af en beginnen aan een nieuw hoofdstuk.

Ik hou van jou.

Liefs,
Mama

Onverschillige moeder

"Moet je dat nou zien. Geen wonder dat ze haar kind niet fatsoenlijk overeind kan helpen met die baby op haar buik." "Dat kind heeft een flinke buil en die moeder zegt alleen maar: 'Kom op, opstaan en gaat het?' Als het mijn kind was..."

En dat is het niet. Het is niet jouw kind. Het is mijn kind. De mensen om mij heen zeggen dit dan wel niet, maar de priemende ogen zeggen genoeg.
Een volle Kruidvat doordat ik de rij al ophield(ja, er gaat toch echt €5 van die luiers af!) en ondertussen maakte Kyrian een buiklanding tegen de deur van de Kruidvat. Je weet wel, zo'n harde metalen deur. Flinke duts in zijn hoofd. Hij liep weer eens te rennen door de winkel samen met zijn broer. Ik zei nog zo...
Ik ben een klein beetje onverschillig geworden wat betreft Kyrians ongelukjes. Door zijn epilepsie is hij zo onhandig geworden de laatste tijd dat hij steevast onder de blauwe plekken, schrammen en bulten zit. De betadine, koele doekjes en pleisters zijn niet aan te slepen. Hier krijgt hij dan ook binnenkort een MRI voor, maar ondertussen leren wij te leven met het feit dat hij zo onhandig is. In plaats van een verschrikt 'Gaat het wel?' is het een 'Wat is er dit keer' geworden. Het klinkt heel onverschillig, maar dit hoort nu helaas bij hem. En ja, mensen in de Kruidvat, dan reageer ik zo. Ik kijk even naar hem wat de schade is, geef hem een knuffel en we gaan weer verder. Wanneer we de Kruidvat uitstappen en richting de bakfiets lopen, hoor je hem al niet meer.

Gelukkig weet ik beter dat ik me niets van andere mensen moet aantrekken, maar desondanks voel je je toch wat opgelaten als je je in zo'n situatie verkeerd. Daar sta je, met drie kinderen. Twee die de winkel rondrauzen, jij met baby in de ringsling je lompe boodschappen af te rekenen(à 3 pakken luiers). Normaliter doe ik de boodschappen niet met drie kinderen, maar het leek me gewoon weer eens gezellig. En dat was het verder ook. Alleen een beetje ongelukkig voor Kyrian. Als goedmakertje hebben we maar de brie van de Aldi meegenomen, want dat vindt hij zo lekker. Straks dus een gelukkig jongetje met een lekkere boterham met brie.
En ik? Ik blijf nuchter, me toch zorgen makend om hem, genieten van zijn lievigheid, zijn boevigheid en streken en ik raap hem wel weer op de volgende keer wanneer hij valt, knuffel hem en doe alsof ik de onverschillige moeder ben.

Maar ik weet wel beter.

Held op sokken

Mijn lieve kleuter Kyrian van ruim 4 jaar is een kleine held, zo vindt hij zichzelf in ieder geval. Samen met zijn grote broer verslaan ze monsters en draken. Voor niets en niemand is hij bang en tegelijkertijd is hij het liefste jongetje van de hele wereld. Mijn kleine held rent rond met zijn kinderzwaardje en fabriceert met takken
zijn heuse wapens. Het is en blijft een jongetje natuurlijk. Hij is net een beetje als Donald Duck, onhandig op vele momenten, maar zet hij zijn masker op, dan is hij de grootste superheld van het dorp en verandert hij in SuperKyrian. Hij gaat heel graag aan de haal met zijn grote moed tegen de monsters.

