Jongensvragen

Er komt een klein mannetje naar me toe geschuifeld. Hij staat wat te friemelen met zijn broek.'Wat is er, schatje?' vraag ik hem. Hij kijkt me aan, vol ongeloof en zegt: 'Mama, ik heb pijn in mijn broek.''  Om erachter te komen dat er iets dubbelgevouwen zat.

Dat zijn van die dingetjes waar ik als vrouw zijnde eigenlijk geen ervaring mee heb en hoe spring je daar dan op in. De seksuele voorlichting voor de jongens laat ik aan Michael over, vanuit die kant heb ik daar geen ervaring mee en hij kan dat beter uitleggen, maar dit soort kleine jongensvragen moet ik wel aan kunnen pakken.

Nadat ik het kleine mannetje met zijn ongemakkelijkheden heb geholpen, leg ik hem uit dat hij er wel op moet letten na het plassen zijn pielemoos goed te doen, want anders gaat dat pijn doen zoals net. Tevreden loopt hij weer weg.

Laatst kwam hij verbijsterd naar me toe gerend voordat hij ging douchen en riep: 'Mama, mijn pielemoos gaat niet!' 'Gaat niet wat..?' vroeg ik. 'Gaat niet naar beneden!' Oh ja, dat is waar ook. Ik heb hem uitgelegd dat dat alleen maar goed is en dat dat later weer overgaat, dat het helemaal niet erg is en je ziet dat dat kleine koppie die eenvoudige uitleg wel kan bevatten. 

Jongensvragen, ik heb ze met Gabriël ook al gehad en nog steeds eigenlijk en nu heb ik mijn kleine mannetje die met diezelfde vragen naar me toekomt. Iedere leeftijd heeft daar zijn ontwikkeling weer in en het is belangrijk dat goed te sturen. Je wordt eraan herinnerd dat ze later opgroeien tot volwassen mannen en dat alles wat je nu in de opvoeding erin stopt dat dat er later hopelijk op een goede wijze eruit komt. Opvoeding is essentieel, zowel de grote als in de kleine dingetjes. Zelf wist ik heel weinig wat betreft seksuele opvoeding, dus dat wil ik mijn kinderen wel op een goeie manier bijbrengen. Zonder gêne, zonder schaamrood op de kaken, want daar hebben zij ook niets aan.

Wat vind jij?

The day after

Daar heb ik altijd al een beetje moeite mee gehad. De dag nadat je iets superleuks hebt gedaan. Overal zie je nog sporen van wat je gedaan hebt de dag ervoor en dan bekruipt me altijd een weemoedig gevoel.

Ik speel in mijn hoofd alle leuke gebeurtenissen af van de dag ervoor en bedenk me dat het echt leuk was en ik echt niet wilde dat het al zo snel weer omging. En in dit geval was het bij mij thuis, gezellig Doctor Who Monopoly spelen met drie vrienden van de Doctor Who vriendengroep, dus de sporen zijn er te over... Een centimeter, een verdwaalde tissuebox, een theedoek in de knoop, een lege theepot op het aanrecht, een verbrande vinger van mezelf, een houten geval genaamd Webster, smsjes en whatsappjes op mijn telefoon, de gedachte 'wáár is die kaart toch gebleven'...

Laatst ontdekte ik nog een eigenschap van mezelf, terwijl dat eigenlijk wel allang duidelijk was, maar ik er nog nooit zo stil bij heb gestaan. Ik ben snel te vermaken, overenthousiast. Ik zal de eerste zijn die zit te lachen in de bioscoop, bij toneelrepetities zie ik overal de lol van in, wat ook niet altijd handig is als je zelf op het podium staat, ik kijk heel erg uit naar leuke dingen. Hoe leuker het was, des te groter de dip erna. Zo had ik maandag dus al een beste dip na de Doctor Who fanclubdag, je blijft de foto's maar bekijken, lacht om de momenten die we hebben gehad. En dan vandaag ook nog een dipje, maar het zijn geen onplezierige dipjes. Weemoeddipjes met een lach, zullen we maar zeggen. Om toch eens hard te beseffen dat het echt heel leuk was en hoe superfijn het is dat we van die leuke vrienden erbij hebben gekregen.

Misschien overdrijf ik, maar zo ben ik. Overenthousiast. Ik zal vast niet de enige wezen die dit gevoel wel kent. En die ontzettend leuke momenten koester ik. Die zijn het ook waard om gekoesterd te worden.

En dan maar hopen dat er gauw weer leuke momenten mogen komen, want wat geniet ik daar zo van!

Doctor Who fanclubdag

Dagen, weken, nee... Maanden hadden we hiernaar uitgekeken. De Doctor Who fanclubdag! Maanden voorbereid om onze cosplay-outfits bij mekaar te rapen, verzinnen hoe we het aan gingen pakken en dan gisteren was het zo ver!

