Terugblikken en vooruitkijken

En zoals menigeen blik ik ook terug op een bewogen jaar. Er is een hoop gebeurd! Negatieve dingen wil ik niet benadrukken, want het verdriet wat daar al bij geleden is, wil ik daar laten. Bekijk het positieve, leef in het goede!

• Allereerst begon ons jaar heel mooi dat we 4 januari de sleutel kregen van ons huisje bij mijn ouders in de straat. Wat waren we daar blij mee, zeg! 

• Met Gabriël en school zijn eindelijk de aanpak voor hem goed op papier gekregen en hebben we vaak genoeg vergaderingen met school, logopedie, de ambulant begeleider en thuis. Daarbovenop dat hij nu onderzoeken heeft gekregen om te zien hoe het in zijn koppie omgaat. Dat nieuws zullen we 9 januari in het nieuwe jaar gaan krijgen. Onwijs spannend voor ons als ouders, hoe zou het toch zitten in zijn mooie hoofdje?

• Ik ben in februari een geweldig weekend naar Gabriëlle geweest in Engeland, fantastisch daar gehad met een geweldige afsluiter door mijn fandomheid te botvieren op de Doctor Who Experience in Londen!

• Over Doctor Who gesproken, we zijn dit jaar alleen maar grotere fans geworden, zelfs een ontzettend leuke groep met andere Whovians gevonden die heerlijk net zo gek zijn als wij en waar we een paar geweldige vrienden uit hebben meegekregen! In oktober hadden we dan ook een megagezellige Doctor Who fanclubdag!

• Onze lieve kids hebben hun verjaardag in enigszins goede gezondheid mogen vieren. Kyriannetje is drie geworden en Gabriël alweer 5, maar nog maar twee maanden weg voor zijn 6e verjaardag alweer voor de deur staat!
• Gabriël is zijn eerste tand kwijt, op naar de volgende fase voor hem!

• In juni zijn we een dagje naar Slagharen geweest met ons gezinnetje en mijn mam. Gabriëls eerste keer in de achtbaan. Tjee, wat was dat gaaf, zeg! Wat een toffe dag hebben we gehad!

• In augustus heb ik een geweldige leuke avond gehad met oude vrienden van het Schaersvoorde, zo gek om er daar een stel van te zien die ik al jaren niet meer gezien had! 

• Met het nieuwe schooljaar hadden we een stuiterende Gabriël, zijn nieuwe school de Bosmark was af en klaar voor gebruik! Kyrian is inmiddels ook al ingeschreven, nog maar een krap jaar weg voor dat mannetje...

• Mijn zusje Gabriëlle is dit jaar teruggekomen uit Engeland! 

• Michael heeft in februari een geweldige baan gekregen waar hij nu nog steeds met heel veel plezier werkt. Ik ben zo blij voor hem!

• Deze mama is een trots lid geworden van de toneelvereniging in Breedenbroek waar ik ontzettend blij mee dat ik dat gedaan heb!!

• Ik ben tekstschrijfster geworden voor Mamaplaats.nl!

• Voor het 12½ jarig huwelijk van mijn ouders zijn we gezellig naar de Apenheul geweest! Bijzonder, 12½ alweer. Voor mij extra bijzonder omdat dit langer is dan mijn moeder   met mijn vader getrouwd was.

• En mijn opa en oma waren die jaar 50(!!) jaar getrouwd!! Supergezellig etentje gehad nota bene aan deze kant van het land terwijl de grootste gros die er waren aan het Westen van het land wonen!

• De grootste switch in onze levensstijl wil ik toch even benoemen, want het beïnvloedt compleet onze stijl van leven. In het geloof hebben we een stap teruggedaan, omdat wij het gevoel hebben dat onze manier van geloven die wij hadden niet beloofde en deed wat er staat in de Bijbel. Daarvoor hebben wij teveel narigheid meegemaakt en nog die daar niet mee stroken. Het heeft veel pijn en moeite gekost om deze stap te maken, maar het brengt nu een hele hoop rust met zich mee. 

En er is ook een tijd van vooruitkijken, wat voor moois staat ons nog te wachten?

• Komende januari zal ik met de toneelvereniging twee keer op de planken staan op 12 en 20 januari, megaspannend! Hoe zal ik het doen? Gaat het leuk wezen? 

• We verwachten de uitslag van Gabriëls onderzoeken!

• Kyrians medicatie gaat ook afgebouwd worden vanaf volgende maand en als hij geen aanvallen krijgt in die tijd is het doel om helemaal zonder te doen. Wij hopen intens dat dit onze kleine man bespaard wordt om weer een aanval te krijgen.

• Kyrian zal dit jaar naar de basisschool gaan, weliswaar pas in september, maar voor we het weten, zitten we er zo aan... 

• En ik zal jullie in het nieuwe jaar nog wat leuks gaan vertellen, maar dat blijft nog even een geheimpje. En nee, ik ben niet zwanger als je dacht dat het dat zou wezen. ☺

Er is veel meer gebeurd natuurlijk het afgelopen jaar, maar dit zijn de leukste highlights van het afgelopen jaar waar ik graag even bij stil sta. 

Ik wens IEDEREEN een fantastisch, geweldig, bijzonder, liefdevol 2013, dat je dromen in dat jaar uit mogen komen en je wensen vervuld! 

Mama's instinct

Vandaag ben ik samen met Kyriannetje onderuit gegaan op de fiets, heel onverwachts. Ik had Gabriël weggebracht van school en toen ik de straat in fietste van de peuterspeelzaal dacht ik nog 'Wat fijn dat er nu geen ijs meer op de weg ligt, nu is het tenminste niet meer zo glad.' De laatste keer dat ik daar overheen wilde, was het een complete ijsbaan, dus het was erg prettig dat dat nu allemaal gesmolten was!
Bijna bij de peuterspeelzaal groette ik nog een moeder die net uit haar auto stapte en zij riep 'Hoi!' terug, wat ik niet hoorde was dat ze erachteraan riep: 'Pas je op, het is.....' En voordat ze haar zin af kon maken, wilde ik de stoep oprijden van de peuterspeelzaal en hoe verraderlijk het was, daar gingen we... Languit. Kyriannetje en ik schoven een stuk met onze fiets over het asfalt en instinctueel schoot ik meteen, nadat ik harde asfalt vol had geraakt met mijn knieën, overeind. Althans, wat je overeind kon noemen, ik op mijn knieën geschuifeld meteen naar Kyriannetje. Zijn gordelhuis van het fietszitje was los geschoten en hij werd net niet gewurgd door de riempjes van het fietszitje. Zo snel mogelijk maakte ik hem los en checkte hoe het met hem ging, compleet mijn pijnlijke knieën negerend. Hij had wat krassen en schrammen op zijn hoofdje en verder leek het goed te gaan. Keihard geschrokken natuurlijk en hij was in- en intens verdrietig. Binnen no time hadden we dan ook een heel stel moeders om ons heen staan die ons kwamen helpen. De ene moeder raapte mijn fiets op en de anderen hielpen ons overeind.

Nadat er uitgebreid naar Kyriannetje was gekeken door de juf en hij een koud doekje tegen zijn hoofd kreeg, vroeg ze mij: 'En heb jij niks dan?'
Ineens bedenk je het je dan. Heb ik niks? En dan ebt gelijk bijna alle adrenaline weg uit je hoofd en kom je tot het besef dat jij wel degelijk ook wat hebt. Ik was toch vol op mijn knieën geland. Zo op het eerste gezicht leken mijn knieën wat flinke schrammen te hebben opgelopen, maar bij m'n rechterknie was het toch wel pijnlijk. Dat trekt wel bij, hoopte ik.

Na flink wat geknuffel met m'n mannetje ben ik dan toch vertrokken van de peuterspeelzaal. Ik moest nog wat boodschapjes doen. En naarmate de ochtend vorderde, kwam er toch het besef wat er gebeurd was en dat besef sloeg ook in op mijn lichaam. M'n knie begon toch wel op te zetten in de loop van de ochtend en toen ik Kyriannetje weer op ging halen, was er ook het een en ander gaan zwellen bij hem. Meneertje loopt dus nu rond met een behoorlijk gehavend gezicht en mijn knieën beginnen stram en pijnlijk aan te voelen.
We hebben eigenlijk nog best veel mazzel gehad, het had erger kunnen wezen! Nu hopen dat het morgen niet al te erg voor ons zal wezen na een nachtje slapen.

Het probleem met het gordelhuis is inmiddels opgelost. Ik heb 's middags meteen gemaild met de maker van het fietszitje en dat punt was inderdaad een zwak punt, dus ze sturen mij kosteloos een verbeterd exemplaar toe!

Maar wat mij toch opviel, was toen de juf tegen mij zei: 'Je kijkt toch als eerste hoe het met je kind gaat, of niet dan?' En dat zette mij aan het denken. Dit is voor mij de eerste keer dat er iets gebeurde waarbij mijn kindje en ik ons allebei bezeerde en ik had volledig mijn eigen pijn aan de kant gegooid om te kijken hoe het met mijn mannetje was. Mijn kleine mannetje was op dat moment het allerbelangrijkst en pas wanneer je als mama weet dat het goed is, komt de aanslag die is gepleegd op jouw lichaam. Het pure instinct overheerst.
Volgens Van Dale: Instinct: Aangeboren aandrift bij wezens om onbewust doeltreffend te handelen.
En dat omschrijft precies hoe het is.
Moeders slaat haar vleugels bezorgd over haar kinderen en je wilt ze beschermen voor al het kwaad. En als er dan iets gebeurd met ze, gaat meteen je instinct werken zonder daar maar ook één seconde over na te denken. Dat doe je gewoon.