Vandaag zat ik met hem te lunchen en ineens slaakte hij een ijselijke kreet die door merg en been ging. Ik dacht meteen dat er iets vreselijks aan de hand was. Compleet op zijn hand gebeten, een kat die met nagels en al op schoot gesprongen is, ineens knallende hoofdpijn.
Maar nee... Terwijl ik mijn held op sokken bekeek, zat hij vol paniek te wijzen naar zijn vinger.
'Mama! Er zit een monstervlieg op mijn vinger! Haal hem weg, haal hem weg!' Ik keek en in eerste instantie zag ik niets. 'Maar waar zit hij dan?' vroeg ik hem. Luid snikkend antwoordde hij: 'DAAR!' en hij stak zijn vinger nog net niet in mijn oog door mijn bril heen.
En ja hoor, daar op zijn kleine vingertje liep een onschuldig miniscuul vliegje. Een wereldramp volgens Kyrians maatstaven. Mijn held die monsters verslaat met zijn stokken werd geconfronteerd met de wereld en ineens was hij niet meer die SuperKyrian, maar de held op sokken. De sokken die nog altijd door mama gewassen worden. Vandaag was ik dus even zijn superheld, maar wanneer hij straks zijn tak weer ter hand neemt en de monsters gaat verslaan, weet hij dat mama er altijd nog is voor de echte engerds.

Geekvirus en good parenting

Ik geef het grif toe. Ik ben een fantasy- en sciencefictionfan. Een geek! Een fervente ook nog. Ik ben dol op alles wat te maken heeft met Lord of the Rings, Harry Potter, Doctor Who, Marvel, the Hunger Games en ga zo maar door. En voor er gevraagd word of ik Twilight dan ook leuk vind... Neh, ik heb me er domweg gewoon nog niet aan gewaagd. Vampiers zijn weer niet zo mijn ding. Give me a Weeping Angel any day, maar films met als hoofdmoot dramatische vampieren maak je mij niet blij mee. 

Ik vind het heerlijk om 's avonds op de bank met een dekentje, kopje thee een van de vele Harry Potterfilms weg te kijken, ze gaan me gewoon echt niet vervelen. Evenals the Hobbit. Als een kind zo blij was ik toen we the Desolation of Smaug gingen zien in de bios. Squeel! Even heerlijk onderdompelen in die wereld van hobbits, draken en fantasy. Ik kijk nu al uit naar de laatste film in december. Voor die tijd the Hobbit maar weer eens een keer lezen! Ook de boeken van Harry Potter staan fier op mijn e-reader geplempt. De Nederlandse versie heb ik allang doorlopen, nu mijn honger nog stillen met de originele Engelse boeken! En na ieder boek dat weer uit is, volgt natuurlijk weer het kijken van de bijbehorende film! 

En hoe ouder mijn kinderen worden, des te dichter ze bij het moment komen dat ik mijn enthousiasme voor fantasy en sciencefiction met ze kan delen. Mijn jongens zijn al Whovians(Doctor Who fans) in hart en nieren, dit volgen ze al met het grootste plezier. Ze hebben nog lang niet alle afleveringen gezien, want sommigen zij nu eenmaal nog niet geschikt voor hen. Nachtmerries over weerwolven heeft mama niet zo'n trek in, gek genoeg. Maar ze hebben nog lang geen kennis gemaakt met hobbits, de Hulk of Katniss. En dit duurt nog wel even voor ik ze daarmee kennis laat maken. Maar, oh, wat kijk ik ernaar uit dat we lekker filmmarathons kunnen gaan houden met Lord of the Rings, my precious. Ze kunnen weten wie Voldemort is en zien wat voor persona er achter Batman schuilt. Er staat ze nog zoveel moois te wachten! Ik ben benieuwd wanneer zij Harry Potter aan gaan kunnen of dat ze daar beter mee kunnen wachten. Toen ik 15 was, vond ik the Chamber of Secrets echt doodeng, maar toegegeven, ik ben ook wel een klein beetje een schijtlaars. De grenzen aftasten wat al wel kan en wat niet. De eerste Harry Potter film hebben ze al wel gezien, als ze Doctor Who niet eng vinden, dan kon dit ook prima. De tweede film moet nog maar wel een paar jaar wachten. Wat is verantwoord en wat niet? Als ouders zijnde ken je je kinderen het beste en het ene kind is er eerder voor klaar dan het andere kind. Zolang het maar leuk blijft natuurlijk!

En ach, met twee ouders als geeks, moet dat virus toch ook wel overslaan? 

