Geef toe, jezelf terugzien in je kinderen is eng. Je ziet eigenschappen van jezelf terug en soms vraag je je af of het wel goed is dat ze die van je geërfd hebben. Zo heeft mijn lieftallige Kyriannetje de eigenschap koppigheid van ons door gekregen. En ik durf te wedden dat het van beide kanten vandaan komt, wat resulteert in een zeer koppig kereltje.
Bij Gabriël heb ik mijn koppigheid niet veel hoeven te gebruiken. Wedstrijden wie er het langst zijn mening vol kon houden, speelden zich nauwelijks af. Hij en ik hoeven dat nu eenmaal niet te evenaren, daar is hij te lief voor. Maar Kyrian, dat is een heel ander verhaal. Kyrian doet je eigen koppigheid schudden op zijn grondvesten. Het is dat je weet dat jij zelf nóg koppiger moet wezen dan dat hij is om je waardigheid als ouder te blijven behouden, maar anders was ik allang gillend weggerend. Ik geef het toe, mijn kind is onmundig koppig en dan vaak ook nog eens op de meest onmogelijke momenten. Daarbovenop nog eens scheutje boevigheid en je hebt je draak compleet. Hij is heel eigenzinnig en eigenwijs. Hij gaat het liefst zijn eigen gang. Maar dat gaat natuurlijk niet altijd. Zelfs zijn juffen lopen tegen zijn eigenzinnigheid en pakken dat gelukkig heel leuk aan, maar je krabt jezelf toch op het achterhoofd. Mijn hoofd begint al te malen hoe hij zal gaan zijn als puber en eerlijk gezegd hou ik mijn hart daarvoor vast. Wordt hij zo'n nonchalante, brommerskiekende puber die overal maling aan heeft?
Ik ben van mening dat de kunst van het opvoeden hem zit in de jonge jaren en het belangrijk is ze hun de veiligheid te bieden die ze nodig hebben om op te groeien tot stabiele jonge mensen. En daar hoort de sturing in zijn koppigheid ook bij. Ik heb werkelijk geen idee hoe zij zich gaan ontplooien in de pubertijd en daar zal ik me maar niet teveel mee bezig houden.
En soms kan het gewoon niet anders dan in te geven in de eigenzinnigheid, omdat je bijvoorbeeld ergens heen moet en er absoluut geen tijd voor hebt, maar in je hart weet je dat je dat niet behoort te doen. Het kan gewoon even niet anders en de volgende keer hoop je dat je meer tijd hebt om zijn koppigheid in het gareel te krijgen. Wie heeft de langste adem? Wie houdt het langst uit?
Ik zie complete verschillen tussen Gabriël en Kyrian, zowel in persoonlijkheid, als in omgang. Gabriël is een heel rustig en lief kind. Ondanks zijn autisme wat wel de nodige botsingen veroorzaakt. Maar Kyrian is vanaf het begin al heel eigenzinnig geweest, een mannetje met een sterke eigen wil. Altijd op onderzoek uit en zijn eigen weg willen gaan. Een rasechte boef. Het is dat ik weet dat ze allebei echt dezelfde ouders hebben!
De kunst bij dit koppige mannetje is dat ik koppiger moeten wezen dan hij. Eigenzinniger dan hij. Eigenwijzer dan hij. Misschien zelfs hardnekkiger dan hij. Ouderschap is niet makkelijk en al helemaal niet als je tegen jezelf oploopt! Het is een uitdaging die we aangegaan zijn vanaf het moment dat we voor hem kozen zonder dat we het wisten hoe hij zou zijn. Wat ook hetzelfde te zeggen valt over Gabriël.
En ook al blijf ik mezelf tegenkomen in een kleine variant van ons, ik zal blijven proberen alles in goede banen te leiden. Dat mijn boeven mogen opgroeien in een veilige situatie waar ze in respect zichzelf mogen zijn. Een plaats in mijn hart, de meest belangrijke plaats in mijn leven, dat zijn zij.