En daar ben je dan moeder voor. Om jezelf te vergeten in noodsituaties, omdat je kinderen je alles zijn. Wanneer je kinderen hebt, gaat het niet meer om jezelf en op dit soort momenten is dat maar weer overduidelijk waar. En je wilt jezelf gewoon vergeten op dat moment, want je bent voor jezelf niet belangrijk op dat moment. Je kind is dan het allerbelangrijkste en dat doe je.
Zonder na te denken.

Tegeltjeswijsheid

'Een opgeruimd huis is een teken van een verspild leven.' zegt mijn oma altijd. En ik zal vast niet de enige wezen die die spreuk voorbij heeft horen komen.

De wijsheid die achter die woorden schuilt, is misschien zelfs wel diepzinniger dan dat je op het eerste gezicht zou denken. Als ik rondkijk in mijn eigen huis, dan weet ik wel van mezelf dat ik niet de perfecte interieurverzorgster ben, maar ik doe mijn best. Wanneer je kinderen hebt, leer je je prioriteiten wel te stellen wat belangrijk is om te doen in het huishouden en wat best de volgende dag nog kan. Zolang je nog maar genoeg kleren in je kast hebt en alles er gezellig en knus uitziet, is het voor mij goed. Zolang je dat maar goed bijhoudt, dan is het een huis om in te leven.

Ik heb mezelf wel het een en ander af moeten leren sinds ik kinderen heb. Voorheen was ik echt zo'n miep die niet tegen rommel kon. Ik wilde het altijd netjes en opgeruimd hebben, mijn spullen waren altijd netjes gesorteerd en ik wist altijd waar wat lag. Mijn eigen spullen was ik eigenlijk nooit kwijt, of iemand anders moest eraan gezeten hebben.
Maar nu de jongens er zijn, hoef je niet vreemd op te kijken als er Duploblokjes of ridders over de vloer heen dwalen, die vinden 's avonds hun weg wel weer naar de Duplobak of het kasteel. Wel door de hand van mama natuurlijk, maar overdags maak ik me daar niet meer zo druk om. Als je het opruimt, wordt het binnen no time toch weer overhoop getrokken of je krijgt commentaren als 'Mama, waarom heb je dat nou opgeruimd? Ik had dat net zo mooi gemaakt!' Beteuterde blikken worden je dan ook totaal niet bespaard. Mama, hoe kon je dat nou doen...

Een opgeruimd huis is een teken van een verspild leven. Je huis opruimen kost overigens ook gewoon veel tijd. Doe je de grote schoonmaak van je huis, dan ben je wel dik een dag in de weer en als je dan 's avonds op de bank ploft en ziet dat je huis spik en span is, dan bedenk je je. 'Binnen de kortste keren zie je hier niets mee van terug.' Dat betekent niet dat je je huis maar moet laten verslonzen, maar de strekking erachter is wel belangrijk. Het is tegeltjeswijsheid. Waar besteed je je tijd aan? Liefst verspreid ik mijn huishoudelijke klussen over de hele week, zodat ik overdags meer tijd overhoud voor de jongens, maar soms komt dat er gewoon niet van en moet je gewoon heel veel in een keer doen. Eigen haard is goud waard. En die eigen haard moet natuurlijk wel de plek zijn waar jij je thuis voelt. Daar moet je dan ook voor zorgen. En dan is het hoe jij je tijd indeelt en wat je qua rommel toelaat in je huis.

Ik ben geen moeder die het niet kan uitstaan dat er vlekken op de kleren van m'n kids komen. De wasmachien is geduldig. Ik ben geen moeder die half panisch begint te dweilen als m'n kids al druipend binnen komen gezet, omdat ze in de sneeuw hebben lopen spelen. In plaats van dat ik met de dweil in m'n handen sta, zorg ik liever voor een warme beker met chocolademelk voor die koude vingertjes van buiten.

Waar liggen jouw prioriteiten?

Nostalgie

Menig mens heeft het bij ons misschien wel opgemerkt. Wij vieren weer Sinterklaas. In het geloof hebben wij een stap teruggenomen en dat betekent dus nu ook dat wij de feesten die wij vierden achter ons hebben gelaten en de oude nostalgie van voorheen weer op laten leven. Een beetje in een notendop. Voel je vrij om meer te vragen, hoor, maar anders belandt deze blog vol met mijn uitleg en daar wilde ik het helemaal niet over hebben nu.

Het is jaren geleden dat ik Sinterklaas gevierd heb en nu ik zelf weer teruggrijp naar die oude herinneringen van voorheen, ben ik verrast dat die nostalgie zo snel weer opgeleefd is. Ik ben ook erg verrast om te zien dat mijn kids zo snel omgeslagen zijn en zo snel zich het hele stramien van Sinterklaasliedjes zich aangeleerd hebben. Hele versjes worden door mijn huis gezongen, en weet je, ik vind het heerlijk. Al die oude nummers weer meeblèren die ik als klein kind geleerd heb.

Ik liep tegen dingen aan die ik niet in huis had of niet eerder over had nagedacht, juten zakken bijvoorbeeld. Of de cadeautjes verstoppen. Met ons gezin en m'n ouders en zusjes doen we ook surprises en Sinterklaasgedichten maken was al heel lang niet meer aan mij besteed, mijn innerlijke dichter leefde weer op. Er schieten weer allemaal oude herinneringen door mijn hoofd die ik jaren weg had gedrukt, omdat ik er niets meer mee deed en was van overtuigd dat ik dat ook niet meer zou doen.

In plaats van met een grote boog om Zwarte Pieten heen lopen, moedig ik mijn kids alleen maar aan om ze eens een handje te geven, schoen zetten op school is alleen maar fantastisch. Aanstaande zondag vieren wij dan ook voor het eerst als gezin Sinterklaas, met dierbare familie erbij.

Ik hoop dat we een fantastische dag zullen gaan hebben. Ik kijk nu al uit naar de snoetjes wanneer er keihard op de deur gebonsd gaat worden en er zakken met cadeautjes op de stoep staan! Dat is toch onbetaalbaar?

Moederexpert

Toen ik nog een tiener was, nog geen mama was en alles deed wat mij goed dunkte, had ik nooit geen oog voor moeders, baby's en zwangeren. Dat viel me gewoon nooit op. Ik was daar ook helemaal niet mee bezig en da's vrij logisch natuurlijk met die leeftijd.

Ik rolde te vroeg het moederschap in en wat ik niet wist, was dat het 'moeder zijn' een hele andere wereld is. Als je zelf geen kinderen hebt, dan kun je er ook moeilijk een voorstelling van maken, maar wanneer je dat eenmaal wel hebt, dan gaat er een totaal nieuwe wereld voor je open.

Met een rotgang ben ik de deuren van het moederschap doorgerend met hier en daar wat brokstukken van de deuren die ik versplinterd heb. Da's het nadeel als je er te vroeg doorheen rent, je moet dingen forceren omdat je verplicht volwassen moet worden en dat gaat lang niet zo soepel als dat je een verstandige volwassene bent die bewust voor een kind kiest. Diegene kan gewoon rustig door die deuren heen lopen zonder de brokstukken op te moeten rapen die je vaak niet meer kunt fiksen. Stukjes die ik ben kwijtgeraakt toen ik door de deuren heen ramde en die ik ook niet meer terugkrijg.

Maar ik ben uiteindelijk toch door die deuren heengegaan, al dan niet met geweld, en ben ik in aanraking gekomen met het fenomeen 'moederschap'. Ineens zie ik overal die zwangere buiken die ik voorheen nooit zag, kinderwagens ten overvloede waarvan je eerst niet eens het bestaan wist. En wat krijg je dan ineens bakken met kennis over je heen. Je gaat te rade bij andere moeders om zo zelf meer kennis te vergaren rondom dat o zo belangrijke onderwerp van je leven, je kinderen.
Je wordt zowaar een heuse expert op het gebied van zwanger raken, wetenswaardigheden rondom kinderen en alles wat erbij hoort. In zekere zin ben je dan zelfs een moederexpert.

Wanneer je die moederschapsdeuren doorloopt, krijg je een extra rugzak mee met de volgende inhoud: Oergevoel, extra porties geduld, verantwoordelijkheidsgevoel, achterdocht, overbezorgdheid en het weke mosselgevoel.
Menig moeder zal zich hier vast in kunnen herkennen en wie had dat gedacht toen je die deuren doorliep dat je in een totaal nieuwe wereld zou stappen? Je hebt al snel een klik met andere moeders, omdat je in ieder één gebied dezelfde interesse voor hebt: kinderen. Verbondenheid is wat je ervaart, het kan over van alles gaan, zolang het maar aanverwant is met het onderwerp 'kinderen'.

Wij experts in onze moederwereld weten waar we het over hebben en oh, wat genieten wij daarvan!

Jongensvragen

Er komt een klein mannetje naar me toe geschuifeld. Hij staat wat te friemelen met zijn broek.'Wat is er, schatje?' vraag ik hem. Hij kijkt me aan, vol ongeloof en zegt: 'Mama, ik heb pijn in mijn broek.''  Om erachter te komen dat er iets dubbelgevouwen zat.

Dat zijn van die dingetjes waar ik als vrouw zijnde eigenlijk geen ervaring mee heb en hoe spring je daar dan op in. De seksuele voorlichting voor de jongens laat ik aan Michael over, vanuit die kant heb ik daar geen ervaring mee en hij kan dat beter uitleggen, maar dit soort kleine jongensvragen moet ik wel aan kunnen pakken.

Nadat ik het kleine mannetje met zijn ongemakkelijkheden heb geholpen, leg ik hem uit dat hij er wel op moet letten na het plassen zijn pielemoos goed te doen, want anders gaat dat pijn doen zoals net. Tevreden loopt hij weer weg.