Bijzonder op zijn eigen manier

Autisme. Mijn kind is autistisch. 
Voor veel mensen schrikt dit wel eens af als je dit vertelt, ze zijn bang voor het onbekende en hebben dan meteen snel zo'n beeld in hun hoofd van een kind of volwassene waar je compleet geen contact mee kunt maken en al flipt bij ieder klein dingetje wat anders is.
Verkeerd stereotype. Films en series dragen daar ook niet aan mee, want die trekken al snel de meest extreme gevallen erbij, want ja.. Een autist functioneert toch ook gewoon niet? Hoe moet die in vredesnaam meekomen in de maatschappij?

Autisme is er in veel verschillende gradaties. Je hebt de bekende zware gevallen, maar ook de gevallen waarbij het bijna niet opvalt dat ze autistisch zijn.
En daar is mijn jongen er één van. 
Wij, als zijn ouders zijnde, hadden al vroeg door dat er iets anders met hem aan de hand was. Als je bekend bent met autisten, dan herken je al snel bij anderen dat er iets is. Toen hij 2½ was, hadden we al onze bedenkingen. Met bijna 4 zijn we toch naar de Intergrale Vroeghulp gestapt, maar nee, volgens hen waren er geen aanwijzingen voor autisme. Hij had een puur spraaktaalprobleem. Oké, logopedie erbij voor hem in de hoop dat het hem zou gaan helpen.
Maar de twijfels bleven. Uiteindelijk hebben we anderhalf jaar terug de stap gemaakt hem toch te laten diagnosticeren en ja hoor, vorig jaar januari kregen we de diagnose. Autisme.
PDD-NOS met MCDD. 
PDD-NOS is de afkorting van Pervasive Developmental Disorder Not Otherwiste Specified. PDD-NOS is een restcategorie. Deze term wordt gebruikt voor kinderen met sociale en communicatieve problemen zoals men ziet bij autisme, maar in onvoldoende mate om strikt aan de criteria voor de diagnose autisme te voldoen. 
MCDD is de afkorting van de Engelse term Multiple Complex Developmental Disorder. Deze stoornis is nog niet officieel opgenomen, maar hulpverleners gebruiken deze term wel om aan te duiden wat er speelt. Mensen met MCDD hebben moeite met het reguleren van hun emoties. Als zij een klein beetje bang zijn, zijn ze meteen in paniek, verdriet ontaardt meteen in een complete huilbui. 

Voor ons was dit geen verrassing dat Gabriël deze labels kreeg, maar desondanks was het toch nog een harde klap.
Onze jongen is autistisch.
Al die tijd heeft hij nog gefunctioneerd op regulier onderwijs, maar gaandeweg merkten we steeds meer dat hij hierbij geen baat had. Hij moest veel op zijn tenen lopen met zijn gedrag, ook al was hij erg geliefd in zijn klas. Samen met de school hebben we toen besloten dat we gingen uitkijken naar speciaal basisonderwijs. We zaten al in het traject voor een aanvraag van een cluster 4 rugzak, maar dit werd dus al snel omgegooid naar het bekijken waar hij thuis zou gaan horen. We hebben twee scholen bezocht en onze keuze was al snel gemaakt. Het balletje is toen ook heel snel gaan rollen en vorige week vrijdag had Gabriël al zijn afscheid op de reguliere basisschool en is hij afgelopen woensdag gestart op het speciaal basisonderwijs in het dorp hiernaast. Ik ben hem nu hele dagen kwijt, hij vertrekt 's morgens met het taxibusje en komt 's middags daar weer mee terug.
Maar ik weet dat het beter voor hem is. Op deze manier leert hij goed te functioneren in de samenleving en het fijne van deze school is, is dat die nog dicht bij de maatschappij staat. Zo van de buitenkant ziet het eruit als een hele normale school. 

En je merkt vaak niet eens dat hij autistisch is. Alleen de mensen die hem goed kennen, merken het.
Mijn lieve jongen:
Is autistisch
Heeft PDD-NOS en MCDD
Is bijzonder op zijn eigen manier

Etiquette

Als het goed is, ben je ermee opgegroeid, etiquette. Ik hoor zo vaak verhalen van kinderen die zich altijd compleet misdragen, geen u meer zeggen en onbeleefd wezen. Maar hey, als ze dat niet geleerd wordt, hoe zouden ze het dan goed moeten doen?

