Zenuwen!

Oh jee, daar komen de kriebels, de nachtmerries, de dromen. De duizend mogelijkheden terwijl er eigenlijk maar twee zijn. Het houdt mij al weken bezig, eigenlijk al vanaf het begin, en nu het moment steeds dichterbij te komen, begin ik steeds zenuwachtiger en nieuwsgieriger te worden.
De jongens tellen samen met mij af, want zij zijn net zo nieuwsgierig als ik, misschien zelfs nieuwsgieriger, ook al zijn ze overtuigd van hun gelijk. Stiekem sneup ik de bakerpraatjes af ook al weet ik dat het totale onzin is, maar wie weet...

Worden het blauwe of roze muisjes?
'Het moet een zusje zijn', aldus Gabriël 'want ik heb al een broertje, en meisjes zijn lief.' Kyrian vindt ook dat het een zusje moet zijn, maar waarom, dat weet hij niet zo goed.
Als men mij naar mijn voorkeur vraagt, dan zal ik zeggen dat ik een meisje wel heel zou vinden, maar dat een jongen absoluut welkom is! Als het maar gezond is, heel cliché, maar wie ons verhaal inmiddels beter kent, snapt heel goed waarom.

Het is een wonder dat zich nu in mij een mensje leeft wat beweegt, wiebelt, en alles, als het goed is, compleet heeft. Handjes, voetjes, vingertjes, teentjes. Een klein neusje, twee oogjes.
En strakjes kunnen we hij of zij tegen hem of haar gaan zeggen. Dé meisjesnaam hebben we inmiddels al gevonden. Voor de jongensnaam wachten we toch maar even de echo af, want die naam vinden we al moeilijk genoeg, meisjesnamen te over! Maar jongens...?

Nog heel eventjes geduld, nog vijf nachtjes!
En nu maar hopen dat hij of zij wel laat zien wat voor muisjes we moeten halen!

Extra handleiding

Wanneer je voor het eerst dat kleine, huilende frummeltje in je armen neemt, weet je nog allemaal niet wat je te wachten staat. Is je baby een vrolijkerd of een huilerd? Makkelijk tevreden of moeilijk om bezig te houden? Hoe groeit hij of zij op? Wat voor kind is het later?
En menig ouder wenst wel eens dat er met de geboorte een handleiding mee zou komen voor de radeloze momenten. Het zou het allemaal zo veel makkelijker maken.

Maar wat nu als met de loop der tijd blijkt dat jouw kind nog een extra handleiding nodig heeft bovenop de gewone handleiding? Het liefst heb je een kindje met maar één handleiding in plaats van een kindje wat voor de geboorte al een extra handleiding toegeschoven kreeg. Een extra optie, bonus.
In het begin zul je het niet zien als een bonus, eerder als een extra moeilijkheid.
Dit overkwam mij bij beide jongens. Gabriël blijkt de extra gedragshandleiding van PDD-NOS, MCDD en een spraaktaalstoornis nodig te hebben en Kyrian de medische handleiding epilepsie. Boeken die je liever diep achterin je boekenkast verstopt, want ja, je hebt liever dat je kind gewoon normaal functioneert en kerngezond is!

Maar de tijd heeft mij geleerd, dat juist die extra handleidingen zorg vergen je extra doen beseffen hoe speciaal het wel niet is om een gezond kind te hebben. En hoe speciaal dan jouw eigen kinderen zijn, want ze hebben toch een extra bijzonderheid.
In het begin lijkt dat heel zwaar, maar gaandeweg leer je er je weg mee te vinden. Je aan te passen aan de behoeften van je kind. Aanpassen daar waar de behoeften het belangrijkst zijn en een extra oogje in het zeil te houden als het even niet lekker gaat. Maar ze dan wel vrij in hun eigen waarde laten. Ze daar waar mogelijk "normaal" op te laten groeien. Een kind met voetnoten.

Mijn jongens, mijn lieverds, zijn van die extra bijzondere kinderen. Kyrian komt dan nog het meest "normaal" over en die zal ook het meest "normaal" kunnen functioneren, maar toch heeft hij zijn bijzonderheid.
Gabriël daarentegen is helemaal speciaal en zijn directe omgeving merkt dat ook, maar zolang je alles goed uitlegt, valt het voor heel veel mensen wel goed om mee te leven. Gabriël doet over het algemeen gewoon mee met alle activiteiten, gaat spelen bij vriendjes en vriendinnetjes en vice versa.

Maar dit zijn allemaal dingen, die weet je niet dat je dat te wachten staat wanneer je voor het eerst kennismaakt met jouw grote wonder. In eerste instantie zijn ze ook gewoon gezond. En straks al wij ons derde wonder vast mogen gaan houden, weten wij ook nog niet wat ons te wachten staat. Ik blijf toch hopen dat ons wondertje geen extra handleiding nodig zal hebben.
Een kind met een extra handleiding is heel speciaal, maar een kindje zonder die extra handleiding is heel bijzonder.