Laatst kwam hij verbijsterd naar me toe gerend voordat hij ging douchen en riep: 'Mama, mijn pielemoos gaat niet!' 'Gaat niet wat..?' vroeg ik. 'Gaat niet naar beneden!' Oh ja, dat is waar ook. Ik heb hem uitgelegd dat dat alleen maar goed is en dat dat later weer overgaat, dat het helemaal niet erg is en je ziet dat dat kleine koppie die eenvoudige uitleg wel kan bevatten. 

Jongensvragen, ik heb ze met Gabriël ook al gehad en nog steeds eigenlijk en nu heb ik mijn kleine mannetje die met diezelfde vragen naar me toekomt. Iedere leeftijd heeft daar zijn ontwikkeling weer in en het is belangrijk dat goed te sturen. Je wordt eraan herinnerd dat ze later opgroeien tot volwassen mannen en dat alles wat je nu in de opvoeding erin stopt dat dat er later hopelijk op een goede wijze eruit komt. Opvoeding is essentieel, zowel de grote als in de kleine dingetjes. Zelf wist ik heel weinig wat betreft seksuele opvoeding, dus dat wil ik mijn kinderen wel op een goeie manier bijbrengen. Zonder gêne, zonder schaamrood op de kaken, want daar hebben zij ook niets aan.

Wat vind jij?

The day after

Daar heb ik altijd al een beetje moeite mee gehad. De dag nadat je iets superleuks hebt gedaan. Overal zie je nog sporen van wat je gedaan hebt de dag ervoor en dan bekruipt me altijd een weemoedig gevoel.

Ik speel in mijn hoofd alle leuke gebeurtenissen af van de dag ervoor en bedenk me dat het echt leuk was en ik echt niet wilde dat het al zo snel weer omging. En in dit geval was het bij mij thuis, gezellig Doctor Who Monopoly spelen met drie vrienden van de Doctor Who vriendengroep, dus de sporen zijn er te over... Een centimeter, een verdwaalde tissuebox, een theedoek in de knoop, een lege theepot op het aanrecht, een verbrande vinger van mezelf, een houten geval genaamd Webster, smsjes en whatsappjes op mijn telefoon, de gedachte 'wáár is die kaart toch gebleven'...

Laatst ontdekte ik nog een eigenschap van mezelf, terwijl dat eigenlijk wel allang duidelijk was, maar ik er nog nooit zo stil bij heb gestaan. Ik ben snel te vermaken, overenthousiast. Ik zal de eerste zijn die zit te lachen in de bioscoop, bij toneelrepetities zie ik overal de lol van in, wat ook niet altijd handig is als je zelf op het podium staat, ik kijk heel erg uit naar leuke dingen. Hoe leuker het was, des te groter de dip erna. Zo had ik maandag dus al een beste dip na de Doctor Who fanclubdag, je blijft de foto's maar bekijken, lacht om de momenten die we hebben gehad. En dan vandaag ook nog een dipje, maar het zijn geen onplezierige dipjes. Weemoeddipjes met een lach, zullen we maar zeggen. Om toch eens hard te beseffen dat het echt heel leuk was en hoe superfijn het is dat we van die leuke vrienden erbij hebben gekregen.

Misschien overdrijf ik, maar zo ben ik. Overenthousiast. Ik zal vast niet de enige wezen die dit gevoel wel kent. En die ontzettend leuke momenten koester ik. Die zijn het ook waard om gekoesterd te worden.

En dan maar hopen dat er gauw weer leuke momenten mogen komen, want wat geniet ik daar zo van!

Doctor Who fanclubdag

Dagen, weken, nee... Maanden hadden we hiernaar uitgekeken. De Doctor Who fanclubdag! Maanden voorbereid om onze cosplay-outfits bij mekaar te rapen, verzinnen hoe we het aan gingen pakken en dan gisteren was het zo ver!

's Morgens om acht uur opgestaan met het zooitje, ontbeten en daarna ons in onze outfits gehesen. Michael ging  als de vijfde Doctor, Kyrian als de negende Doctor, Gabriël als de elfde Doctor en ik als Donna Noble. Iets over tienen op weg naar Utrecht!
Dit was voor ons de eerste keer dat we de andere Whovians die we al wel via internet kenden, gingen zien. Ik was supernieuwsgierig naar zoveel mensen en het was zo leuk om te zien dat de klik die we op internet hebben ook hebben in het echt. Wat een lol hebben we getrapt! Heerlijk om zo in de groep opgenomen te worden!


De kids vonden het in het begin best eng, zelfs misschien erg spannend. Ik had ze op een moment wel ineens twee huilende kinderen aan mijn been. Ze waren geschrokken van de Silence... Oeps...  Ze zagen ineens allemaal mensen die verkleed waren als personages uit Doctor Who, dat maakte het heel erg echt voor ze. Gabriël schoot in de verlegenheidsmodus en Kyrian deed net zo hard met hem mee.Ik denk nu wel een beetje achteraf of ze niet te jong hiervoor waren, want feitelijk waren Michael en ik tussen mekaar aan het schipperen wie er nu weer achter de kinderen aan ging rennen. Ze vonden het wel prachtig om te zien allemaal, maar voor de volgende keer moeten we onszelf misschien nog maar eens op het achterhoofd krabbelen. Maar dat zien we dan wel.

Het was een ontzettend gezellige dag met knuffelpartijen, gekdoenerij, bananen in wat voor plekken dan ook, leuke foto's schieten, slowmotion rennen, spelletjes en meligheid. Ja, aan gezelligheid was er geen gebrek!

Jack, Five, Nine, Ten, Eleven, Donna, Amy, Ianto, the Silence, River etc etc etc.... Zoveel leuke personages, ook in het meervoud, genoeg Elevens gezien! ;-)

Aan het eind van de dag nog de prijsuitreiking gehad van de cosplaywedstrijd en de puzzeltocht. Michael was een van de 2 winnaars van de puzzeltocht en hebben we een gesigneerd exemplaar van the Abominable Snowman met tweede Doctor uitgezocht, keileuk!

Daarna zijn we gezellig met een groep naar een lokale pizzeria gegaan, volgens mij wisten die mensen niet wat ze overkwamen toen Tanja belde dat we met een man of 25 kwamen. Haha. Lekker gegeten daar en rond half 9 zaten wij weer in de auto op weg naar huis. Kyrian was binnen no time vertrokken, zo gesloopt was hij. Helaas had hij vanmorgen geen zin in het principe uitslapen! Dus om half 9 stonden we weer naast ons bed. :-)

Affijn, we hebben de foto's nog!!! 

Bitterballen in je oren

'Ben je Oost-Indisch doof? Ik spreek toch geen Chinees? Heb je bitterballen in je oren?'
Ik zal vast niet de enige moeder wezen die deze zinnen gebruikt.

Ik hou heel veel van mijn kinderen. Er zijn zoveel momenten dat we van die heerlijke onderonsjes hebben, dat ze hele dagen hebben dat ze lief zijn en we zonder gemopper en geruzie een dag doorkomen met veel knuffels, lieve woordjes en kusjes.
Maar er zijn ook van die dagen waarvan je hoopt dat je heel snel weer in je warme bed ligt, je kinderen op één oor en jij afgepeigerd ineen stort in een diepe slaap. Dat je je kinderen achter het behang kunt plakken met heel veel lagen eroverheen. Dat ze het bloed onder je nagels vandaan trekken alsof het een sport is. Laten we mama zoveel mogelijk jennen vandaag, we zullen eens zien hoe knettergek ze van ons wordt.

Ik heb een flinke portie geduld meegekregen toen ik Gabriël op de wereld zette en daar kwam een driedubbele portie bovenop toen Kyrian geboren werd. Blijkbaar had ik die wel nodig. Ik ben niet heel snel boos te krijgen, behalve als er mensen zijn die mij het bloed onder de nagels vandaan trekken en dan heb ik het niet alleen over mijn geweldige kinderen. Ik ben verder de rust zelve, maar als mijn boeven besluiten zich tegen mij te keren en constant ruzie met mekaar te lopen zoeken, dan is mijn lontje ineens heel kort geworden.

Het meest frustrerende is dan alsof ze doen dat ze je niet gehoord hebben. 'Ga je Lego opruimen en je komt niet eerder beneden voor het opgeruimd is.' Om dan even later naar beneden te komen en te zeggen dat je je kleine broertje gecharterd hebt om je Lego op te laten ruimen. Op de een of andere miraculeuze wijze  gebeurt er dan iets wat resulteert dat zijn kleine broertje ineens weer beneden is en hij uiteindelijk toch zijn Lego op moet ruimen. 'Ga je aankleden.' 'Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat...' Enfin, je kent het allemaal wel.

Mijn kinderen zijn de allerliefste. Als je het me vraagt, zal ik dat antwoord zeker geven. Ik ben supertrots op ze en ontzettend blij dat ik hun moeder mag zijn. Ze zijn mijn alles!

Maar op sommige momenten zou ik toch wel eens willen weten waar ze die kilo's met bitterballen vandaan trekken...

Grote Verzoendag

Een kijkje in ons gelovige leven.
Vanavond begint Yom Kipur, Grote Verzoendag. Een algehele dag van rust, van bezinning, van vasten. Vorige week maandag was het Rosh Hashana, Joods/Bijbels Nieuwjaar en de tien dagen daarna is een tijd van overdenken.  Wat hebben we fout gedaan dit jaar? Zijn er mensen die wij nog vergeving verschuldigd zijn en vice versa? Het is een tijd om jezelf de spiegel voor te houden, naar jezelf te kijken, een tijd voor zelfreflectie. In vrede te komen met jezelf.