Ik ben er sowieso voor om mijn kids etiquette bij te brengen. Altijd netjes hallo en doei zeggen, hand geven, u en jij kunnen onderscheiden.
Gabriël was geen probleem om dit bij te brengen, hij is van nature een heertje en doet zijn best om zich naar de etiquette te leven die wij hem aanleren.  Soms is hij iets te enthousiast en noemt hij mij ineens 'u', maar het is allemaal goed bedoeld!
Kyrian daarentegen werkt wat minder lekker mee. De aanpak die wij bij Gabriël gebruikten, goed voorbeeld doet goed volgen, werkt niet zo goed bij hem. Hoe vaak ik ook dingen voordoe, hij blijft 9 van de 10 keer blik op oneindig bijvoorbeeld de juf voorbij lopen die heel blij 'goeiemorgen' tegen hem zegt. Kinderen die hem enthousiast begroeten, loopt hij vaak straal voorbij of hij schiet in de verlegenheid. Verlegen à la, maar op een bepaald punt is het toch wel gewenst dat je even netjes 'hoi' terugzegt. 

Na een halfjaar op de basisschool, vond ik het wel eens tijd voor een babbeltje.Tussen de middag probeerde ik met hem hier een gesprekje mee aan te knopen. En lekker koppig en geniepig als hij kan wezen, probeerde hij steeds van onderwerp te wisselen óf hij zei heel nukkig 'ik weet het niet', terwijl ik het hem net voorgedaan had. En als ik dan met hem wil oefenen om bijvoorbeeld 'goeiemorgen' terug te zeggen, gaat hij heel erg nephoesten en moeilijk lopen doen, alleen maar om één simpel woordje.

Etiquette vind ik gewoonweg belangrijk. Ik ben zelf iets losser met etiquette dan dat ik ben opgegroeid. Zo moest ik zelfs tegen mijn eigen ouders 'u' zeggen, maar dat vind ik persoonlijk veel te afstandelijk. Het creëert een gat tussen jou en je vader/moeder die er niet hoort te zijn. Dus mijn kids mogen wel gewoon 'jij' zeggen. Ik was vroeger als de dood om 'jij' tegen iemand te zeggen die een stuk ouder was dan mij.

Dus met Kyrian zal het aanleren een grotere uitdaging wezen, maar ach, uiteindelijk werpt het zijn vruchten wel af.

Me het oversteken naar school, begroette een meisje van groep 8 hem en Kyrian stak heel verlegen zijn handje op en zwaaide. En daarvoor heb ik hem aangemoedigd, hij leert het nog wel! 

Instinctief ouderschap

Er bestaan zoveel verschillende soorten ouders. De een is thuisblijfmoeder of -vader, de ander een werkende papa of mama. De een loopt liever achter een kinderwagen, terwijl de ander zijn of haar kleintje dicht bij zich draagt in een draagdoek of -zak. Borst- of flesvoeding, wasbare of wegwerpluiers. Iedereen maakt een eigen keuze voor waar ze zich het lekkerst bij voelen.

Je keuzes in die maakt als papa of mama, doe je instinctief. Instinctief weet je wat het beste is voor je kindje en zul je er altijd je best voor doen om hem of haar gezond en gelukkig op te laten groeien. Zoveel verse ouders zijn heel onzeker of ze nu wel het juiste doen, maar weet je? Het belangrijkste is dat je van ze houdt en automatisch zul je altijd de beste keuzes voor ze willen maken.
En vaak met de jaren word je ook weer wijzer en kunnen je keuzes veranderen, omdat je inziet dat iets anders toch beter werkt. Niemand is perfect vanaf het begin, hoeveel ervaring je ook hebt met kinderen. je eigen kind is toch altijd weer anders en voelt heel anders.
Jouw kindje is van JOU.