's Morgens om acht uur opgestaan met het zooitje, ontbeten en daarna ons in onze outfits gehesen. Michael ging  als de vijfde Doctor, Kyrian als de negende Doctor, Gabriël als de elfde Doctor en ik als Donna Noble. Iets over tienen op weg naar Utrecht!
Dit was voor ons de eerste keer dat we de andere Whovians die we al wel via internet kenden, gingen zien. Ik was supernieuwsgierig naar zoveel mensen en het was zo leuk om te zien dat de klik die we op internet hebben ook hebben in het echt. Wat een lol hebben we getrapt! Heerlijk om zo in de groep opgenomen te worden!


De kids vonden het in het begin best eng, zelfs misschien erg spannend. Ik had ze op een moment wel ineens twee huilende kinderen aan mijn been. Ze waren geschrokken van de Silence... Oeps...  Ze zagen ineens allemaal mensen die verkleed waren als personages uit Doctor Who, dat maakte het heel erg echt voor ze. Gabriël schoot in de verlegenheidsmodus en Kyrian deed net zo hard met hem mee.Ik denk nu wel een beetje achteraf of ze niet te jong hiervoor waren, want feitelijk waren Michael en ik tussen mekaar aan het schipperen wie er nu weer achter de kinderen aan ging rennen. Ze vonden het wel prachtig om te zien allemaal, maar voor de volgende keer moeten we onszelf misschien nog maar eens op het achterhoofd krabbelen. Maar dat zien we dan wel.

Het was een ontzettend gezellige dag met knuffelpartijen, gekdoenerij, bananen in wat voor plekken dan ook, leuke foto's schieten, slowmotion rennen, spelletjes en meligheid. Ja, aan gezelligheid was er geen gebrek!

Jack, Five, Nine, Ten, Eleven, Donna, Amy, Ianto, the Silence, River etc etc etc.... Zoveel leuke personages, ook in het meervoud, genoeg Elevens gezien! ;-)

Aan het eind van de dag nog de prijsuitreiking gehad van de cosplaywedstrijd en de puzzeltocht. Michael was een van de 2 winnaars van de puzzeltocht en hebben we een gesigneerd exemplaar van the Abominable Snowman met tweede Doctor uitgezocht, keileuk!

Daarna zijn we gezellig met een groep naar een lokale pizzeria gegaan, volgens mij wisten die mensen niet wat ze overkwamen toen Tanja belde dat we met een man of 25 kwamen. Haha. Lekker gegeten daar en rond half 9 zaten wij weer in de auto op weg naar huis. Kyrian was binnen no time vertrokken, zo gesloopt was hij. Helaas had hij vanmorgen geen zin in het principe uitslapen! Dus om half 9 stonden we weer naast ons bed. :-)

Affijn, we hebben de foto's nog!!! 

Bitterballen in je oren

'Ben je Oost-Indisch doof? Ik spreek toch geen Chinees? Heb je bitterballen in je oren?'
Ik zal vast niet de enige moeder wezen die deze zinnen gebruikt.

Ik hou heel veel van mijn kinderen. Er zijn zoveel momenten dat we van die heerlijke onderonsjes hebben, dat ze hele dagen hebben dat ze lief zijn en we zonder gemopper en geruzie een dag doorkomen met veel knuffels, lieve woordjes en kusjes.
Maar er zijn ook van die dagen waarvan je hoopt dat je heel snel weer in je warme bed ligt, je kinderen op één oor en jij afgepeigerd ineen stort in een diepe slaap. Dat je je kinderen achter het behang kunt plakken met heel veel lagen eroverheen. Dat ze het bloed onder je nagels vandaan trekken alsof het een sport is. Laten we mama zoveel mogelijk jennen vandaag, we zullen eens zien hoe knettergek ze van ons wordt.

Ik heb een flinke portie geduld meegekregen toen ik Gabriël op de wereld zette en daar kwam een driedubbele portie bovenop toen Kyrian geboren werd. Blijkbaar had ik die wel nodig. Ik ben niet heel snel boos te krijgen, behalve als er mensen zijn die mij het bloed onder de nagels vandaan trekken en dan heb ik het niet alleen over mijn geweldige kinderen. Ik ben verder de rust zelve, maar als mijn boeven besluiten zich tegen mij te keren en constant ruzie met mekaar te lopen zoeken, dan is mijn lontje ineens heel kort geworden.

Het meest frustrerende is dan alsof ze doen dat ze je niet gehoord hebben. 'Ga je Lego opruimen en je komt niet eerder beneden voor het opgeruimd is.' Om dan even later naar beneden te komen en te zeggen dat je je kleine broertje gecharterd hebt om je Lego op te laten ruimen. Op de een of andere miraculeuze wijze  gebeurt er dan iets wat resulteert dat zijn kleine broertje ineens weer beneden is en hij uiteindelijk toch zijn Lego op moet ruimen. 'Ga je aankleden.' 'Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat...' Enfin, je kent het allemaal wel.

Mijn kinderen zijn de allerliefste. Als je het me vraagt, zal ik dat antwoord zeker geven. Ik ben supertrots op ze en ontzettend blij dat ik hun moeder mag zijn. Ze zijn mijn alles!

Maar op sommige momenten zou ik toch wel eens willen weten waar ze die kilo's met bitterballen vandaan trekken...