Grote Verzoendag is de heiligste sabbat van het hele jaar. Wij vasten deze dag. Vasten is een vorm van aanbidden en smeken, terwijl men afziet van zinnelijk genot. Wij kijken dus geen tv, luisteren geen radio, doen geen spelletjes voor ons plezier, wij eten en drinken niet. Vasten is afzien, en het niet willen strelen van de zinnen. Onze jongens doen ook in een bepaalde mate mee. Gabriël is vrij van school en doet zoveel mogelijk mee. Met hem hebben we laatst gepraat in wat voor mate hij mee wilt doen en hij is ervan overtuigd dat hij net zoals papa en mama ook niet wil eten, water drinken doet hij wel, anders houdt hij het niet vol. Ik ben benieuwd hoe het hem zal vergaan. Met Kyrian wordt het een grotere dobber, dat is een snoepkont waar je u tegen zegt. Maar gelukkig is hij inmiddels ook op de leeftijd dat we het een en ander uit kunnen leggen. We gaan veel Bijbel met de kids lezen en rustige activiteiten doen, tekenen et cetera.

Aan het eind van de dag hebben wij met ons gezin de traditie opgebouwd om lekker pizza te gaan bestellen en het gezellig te gaan maken, filmpje erbij en vieren dat er weer verzoening voor ons bewerkstelligd is.
Volgende week maandag begint het Loofhuttenfeest, dan heeft Michael ook lekker de hele week vrij, weer tijd voor feest, dus!

Ook al vier je zelf geen Grote Verzoendag, toch is het goed om erbij stil te staan of er mensen zijn waar je het mee moet bijleggen, of je die nog wat verschuldigd bent, het goed maken met de mensen om je heen.
Hoe sta jij tegenover je medemens?

Mijn bijzondere jongen

Mijn grote vent, mijn kerel, mijn knuffelkont. Je bent me zo ontzettend lief dat het bijna pijn doet als ik er eraan denk. Wat ben jij toch ontzettend bijzonder. Ik ben gek op je knuffels, je lieve blikken naar mij.

Als kleine jongen was jij al een hartendief, je was zo lief en zo rustig, luisterde heel goed naar ons en was echt een modelkind. Je sliep door met drie maanden, kwam perfect op tijd om te eten en ruim zeven maanden heb ik je kunnen voeden. Je was altijd vrolijk, nooit chagrijnig  altijd blij om mensen te zien. Je pakte ze helemaal in. Je bent echt een zegen. Ik heb geen moment spijt gehad toen we voor je kozen, wij zijn er altijd voor je.
Je bent inmiddels alweer vijf-en-een-half. Nog een halfjaar en dan word je alweer zes. Wij hebben al zoveel met jou meegemaakt.
Lieve Gabriël, je bent heel bijzonder en dat je zo'n ontzettend mooi kind bent, maakt het voor ons automatisch dat we alles doen om jou je goed te laten voelen.
Lieverd, je hebt zoveel bijzonderheden, je bent links, net als je opa en je opi, je hebt bijzondere controle over je ogen en nu waarschijnlijk ben je ook nog eens autistisch.

Het is vreemd, ergens ben ik mijn vader en mijn stiefmoeder dankbaar. Ik ben opgegroeid in hun gezin waar zij zelf vijf zoons heeft die allemaal autisme met zich meedragen en zo leerde ik er ook mee om te gaan en het te herkennen. Ik had nooit verwacht dat ik het zelf nog zou gaan toepassen en dan ook nog eens op mijn eigen kind. Het is jammer dat wij geen contact meer hebben met hen, ervaringen uitwisselen had voor mij zo fijn geleken nu. Het is dankzij hen dat ik bekend ben in dit circuit, dat ik wist dat ik het boek 'Geef me de 5' wilde hebben. Als je geen ervaring ermee hebt, weet je ook totaal niet hoe ermee om te gaan. Er wordt wel eens gezegd dat je kinderen jou uitzoeken en dat blijkt in dit geval ook zo te wezen.
Ik weet hoe ik met Gabriël om kan gaan.

We hebben afgelopen mei het bericht gekregen dat Gabriël op de wachtlijst gezet is om een multidisciplinair onderzoek te gaan krijgen. Hij wordt dan heel breed getest hoe hij in mekaar steekt en aan de hand daarvan komen we te weten wat voor extra handleiding hij precies nodig heeft. Wij hebben zelf hele sterke vermoedens van autisme, dit is ook door meerdere mensen in mijn omgeving aangekaart, ook door mensen die er zelf ervaring mee hebben. Het gaat nog even duren voor hij het onderzoek echt krijgt, ik ontving laatst bericht dat het op zijn vroegst januari zal wezen. Zijn juffen zijn in ieder geval blij dat het zal gebeuren voordat hij naar groep drie gaat, dan kan er toch meer op zijn behoeften ingespeeld worden, want de stap van groep twee naar groep drie is wel een flinke stap, sowieso al voor een doorsnee kind!

Het is fijn dat we nu in de molen zitten voor hem. We hebben heel vaak al gehoord van de hulpverleners dat het goed was dat we er zo vroeg bij waren. En dat geloof ik ook, ook dankzij mijn voorgeschiedenis.

Mijn lieve Gabriël, wat is het fijn om te zien wanneer jij lekker in je vel zit, je bent zo'n lieve jongen. We doen ons best om ervoor te zorgen dat jij vaker lekkerder in je vel gaat zitten, ik heb zo met je te doen wanneer je niet met je eigen overweg kan, wanneer je vastslaat als er weer eens iets gebeurd wat je niet aan had zien komen.

Ik hou zo ontzettend veel van je, ik ben zo trots op jou en we doen ons uiterste best om jou goed het leven in te laten groeien. Jij bent zo bijzonder, ik ben ontzettend trots dat ik jouw mama mag zijn.

Vroegâh!

Cassettebandjes en een potlood, een walkman, de gulden. Als ik deze woorden laat vallen bij mijn kinderen krijg ik volledig blanke gezichten terug. 'Wat is dat, mama?'
Dat is niet van hun generatie. Er waren tijden dat ik gesprekken volgde tussen volwassenen en termen voorbij hoorde komen waar ik geen flauw benul van had wat het kon wezen. Gaandeweg leerde ik dat wel, maar het is niet iets wat ik zelf ervaren heb. Dat is allemaal van 'vroegah'.

Nu begin ik langzaamaan ook op de leeftijd te komen dat ik dat soort dingetjes ook heb. Ik heb meegemaakt dat het een hele hype was als je internet had, Toen mijn ouders net gescheiden waren en we bij mijn moeder gingen logeren, duurde het toen wat langer en wij riepen toen dat dat maar moest liggen aan het feit dat Dinxperlo ook zo achteraf ligt. Mijn kinderen zullen geen idee hebben wat de referentie is in de laatste Muppets-film als de robot gaat inbellen en dat welbekende geluid klinkt! Op de middelbare liep ik rond met een floppy in mijn agenda, vlak voordat de USB-sticks heel populair werden en die waren maar liefst 8 mb groot! Ik nam liedjes op op m'n cassettebandjes van de radio af, gauw op die rode knop rammen als er eens een leuk nummer op was. M'n bandje in m'n walkman omdraaien als het bandje afgelopen was.
Videobanden waren niet meer als normaal voor ons en toen de DVD's kwamen was dat zo vreemd. Een film op een cd'tje?

Ik ben nog maar 22, maar als ik aan hieraan denk, voel ik me wel wat ouwelijk.
Mijn kinderen weten niet beter of het is normaal dat je een telefoon aanraakt met je vingers, dat je eigen muziek kunt luisteren met je tv door er een USB-stick in te steken, dat je op school een digibord hebt! Ik zou het gepiep van de krijtjes nog gaan missen...

De tijd staat niet stil, wij zijn een compleet andere generatie dan dat mijn kinderen zijn. En dat is wel goed.
Er zijn meer moeders die ik ken die ouder zijn dan mij en die hebben weer veel meer herinneringen aan hoe het vroeger was en wat er zoveel veranderd is en ik schuif langzaamaan ook in dat rijtje. Mijn tienerjaren heb ik afgelegd en ik kan er niet meer omheen dat ik ook ouder aan het worden ben.

Vermist...

Geboorteplaats en geboortejaar:

Nederland, 1990

Weg sinds:

Dinsdag 21 augustus 2012

Laatste woonplaats:

Rotterdam, Nederland

Uiterlijke kenmerken:

Bruin sluik haar, blanke huidskleur, 1.65 m. normaal postuur, mogelijk draagt ze een bril met metalen oranje/rood montuur, gaatjes in beide oren. Op het moment van verdwijning droeg Ingeborg een beige strakke broek met licht grijze strepen en een opvallende groen/witte riem, een zwart T-shirt met daarop een kort zwart vestje met een kraagje en zwarte sportschoenen. Zij heeft een bruine nepleren tas bij zich.

Gezocht door:

Derden

Extra info:

Sinds dinsdag 21 augustus 2012 wordt de 22-jarige Ingeborg Verhagen uit Rotterdam vermist. Ze is rond 14.00 uur van huis vertrokken om naar school te gaan in Den Haag en in de avond naar waterpolo. Ze is hier echter nooit geweest. Mogelijk is ze in Amsterdam of vandaar verder gereisd.

----

Dit staat er op de pagina van Vermist... Ik blijf de pagina maar steeds openen, hopend dat er nieuwe informatie is over je, maar tevergeefs.. Je bent inmiddels al 6 dagen vermist en iedere dag voelt als een teveel. Sterker nog, het is iedere dag een teveel. En iedere dag extra geeft mijn hart de gedachten dat er wel iets heel ergs met je gebeurd zou kunnen zijn. Iedere nacht extra maakt de kans kleiner dat we je terug gaan zien en met iedere dag voelt het steeds meer als een beetje afscheid.

Ik kom stukjes van jou tegen in mijn huis, een ansichtkaart die je me laatst nog hebt gestuurd, een tekst die je voor me geschreven hebt voor ons trouwen, een foto van de laatste keer dat we een logeerpartij hadden met vrienden bij mij thuis. 't Zou me nog niks verrassen als Koen nog steeds die shirtjes van jou in huis heeft liggen die je toen vergeten bent. Ik hoop zo dat hij ze nog aan je kan geven... 