Waaroooooooom?

De fase die ik compleet gemist heb bij Gabriël en wat achteraf ook best logisch is voor hem, breekt nu aan bij mijn jongste dondersteen. Mijn grensopzoekende, eigenwijze boefje plakt nu achter ieder antwoord wat ik hem geef:  'Waarooooooom?' of verlengd met het tegenovergestelde 'Waaroooooom niet?'

En dat gebeurd dan ook steeds met precies datzelfde toontje. Als je hem antwoord geeft, kun je er meteen paf op zeggen dat datzelfde deuntje er meteen achteraan komt. Oké, vriendelijk blijven en antwoord geven,, ook al gaf je datzelfde antwoord al eerder ook.
'Mama, mag ik een snoepje?'
'Nee, want anders eet je straks niet goed met het avondeten.'
'Waarooooooom niet?'
'Anders eet je straks niet goed met het avondeten.'
Ik lijk wel een frigging echo...

Maar affijn, het is het begin van deze specifieke fase en voor ik het weet mag ik antwoorden gaan zoeken voor de vragen zoals 'waarom is de lucht blauw?'. Het hoort allemaal bij een stukje logica die ze ontwikkelen en nu mijn boefje deze fase doorgaat, moet ik wel heel erg wennen aan deze vragen. Ik ben dit helemaal niet gewend. Kyriannetje wil overal eht naadje van de kous weten. 'Wat doe je?' 'Wat gaan we eten?' 'Waarooooooom?' En dat heeft ook zeker zijn charme!
Mijn kleine mannetje wordt groot en wil meer van de wijde wereld weten...

Waarooooooom worden ze zo snel groot?

Bewust genieten

Ruim 12 weken zwanger ben ik nu, het eerste trimester achter de rug, en tjee, heel eerlijk. Wat ben ik blij dat ik die 12 weken eindelijk voorbij ben. Ik heb het zo ontzettend eng gevonden de eerste weken. Ja, we hebben goeie echo's gehad, maar toch, zolang je die 12 weken niet voorbij bent, voelt alles nog onzeker. Het kan nog steeds mis gaan.
En juist die angst heeft mijn gelukkige gevoel toch overheerst de laatste weken. Wat als het misgaat? Hadden we het dan gewoon weer zo geprobeerd terwijl we eigenlijk de volgende maand met IUI zouden gaan beginnen? Wat hadden we dan gedaan?
De angst om opnieuw te moeten beginnen na iets wat na anderhalf jaar eindelijk gelukt is en ook nog een groot wonder blijkt te zijn, die angst maakte zich toch meester van mij.

Met Gabriël was ik heel onbezonnen, ging ik er niet vanuit dat het mis zou kunnen gaan. Mijn hele wereld stond al op zijn kop, dus daar hou je dan compleet geen rekening meer mee. Tja, zestien jaar en zwanger, hoe naïef kun je wezen.
Kyriannetje heeft ons maar een halfjaartje laten wachten, ik ben toen ook wel bang geweest dat het mis kon gaan, maar ja, het was "maar" een halfjaar. Het kon veel erger.

Maar dit wonder, dit wonder wat ervoor gezorgd heeft dat we erachter kwamen dat ik van nature helemaal niet makkelijk zwanger kan raken, wat ons verteld heeft dat we ons in onze handen al mochten knijpen dat we al twee mooie jongens hadden, dit wonder heeft ons ook nog even versteld doen staan. Op het laatste moment, voordat alles heel klinisch zou gaan worden, is dan toch nog uit onze liefde een prachtig kindje ontstaan. En dat kindje zit nu heel veilig in mijn buik rond te zwemmen.

Nu ik de 12 weken voorbij ben, kan ik nu eindelijk bewust genieten. Bewust genieten zonder de angst in mijn achterhoofd dat we die mijlpaal nog niet gehaald hadden.
Genieten van mijn steeds groter wordende buik, afwachtende tot wanneer ik hem of haar meer ga voelen bewegen. Afwachtende tot de geslachtsecho en we weten of we roze of blauwe muisjes moeten halen. Afwachtende in verwachting van dit ontzettende wonder. Ons laatste wonder, ons laatste kindje. Hierna is het schluss en dat maakt het alleen maar meer dat we er bewust van genieten.
Het kan me niet snel genoeg gaan, maar ook niet langzaam genoeg. Iedere dag er stil bij blijven staan dat dit ons toch nog gegund is, maakt dat ik me ontzettend gelukkig voel met dat wonder in mijn buik. Mijn boeven zijn ook erg betrokken bij mijn zwangerschap en dat is zo ontzettend mooi om te zien.

De eerste mijlpaal, 12 weken, we zijn er voorbij! Tijd om écht bewust te genieten!