En ja, dat is eng, in het begin zo'n klein wurmpje wat compleet afhankelijk is van jou, niet zonder jou kan en wil. En daar zorg jij voor en dat doe je uit jezelf goed, instinctief doe je het goed. En wanneer ze groter worden en steeds zelfstandiger worden, zul je het nog steeds goed doen. Iedereen heeft zijn eigen opvattingen en ieder kind zal anders opgevoed worden, maar da's hartstikke logisch! Want iedere ouder is ook gewoon anders! Er bestaat geen standaard handleiding wat nu het beste voor je kindje is, die keuzes maak jijzelf omdat je zelf denkt wat het beste is.

Dus maak je geen zorgen als je twijfelt of je het wel goed doet. Kijk naar je kindje en zie of het gelukkig is. Is het gelukkig? Dan doe je het goed!

Draagverslaafd

Ik ben draagverslaafd. Ja, ik geef het grif toe. Mensen worden soms wel eens knetter van mijn enthousiasme op Facebook, maar hey, wat is er nou niet leuk aan? De wandelwagen staat zelfs te verstoffen in de schuur. Ik heb hem nog geen enkele keer gebruikt en Lorièn is inmiddels al drie maandjes oud.

Ik vind het zo heerlijk om mijn kleine meisje zo heerlijk dicht bij me te kunnen dragen, haar handjes te kunnen voelen kriebelen, haar hoofdje op mijn borst wanneer ze lief ligt te slapen. Heerlijk de wereld in kunnen kijken wanneer ze wakker is en zo snel aanspraak hebben van mensen die op dezelfde hoogte zitten als zij. Geen gehannes met een wandelwagen binnen de school wanneer ik de jongens wegbreng, Ik kan gewoon de klas in meelopen zonder zorgen te hoeven maken of mijn kind wel goed staat en of ze zich niet alleen voelt. En voor het koken en mamahonger heb ik het aangedurfd om te kunnen rugdragen wat ze ook gezellig vindt!

Dankzij een vriendin ben ik in aanraking gekomen met de wondere wereld van de draagdoeken en ik ben haar nog steeds dankbaar dat ze me hierop gewezen heeft. En dankzij haar heb ik weer meerdere mama's enthousiast kunnen maken voor het dragen en tot nu toe heb ik nog niemand gehoord die hier spijt van had.

Het is jammer dat ik hier niet eerder achter gekomen ben. Kyrian was geen makkelijke baby, vroeg om heel veel aandacht en huilde heel veel. Dit had echt een uitkomst geweest bij hem, maar ja, beter laat dan nooit. Nu kan mijn meisje er wel lekker van genieten. Ja, met Kyrian heb ik geprobeerd te dragen, maar dat was met zo'n vreselijk onhandige Minimonkey die veel te veel op je schouders doordrukt en die blijkbaar ook nog eens niet goed is voor de kleine. De kommahouding belemmert een optimale ademhaling van je kindje. Er zijn niet voor niets die berichten geweest van kinderen die overleden in zulk soort draagzakken. In een draagdoek draag je ze vanaf het begin meteen rechtop en knus tegen je aan.

De afgelopen drie maanden hebben Lorièn en ik al heerlijk genoten van het dragen, ook toen ze in het ziekenhuis lag met streptokokken was het juist alleen maar meer heerlijk om het te kunnen doen. Zelfs papa hier geniet van het dragen. Mama veeel meer dan papa natuurlijk, maar toch! Daar waar hij zelfs eerst sceptisch was, kijkt hij nu met mij mee wat wel en geen mooie doeken zijn.

Op Facebook is er een hele gezellige club dames in een groep genaamd Draagpraat. Daar heb ik mega veel geleerd en kan ik samen met anderen flink losgaan over onze passie. Het dragen van onze kinderen. Heerlijk om dat met anderen te kunnen delen die net zo enthousiast zijn als jijzelf!

Tot nu toe heb ik wanneer ik met de kleine meid naar buiten ging, veel positieve reacties gehad. Vertederende oudjes en nieuwsgierige kinderen. Mensen die omkijken omdat ze iets zagen wat niet 'gewoon' is. En eigenlijk is dat best jammer dat dit niet gewoon is. Want de kinderen zelf genieten ervan en het maakt je leven echt zoveel makkelijker. En ik hoop dat ik in de toekomst steeds meer ouders kan aansteken met het draagvirus, want ach, het is zo heerlijk om je kleintje zo dicht bij je te kunnen hebben.