Ik maak me zorgen, ernstig zorgen. Als ik niet afgeleid ben, gaan mijn gedachten steeds naar jou uit. Ik probeer positief te blijven, maar met iedere dag die erbij komt, brokkelt mijn positiviteit steeds verder af. Ze hadden het over jouw gedichten bij Vermist, jouw depressieve gedichten, maar zo lang als dat ik jou ken, schrijf jij die al, dus ik geloof niet dat die iets met jouw vermissing te maken hebben, dat weiger ik te geloven. Ik geloof niet dat jij zomaar ineens weggegaan bent, je had alleen je tas bij je, geen kleren, je mobieltje staat uit en ik weet wel zeker dat ze jouw pinpas moeten volgen, dus ik geloof niet dat daar ook wat bijzonders uit zal zijn gekomen. Jij bent niet het persoon die de mensen die om je geven zo lang in het ongewisse zult laten, zo harteloos ben jij niet...

Zoveel mensen maken zich zo'n zorgen om jou, je ouders zagen er zo verdrietig uit bij Vermist, ik had zo ontzettend met ze te doen. Ik raak al in paniek als ik een van mijn jongens maar voor een paar seconden kwijt ben, laat staan hoe jouw ouders zich moeten voelen. Je familie maakt zich zorgen, je vrienden blijven onophoudelijk aan je denken, iedereen die om je geeft, loopt met de last rond dat jij vermist bent.

Mijn hart vreest dat er iets met jou gebeurd is, dat ik je niet meer terug ga zien. Ik ga bijna spijt hebben dat we de laatste tijd zo weinig contact hadden. You don't know what you'll miss, until it's gone... Lieve Ingeborg, 'waar ben je' is niet de vraag die ik per se wil weten, mijn vraag is:
Leef je nog?

Extra info: Ingeborg is sinds 7 september weer bij familie, sinds 9 september is ze weer bij haar ouders.

Lef kun je leren

Ik moet eerlijk toegeven. Ik vind het eng. It scares the shit out of me. Onder mensen die mij bekend zijn, kom ik makkelijk los, maar met nieuwe mensen zul je mij niet gauw horen. Ik kijk graag de spreekwoordelijke kat uit de boom.

Maar vanavond kan ik dat niet doen. Dat kan ik me niet veroorloven. Want waar ik heen ga, is iets waar ik me volledig moet laten zien. Mijn expressies, my fun side. Een passie die ik nooit nageleefd heb. Een ervaring die jaren geleden voor mij is dat ik het uitgevoerd heb.
En vanavond ga ik er alleen naartoe, ook nog eens naar mensen die buiten mijn 'moederwereldje' liggen. Iets totaal anders. Normaal ben ik dan lichtelijk sneaky dat ik iemand ernaartoe sleur, maar dit moet ik alleen doen. Ik verwacht niet dat mensen mij meteen het einde zullen vinden, maar toch moet ik het beste van me laten zien. En dan hopen dat mijn performance de juiste toon voor mij gezet heeft en mensen mij graag terug zien.

In het krantje stond dat het een groep is waar je heel makkelijk opgenomen wordt. Sommigen ervaarden het als 'een warm bad'. Niet letterlijk natuurlijk, want ik vind het nu al warm zat. Het zweet staat me toch wat in de handen en ik heb kriebels in mijn buik voor vanavond, ook al weet ik dat ik me eigenlijk niet zo druk moet maken. Het is iets wat ik al jaren wil doen, als klein meisje was het ook al tegen me gezegd dat ik er wat mee moest doen. Maar dat zijn dromen die ik nooit nagejaagd hebt, nooit uitgevoerd, ook al had ik er serieus wel wat mee moeten doen. Hersenspinsels achterin mijn hoofd, mocht ik het wel gedaan hebben, maar er heeft genoeg mij in de weg gestaan ervoor. Dingen waar ik misschien zelfs niks aan kon doen.

En nu maak ik er een kleine start mee en ik vind het doodeng. Ik verwacht niet dat ik meteen aan de slag kan, dat hing helemaal van verschillende factoren af. Maar wie weet mag het al wel en wat zou dat tof wezen. Ik maak graag plezier, dus dit is iets wat helemaal voor mezelf is.
'Lef kun je leren' aldus een van de bestuursleden ervan en dat is precies wat ik ga doen.

Vanavond om acht uur ga ik kennis maken met de mensen achter Vovo, 'Van Ons, Voor Ons', de Breedenbroekse toneelvereniging en wat vind ik het spannend!

Zomervakantie

Er zijn inmiddels al vier weken verstreken van onze zomervakantie en ik weet nog niet hoe ik erdoorheen gekomen ben.

Aangezien mannetjelief pas een week vakantie neemt in oktober, betekende dat we zelf niet op vakantie zouden gaan. Niet dat we daar überhaupt de financiën voor hebben, maar à la. Zomervakantie thuis kan ook prima lukken! Ik had hele noodplannen klaar liggen voor wanneer het slecht weer zou worden, leuke plannen voor wanneer het goed weer zou zijn, extra speelgoed aangeschaft en verstopt, maar in de eerste twee weken was ik daar al heel snel doorheen. Wie had verwacht dat het zulk butweer zou gaan worden in de vakantie. Ik had het in ieder geval niet gehoopt en ik zal vast niet de enige wezen. Eindeloos veel spelletjes hebben we gedaan, veel naar opa en oma, ook wanneer het beter weer was, want opa en oma hebben wel een heel lekker zwembad staan waar de kids met veel plezier in gaan. (Zelfs als het slecht weer is, willen ze er nog in!) En nog veel meer! Maar toch weet ik van sommige momenten niet meer hoe we erdoor zijn gekomen. Je kunt zoveel doen in vier weken en naast de extra aandacht die ik besteed aan Gabriël om hem op niveau te houden, zijn er toch veel momenten geweest dat we even 'niets' deden. Kids lekker in de tuin spelen en de tijd vloog voorbij.

Nog maar twee weken te gaan, maar voor mijn gevoel zullen die ook wel heel snel om zijn. De boeven zien alweer uit naar school, Kyrian is gek op de peuterspeelzaal en Gabriël wil heel graag naar de nieuwe school toe. De nieuwbouw is natuurlijk ook ontzettend spannend! 18 augustus mogen wij als ouders even binnen een kijkje komen nemen voor de school begint op maandag. Gabriël vraagt nu, na het aftellen tot mijn zusje weer thuis zou komen uit Engeland, hoeveel nachtjes het nog is tot hij weer naar school mag.
Hij komt met grotendeels van zijn oude klas weer terug in de groep, de rest is natuurlijk naar groep 3, maar toch is het spannend. Nieuw gebouw, weer even wennen, wel dezelfde juffen.

Nog twee weken, twee weken van lekker rustig aan doen, alleen maar doen wat ze leuk vinden en daar genieten we dubbel op van. je merkt wel dat ze toe zijn aan school. Grappig is dat, toen ik kind was, keek ik heel erg uit naar de zomervakantie, jammer wanneer die afgelopen is, maar toegegeven, nu ik zelf mama ben, zal ik het toch wel fijn vinden wanneer ze weer naar school gaan, je merkt dat ze er toe aan zijn en gelukkig hebben ze er zelf ook al weer zin in.

Nog eventjes genieten van mijn boeven, zal weer wennen worden wanneer de wekker weer afgaat om zeven uur... Nog maar even niet aan denken, nu nog even genieten!

Bij de hand

Dag lief kind van mij,

Ik nam je bij de hand, het eerste moment dat ik je zag. Ik beloofde jou om er altijd voor jou te zijn. Mijn hand was vele malen groter dan het jouwe, zo kwetsbaar was je nog. Zo ontzettend onzelfstandig, afhankelijk van alle hulp.

Maar dat handje werd met de tijd steeds groter en steeds zelfstandiger...

Eerst hield je alleen mijn vinger vast, zo klein was je. Gaandeweg begon jij te groeien en jouw handje met jou. Je begon te lopen, hield mijn hand vast aan twee vingers, drie vingers, vier vingers....
Als jij mij nu bij de hand neemt, pak jij mijn hele hand vast met jouw vijf vingers. Wandelt met mij de straten over, vol zekerheid en onzekerheid. Jouw hand omklemt de mijne. Er is niets meer over van dat kleine handje wat ooit eens mijn vinger vastpakte. Dit handje was uitgegroeid tot een volwaardige hand die niet alle hulp meer nodig had. Jij bent sterk en zelfstandig genoeg om mij bij te houden. We wandelen samen door de straten, jij en ik. Een moeder met haar kind, een kind waar ik ontzettend trots op ben en ik het ontzettend eng vind jou steeds stukje bij beetje los te moeten laten. Jou zelf naar huis laten fietsen vanaf opa en oma ook al is het maar een paar meter, ik zie je de bocht om verdwijnen en een stukje weemoed bekruipt mij. Verdrietig en trots tegelijk.

Dat kleine handje wat ik nog wel eens op foto's zie, dat is alweer jaren geleden. Dat kleine handje is er niet meer. Dat heeft plaats moeten maken voor de hand van een trotse kleuter. Die hand die graag met mij over de straten loopt.

Lief kind van me, je wordt steeds groter. Jij neemt mij bij de hand en ik zie dat jij weet dat ik er altijd voor je zal zijn. En dat mag je nooit vergeten.

Veel liefs,
Jouw liefhebbende moeder

Tegengas

'Ga jij maar in de hoek!' 'Nee, krijg je niet!' 'Die is van mij!' Dit zijn een paar uitspraken genomen uit een gewone gemiddelde dag in ons gezin. En nee, dit zijn geen uitspraken van mij, maar van onze bovenste beste eigenwijze peuter!

Een mannetje met pit is het. Ik was verwend geraakt door het lieve, altijd meegaande karakter van mijn oudste zoon. Altijd lief, altijd vrolijk. Ook als peuter was hij echt heel erg makkelijk. Je had geen kind aan hem. Mocht hij iets niet doen, dan gaf hij daarin mee en was het ook klaar.
Maar zoals ik al zei toen zijn broertje geboren werd, het zijn twee tegenpolen van mekaar. Ontzettende tegenovergesteldheden. En dat is ontzettend leuk om te zien, maar ook ontzettend nieuw! Onze peuter geeft tegengas bij alles wat hij niet wilt of leuk vindt. Krijgt hij op zijn kop, dan gaat hij me boos aan zitten kijken en mompelt de fregge woorden: 'Ga jij maar in de hoek.' Hij kan heel boos op ons wezen als we hem op zijn donder hebben gegeven voor iets of hem iets niet zint. Een boze peuter... Dat is iets wat ik niet gewend ben. Zijn duistere blik is al bij menig mens bekend hier in de omgeving en achter onze handen lachen wij toch stiekempjes als hij weer zo'n blik op zet. En dan is het de kunst het hem niet te laten merken!

Op de peuterspeelzaal staat hij nu ook al bekend als een erg ontdekkend mannetje die wel in de gaten gehouden moet worden. Hij is heel leergierig en vernuftig in het vinden van oplossingen. Een voorbeeldje: van de week kwam hij naar zijn juf toe met een lege kan. Zij dacht dat hij dorst had, dus ze gaf hem een beetje water erin. Niet veel later stond hij met de kan weer bij de juf, leeg! De juf, met zijn karakter in haar achterhoofd houdend, ging toch maar even polshoogte nemen wat er met het water gebeurd was.
Onze kleine avonturier had een groene bak gevonden, die op de grond gezet en het water daarin gedaan en samen met zijn klasgenootjes stonden ze met hun schoenen of blote voeten in het water om daarna voetstappen te maken op de matten!
Peutertje zit nog maar een maand op de peuterspeelzaal en heeft nu al een reputatie!

Mijn slimme, bijdehante mannetje. Tegenpool van zijn broer en wat heerlijk om dat te zien. ook weer een totaal nieuwe uitdaging voor mij. Maar daarnaast is het wel weer een heel lief knuffelventje. Dit doet hij het liefst als wij een filmpje of iets dergelijks kijken. Dan kruipt hij helemaal tegen me aan, wil dat ik mijn arm om hem heen sla. En dan genieten we daar samen van.
In die brutale buien hoor ik vaak genoeg een mini-versie van mezelf of van papa. Woorden die we zelf eerder hebben gezegd tegen hem, komen nu nog bijdehanter uit dat kleine bekkie van hem.
En dan weet je, dat wat je erin stopt, komt er uiteindelijk ook weer uit. Dat geeft zo'n verantwoordelijkheid!

Mijn fregge, lieve, bijdehante, leergierige boefje.We hebben al zoveel met je meegemaakt in je korte leventje en zullen nog veel mee gaan maken. We wensen je niets meer dan het beste voor jou!

Moedervogel

Kinderschoenen door de gang, duploblokjes op de trap, allerlei soorten speelgoed door de huiskamer. Het aanrecht die nog overduidelijke sporen vertoond van het ontbijt, broodkruimels, pasta, kaas en hagelslag. Onopgemaakte bedden en pyjama's die door de slaapkamers heen zwerven. Katten die mij hongerig aanstaren, omdat ik nog geen tijd heb gehad om ze eten te geven. Een kleine greep hoe mijn huis eruit ziet wanneer ik nog niet begonnen ben met wat ik als moeder behoor te doen.

"Normaal" begin ik hier wel eerder aan op een doordeweekse woensdag, maar helaas met dit slechte weer trof mij het ongeluk dat mijn achterband van mijn fiets klapte en ik het halve dorp door moest lopen naar de fietsenmaker. Nu zie ik hoe mijn huis eruit ziet rond dit tijdstip als ik nog niks gedaan heb. Een rommeltje. Ik ruim eigenlijk altijd de grootste dingen op 's morgens. Speelgoed heeft eigenlijk nooit zin, tegen het eind van de dag is het toch weer allemaal uit de bakken getrokken.

Ik heb vaak genoeg een foto voorbij zien komen op het internet waar een moeder in haar huis zit en het echt een gigantische teringbende is. Haar man vraagt dan wat ze gedaan heeft en haar antwoord is 'niets'! En juist als ik dat plaatje probeer op te snorren is het enige wat ik tegenkom 'tips om je huishouden op orde te houden' en 'waarom doen mannen niks in het huishouden', dus dat zegt maar weer dat je je huishouden gewoon goed wilt houden.
Als vrouw doe je nu eenmaal veel binnen het gezin. Het is bijna vanzelfsprekend. Je zorgt ervoor dat jouw paleisje gezellig en schoon blijft, dat er altijd schone kleren in de kast liggen, dat er altijd eten in huis is. Mijn man heeft zelfs af en toe de opinie om te zeggen als hij iets doet wat ik gewoon van hem verwacht 'Ja maar, ik hélp jou er toch mee?' of 'ik pas wel op de kinderen'. Ouderwetse opvatting? Of zit dat er gewoon in gebakken bij mannen?

Moedervogel zorgt voor haar nest en zo doen wij dat ook. Er zijn thuisblijfmoeders en moeders die werken, ieders zorgt op haar eigen manier voor haar eigen thuis en zorgt ervoor dat haar kinderen goed en stabiel opgroeien. Dat doe je met alle liefde die je bezit en meer. En als je huis dan bij tijd en wijlen een rommeltje is, dan geeft dat ook niet. Juist in die rommel zie je met wat voor liefde er in je huis geleefd wordt en die liefde in je gezin is toch het belangrijkste om te hebben!

En dat blijf ik me maar bedenken als ik mijn nek weer eens breek over een rondslingerend duploblokje...

Kleine ontdekkingsreiziger

Hallo lief mannetje, klein kereltje van me. Mijn lief boefje. Mijn jongste mannetje. Kleine ontdekkingsreiziger.
Wat heb ik ernaar uitgekeken.
Het heeft even geduurd voor je eigenlijk mocht, zo druk was het, maar vandaag was het dan eindelijk zo ver. Je zou eindelijk naar de peuterspeelzaal gaan. Het kleine schooltje.
Het zou niks nieuws voor mij moeten wezen, omdat Gabriël al geweest was natuurlijk, maar toch voelde het als iets compleet nieuws. En toch ook weer vertrouwd. Jij zou een andere vaste juf dan Gabriël krijgen, daar had mama zelf voor gezorgd, want ze had het idee dat jij veel meer aan haar gewaagd zou zijn en volgens mij heeft mama daar nog gelijk in ook. Mama had er misschien zelfs nog meer zin in dan jij. Maar ja, ze wist dan ook wel wat voor leuks jou ook allemaal te wachten stond!

Vanochtend stond jouw tasje klaar op tafel. En trots dat je erop bent! Mijn kleine Dalek-fan. Samen met oma heeft mama die tas voor jou opgesnord op Ebay en dat was het waard ook. Je had bijna geen geduld toen we Gabriël naar zijn klas gingen brengen. Je wilde zo graag naar school! Parmantig zeulde jij je tasje naar het kleine schooltje gevuld met een appel, je beker en je noodmedicatie, mocht je een aanval krijgen op school... We hopen voor de juffen dat ze dat niet mee hoeven te maken, dat de medicijnen gewoon hun werk blijven doen, maar je weet het maar nooit.
Je wist al bijna precies wat je moest doen, je gaf mij je tasje, trok je jas uit zodat ik die op kon hangen en rende het lokaaltje in. Mama was ook glad nog vergeten dat jij nog heel even bij je grote vriend uit de buurt in de klas zou zitten voor hij naar de basisschool gaat. Het is maar een paar keer dat dat samen is, maar wel genoeg zodat je toch een bekend gezicht erbij hebt!
Aandacht voor mij was er bekant niet meer, je ging meteen op ontdekking uit! Mama heeft nog even een babbeltje met de juf gemaakt tot het weer tijd was dat mama je achter moest gaan laten. In eerste instantie wilde je niet meer uitzwaaien, je was zo druk bezig! Maar toen mama buiten stond bij haar fiets stond je daar toch mooi met de juf, enigszins beduusd, geen idee waar mama nou naartoe ging. Ik liet je achter en je wist niet wat je ervan vinden moest. Mama is daarom heel benieuwd hoe je het straks gehad hebt. Je hebt ook nog het geluk dat twee kindjes hun verjaardag ook nog eens vieren, wat een feest!

Mijn lieve mannetje, wat word je alweer groot. Het is stil in huis zonder jou. Het was raar om boodschappen te doen zonder jou. Ik bleef maar om me heen kijken, zo gewend ben ik dat om jou constant in de gaten te moeten houden dat je geen kattenkwaad uithaalt. Het werd me zelfs nog gezegd dat ik er zo schichtig uit zag. Ik dacht dat ik het fijn zo vinden, even de handen vrij, en ergens vind ik dat ook wel. Het is alleen nog heel erg wennen. Ik moet je loslaten, je wordt steeds groter en zelfstandiger en wat ben ik trots op jou. We hebben al zoveel met je meegemaakt en des te moeilijker maakt dat het om je los te moeten laten. Mijn moederhart schreeuwt dat ik je dicht bij me wil houden, je altijd willen beschermen. Maar net zoals met jouw broer moet ik ook jou loslaten. Je op je eigen benen laten staan, je je eigen weg laten gaan. Ik ben blij dat ik je niet meteen hele dagen kwijt ben zodat ik er rustig aan kan wennen. Want cru genoeg ga jij volgend jaar al naar de basisschool en dat is iets waar ik totaal nog niet aan kan wennen. En dat hoeft voorlopig gelukkig ook nog niet.

Dag mijn kleine ontdekkingsreiziger, je wordt alweer zo groot...

Mijn heden versus mijn verleden

Zoals velen weten, heb ik een lange tijd in een groot gezin geleefd. Toen ik daar voor het laatst woonde, waren we met twaalf kinderen in huis, de oudste twee van mijn stiefmoeder niet meegerekend, want die waren toen al uit huis.
Ik merk nog af en toe dat ik wel eens terugdenk wat een verschillend leven ik heb in tegenstelling tot mijn stiefmoeder. Hun dagplanning en gang van zaken is compleet anders dan dat bij ons. Zij is nu de moeder van veertien kinderen, waarvan er dus nog twaalf thuiswonen. Ik de moeder van twee.
Zo merkte ik al heel gauw verschillen toen ik nog maar net getrouwd was met Michael. In het begin kookte ik altijd veel en veel te veel aan eten. Ik wist totaal niet goed in te schatten hoe het is om voor een klein gezin te koken. En als ik dan nog dacht dat ik veel te weinig gekookt had, bleek nog dat we er wel drie dagen mee toe konden. Michael had toen heel vaak een warme hap mee als lunch naar zijn werk, want anders kwam het gewoon niet op! Gelukkig nu bijna vier jaar later heb ik wel geleerd hoe het nu moet, maar het was toen wel even heel flink wennen.

Het had ook wel wat om in een groot gezin te leven. Het was lang niet altijd rozengeur en maneschijn, maar er waren ook zeker de goede en leuke momenten. Zo hadden we bijvoorbeeld in huis een scheepsbel hangen in de gang. Wanneer die geluid werd, kwam er vanuit alle hoeken en gaten kinderen gekropen, omdat we dan wisten dat we gingen eten. (Ik blijf het nog steeds een slim idee vinden als je een groot gezin hebt. In het begin toen we die niet hadden, schreeuwden mijn vader of stiefmoeder zich bekant schor om iedereen maar aan tafel te krijgen.) Of het moment wanneer alle kleine kinderen op bed lagen en de oudsten beneden nog gezellig thee gingen drinken met onze ouders. Dat was eigenlijk ook altijd wel vaste prik.
De verstoppartijtjes die we speelden, waren ook altijd wel erg leuk. Je had altijd minstens wel vijf kinderen die mee wilden doen en op een gegeven moment word je wel heel creatief hoe je je goed moet verstoppen! Zo hadden we toen we nog in Rotterdam Ommoord woonden een schuur aan ons huis vast waar je vanuit het huis ook in kon. De fietsen moesten toen overigens wel altijd in een vaste volgorde de schuur in, want anders kreeg je één groot drama omdat jouw fiets dan net juist achteraan stond. Maar enfin. Ik had me daar eens een keer zo goed verstopt, bij de voorwielen van de fietsen, onder het vlonder waar het net donker genoeg was om niet gespot te worden. Mijn oudste stiefbroer was toen aan de beurt om te zoeken en zelfs met een zaklamp was ik toen niet te vinden, zelfs mijn vader kon me daarna niet vinden!
De eetmomenten aan tafel met het ontbijt of de lunch waren op zich ook wel grappig, want omdat we zulke lange tafels hadden, werden de boterhammen altijd naar je bord gegooid(dat heeft heel wat grappige momenten opgeleverd!) Ik betrap mezelf er af en toe ook nog wel eens op een boterham op het bord van een van de kids te mikken.

Het is wel leuk om nu zo de verschillen naast elkaar te leggen hoe het is om een groot gezin te hebben en een klein gezin. Zo weet ik nog wel dat toen praktisch altijd de wasmachine en de droger stonden te draaien om de was bij te benen. Ik wist nooit wanneer bepaalde kledingstukken van mij weer uit de was zouden zijn, want dat was gewoon puur afwachten in welke rit juist dat ene truitje mee ging. Hier weet ik nu precies waar welk kledingstuk uithangt, in de wasmand, de wasmachine, de waslijn, strijkmand of kast. Dat was toen compleet niet zo, maar dat kon ook niet anders. En wat dacht je van de sokken? Als je al dacht dat je in een klein gezin je sokken kwijt kon raken, daar was het nog vele malen erger. Ook wel weer grappig, want als de sokkenmand eens vol was en de overduidelijke paren eruit gehaald waren, werd de rest uitgestald over de bank of tafel en mocht er een groepje kinderen op losgelaten worden om zo per paar vijf of tien cent(als het heel veel sokken waren) te kunnen verdienen. Wanneer er steeds meer sokken verdwenen in paren werd de prijs wat verhoogd om extra motivatie op te stoken. Want ja, een extra zakcentje is natuurlijk nooit mis!

Ik kan zo wel ellenlang doorgaan over de systemen die we daar hadden, maar je wist over het algemeen wel waar je aan toe was. Ik merk van mezelf dat ik ook heel wat structuur bij mijn kinderen aanbreng. En dat is nu waarschijnlijk met Gabriël maar ook goed geweest met zijn eventuele autisme. Het is niet alleen maar slecht geweest, we hebben een hoop rotzooi meegemaakt, maar er waren ook veel goede momenten.
Het is niet dat ik terug verlang naar die tijd, maar het is wel dat ik er ook zeker wel goed op terug kan kijken nu er wat jaren verstreken zijn.
Zelf zal ik nooit zoveel kinderen willen. Het is wel algemeen bekend dat wij het niet onder stoelen of banken steken dat wij maximaal drie kinderen willen, maar ik heb er respect voor hoe zij het kunnen managen. In bepaalde opzichten heb ik er ook nog wat van kunnen leren!

Geniet van het heden, leer van het verleden en kijk met hoop naar de toekomst!

Verandering is... goed?

Ik betrap mezelf er steeds vaker op. Ik wist niet dat dat nog kon. Op mijn leeftijd? Het klinkt heel oud wat ik nu zeg, maar 't is echt zo, dat het nog kan op mijn leeftijd.

Het kwam erin geslopen en het verving langzaam de oude gewoontes. Ik had verwacht dat dit mijn kinderen zou overkomen, maar niet mij. Nee, ik niet meer. Daarvoor was er ik er te oud voor, dacht ik.
Ik word erom uitgelachen als anderen het opmerken dat het inderdaad zijn inslag begint te maken. Ik begin me aan te passen. Wil ik het wel? Blijkbaar wel, anders liet het blijkbaar niet toe. Het begint me makkelijker af te gaan, ik hoor het meer bij mezelf dan bij mijn zusjes. Mijn moeder heeft het niet, die gebruikt alleen de woorden of gezegdes.

Ja, ik betrap me erop steeds meer Achterhoeks te gaan praten. De Rotterdamse OO's worden vervangen door platbakken o's. Een overduidelijke 'nee', verandert in een zachtere 'neeeee', met een uithaal. Meer binnensmonds is het. En het is meer, veel meer dan dat. Het stoort me, stoort me niet, als ik aan het praten ben.  Ik kon zowaar onlangs mijn opa verstaan die compleet plat Achterhoeks praat, terwijl ik ervoor echt mijn best voor moest doen om hem te kunnen verstaan.

Écht Achterhoeks zal ik nooit kunnen praten, het zal meer een halflauwe mengeling wezen van vervaagd Rotterdams met hedendaags Achterhoeks. Ik moet ergens ook wel. Mijn kinderen zullen het ook allemaal oppakken, mijn man praat allang zo. Men zal altijd nog wel aan me kunnen horen dat ik hier niet vandaan kom, maar dat ik me aanpas.
Een aangename aanpassing? Misschien? Verlies ik een stukje identiteit? Dat denk ik niet. Daarvoor heb ik te veel 'eigen' familie hier vanuit Rotjeknor.

Het is niet dat ik het van mezelf moet, maar dat het van mezelf automatisch gaat. Je praat met andere moeders op het schoolplein, pakt veel mee.En dan langzamerhand sluipt het erin. Het klopt niet voor mijn gevoel, ik ben niet zo geweest. En toch wen ik eraan. Aanstellerij is het niet, het gaat automatisch. Een talenknobbel heb ik altijd al wel gehad, dus dat helpt misschien ook wel mee.

Ach, deze Rotterdammer is al heel lang geen Rotterdammer meer en een echte Achterhoeker zal ik nooit wezen, maar ik ben in ieder geval trots op wie ik ben en een beetje meer of minder Achterhoeks zal daar weinig aan veranderen!

De BuzzBox van Buzzer!

Een van de gelukkigen was ik toen het me lukte om me in te schrijven voor de spatnieuwe BuzzBox van Buzzer! Een complete verrassing zou het zijn en de vraag was maar of het die tien piek wel waard zou zijn!
Vandaag dan eindelijk de Box binnengekregen en ik moet zeggen dat ik het erg leuk vind! Het onderwerp was 'thuiz' dus ik was erg benieuwd wat erin zou zitten.

Vanwege een foutje met de barcode van de Box stond er bij veel mensen vermeld dat hij pas dinsdag afgeleverd zou worden. De TNT blijkt geen zwarte barcodes aan te kunnen op een oranje doos, want die kleuren lijken teveel op elkaar. Dan wordt er een nieuwe sticker overheen geplakt wat resulteerde dat veel mensen de melding kregen dat hij dinsdag afgeleverd zou worden óf er stond vermeld bij je persoonlijke Tracktrace dat je twéé pakketjes zou krijgen en dat klopt dus niet.
Michael heeft een filmpje van mij gemaakt waar ik de BuzzBox uitpak: 

Ziet er wel leuk uit, hè! Ik ben wel verrast over het toiletblok van de Witte reus, zal mij benieuwen of dat echt zo goed werkt. Het lijkt wel net alleen of je knikkers in je wc-pot hebt hangen. haha. Het vochtige toiletpapier is ook meteen opgehangen, maar er is één ding waar ze niet heel erg rekening mee gehouden hebben en dat is dat niet iedereen tegenwoordig gladde tegels heeft in de wc... Wat dus resulteerde bij mij dat de zuignap nu vastgeplakt zit aan de stortbak van de wc omdat het gewoon niet ergens anders kan. Eens zien of mijn rug 180 graden kan draaien. Hm, ik betwijfel het. Maar we zien wel hoe dat verloopt.

De Libelle die erbij zit is ook absoluut niet erg om te krijgen, daar ga ik dit weekend lekker mee op de bank!
De Ambi pur luchtverfrisser ruikt erg aangenaam, dus ik denk dat die veel gebruikt gaat worden hier!
Ik kan ook al zeggen dat de Goodies Chips in goede aarde zijn gevallen bij mijn kinderen. Bij het ochtendlijke snackmomentje zijn die schoon opgegaan.
De tissuebox van Tempo gaat nog een mooi plekje krijgen. Eens zien of die kan concurreren met de Easypull die we eerder hebben mogen Buzzen!
Ik ben benieuwd wat de toegevoegde waarde zal zijn van de pedaalemmerzakken. Ze hebben handvatten en zijn antibacterieel behandeld, dus bacteriën zouden geen kans moeten krijgen. Hm.
Ik ben wel heel blij met de Dylon Colour Catcher doekjes. Het is niet echt een nieuw product. Ik heb ze al eens eerder uitgeprobeerd en dat beviel heel goed. Het werkt gewoon zoals het werken moet! Ik durf zo wel mijn gekleurde was bij mekaar te stoppen. ideaal als je wel een wasmand vol hebt, maar niet wilt wachten tot je genoeg hebt voor verschillende kleurwassen.
En binnenkort maar eens neuzen op Truus.nl, dan kunnen we mooi die waardebon gebruiken van €5!
Ik denk alleen niet dat ik de waardebon ga gebruiken voor afaspersonal.nl waar je een online huishoudboekje kan bijhouden, want wij hebben dat al heel goed op orde!

Al met al dus wel tevreden!

Onderstaand een specifiek lijstje met wat er nu precies inzat:

- Ambi Pur Luchtverfrisser(ruikt erg lekker!) à €3,99 
- Tissuebox van Tempo met extra sterke tissuas à €1,89 
- Edet vochtig toiletpapier(met zuignap) à €1,92 
- Libelle Magazine à €2,99 
- Zakje Goodies wortelchips à €1,29 
- Swirl pedaalemmerzakken met handvaten(en antibacterieel behandeld) à €1,72 
- Doosje met Dylon Colour Catcherdoekjes à €2,95 
- Witte reus Kracht Actief toiletblok(nou ja, blok, het heeft 4 balletjes met ieders een andere werking) à €2,49 
- Waardebon voor Truus.nl à €5 
- Drie maanden pluspakket uitproberen op afaspersonal.nl(online huishoudboekje) à €11,07 

Totale waarde van het pakket: €35,31 


Alleen had ik wel gehoopt dat er nog iets lekkers voor mezelf in zou zitten, haha... 

Lieve mama van mij

Hallo lieve mama van mij.
Ik wil even laten weten hoe trots ik op jou ben.
Ik weet dat we niet de mooiste start hebben gehad met jou en dat we een hoop hebben meegemaakt zonder jou, maar dat neemt niet weg dat ik heel trots op je ben. Ik zei het je gisteren zelf al, nu ik zelf moeder ben snap ik pas hoe moeilijk je het wel niet moet hebben gehad om m'n zusjes en mij maar één keer in de twee weken te zien, soms zelf maar één keer in de maand. Daphne zag je zelfs nauwelijks door dat rare incident aan het begin van alle ellende.

We hebben een hoop ellende meegemaakt, ik heb veel foute keuzes gemaakt waar ik nu pas van in zie dat ik gewoon ook echt stom ben geweest toentertijd. Stom puberaal denken. Ik snap nu wat alle ouders bedoelen met 'je snapt het wel wanneer je ouder bent' terwijl je er zelf van overtuigd bent het gelijk te hebben.
Het is allemaal niet makkelijk geweest, maar zie eens waar we nu beland zijn. Ik was acht toen je ons huis verliet en het drama begon. Ik ben inmiddels 21, woon sinds kort bij je in de straat. Ik heb jou oma gemaakt.
Je staat altijd klaar voor ons, mijn twee andere zusjes wonen ook bij jou. Wie had dat gedacht 13 jaar geleden. Je hebt ook normaal contact met m'n zusje in Engeland, gewoon gezellig, als een moeder.
Mijn vader heeft mij laten zitten, negeert me bewust heeft hij gezegd en dat is jammer dat dat gebeurd is. Ik had hem graag willen voorstellen aan zijn kleinkinderen, maar blijkbaar vindt hij het dat niet waard. Daarom ben ik ook zo blij dat jullie, jij en Pa(t), een ontzettend goede opa en oma voor mijn kinderen zijn. Dat is ook een van de redenen waarom wij naar de Achterhoek verhuist zijn, meerdere redenen natuurlijk ook, maar dat is er ook een van. En dat heeft mijn kinderen ook sowieso goed gedaan. Ze zijn gek op jullie. Kyrian vroeg mij vandaag al waar oma was en beantwoorde zelf de vraag al dat oma werken is. Jullie zijn heel belangrijk voor ze.

Ik schrijf dit omdat ik niet altijd goed ben in het verwoorden van hoe ik me voel naar de mensen die me het dichtst bij staan. En de rest van de wereld mag gerust weten dat ik trots ben jou mijn mama te mogen noemen. Je beseft het misschien niet altijd en het heeft nog tijd nodig om een goede moeder-dochterband op te bouwen, maar ik hou echt van je. Jij bent mijn mama, mijn mammie, mijn ma, mijn knettergekke vliegtuig-mama.

En ik hoop dat ik een nog betere mama voor mijn kinderen kan wezen dan jij al was.
Dank je, mama!

We wisten het eigenlijk al

We wisten het diep van binnen eigenlijk wel, maar toch probeerden we het te ontkennen. We weten al uit ervaring dat dat namelijk niet het makkelijkste op de wereld is en het is niet iets wat over kan gaan, maar waar je mee moet leren omgaan.

Van kleins af aan wisten we al dat er iets anders aan je was, maar wat het was, daar konden we geen vinger op leggen. Toen je wat ouder werd, begon mama al wat dingen te herkennen, maar toen ze je hadden geobserveerd bij de Integrale Vroeghulp zeiden ze dat ze geen aanleiding zagen dat je het zou hebben, dus toen hebben we het aan de kant geschoven.
En toch bleef het knagen. Je herkent zelf zo veel erin, maar nee, hij zou het toch niet hebben? We waren niet de enigen die ons er op aan stuurden, maar toch, je hoopt het toch eigenlijk niet.

Afgelopen woensdag ben ik met je naar de huisarts geweest. Jouw angsten voor alles werden toch wel een groot struikelblok voor jezelf en dat wilden we eens aankaarten. Misschien had de huisarts nog wat ideeën. Ze vroeg flink door over jou en zei uiteindelijk hetgeen wat onze lichte angsten toch wel vermoedden.

'Ik zie toch wel duidelijke aanwijzingen voor autisme'

Autisme. Ja, dus toch als we verwacht hadden. Een flinke mokerslag op mijn moederhart. Ik heb zelf gezien wat een problemen het kan geven en wat het allemaal niet van je vergt en nu blijkt dat je bloedeigen zoon het waarschijnlijk ook heeft, dat is hard. Heel hard.

Ja, het is en blijft Gabriël, maar dat helpt niet. Hij functioneert anders dan "gewone" kinderen. Niks zorgeloos, hij loopt tegen zijn eigen problemen aan. 't Is een slimme jongen. Met de testen toen op Kentalis kwam er op het intellectuele gebied uit dat hij bovengemiddeld was, maar dat hij slim was, dat wisten we wel. Hij leert heel makkelijk en heeft een goed geheugen, alleen is hij gewoon anders om te hanteren. En om dan ook de ervaring die je al hebt op hem toe te moeten passen, voelt toch anders.
En het komt wel goed. Tja, wat noem je goed? Hij hoort niet meer bij de "gewone" groep met kinderen, veel dingen in zelfstandigheid zijn niet zo vanzelfsprekend als voor de rest van de kinderen. Is "goed" wanneer we weten hoe we precies met hem om moeten gaan? Ik weet het niet precies. Het heeft in ieder geval tijd nodig en het zal voor mij ook wel even duren voordat dit goed verwerkt is, want mensen die niet weten wat autisme inhoudt, vergeten vaak wat voor impact het eigenlijk op je leven heeft. We zijn wel blij dat we er nu zo bijtijds erbij zijn, want ik heb vaak genoeg gehoord van ouders dat ze er erg laat achter kwamen. Dat zal wel het voordeel wezen dat ik er al ervaring in heb en er al veel van gezien heb. Ik had alleen niet verwacht die kennis ook nog te moeten gaan toepassen.

Ik ben gek op mijn lieve Gabriël en dat blijft ook zo, de handleiding zal alleen in de loop van de tijd meer aangepast raken. De interne begeleider van school gaat voor ons uitzoeken hoe het in zijn werk gaat om hem via Kentalis te laten diagnosticeren, dus we gaan weer een traject in. Het besef bij mij is er nog niet compleet, maar dat komt ook nog wel. Ik wil het ook weer niet te heftig maken door meteen te zeggen dat ik een ouder van een autist ben. Ik hou niet van hokjespolitiek, maar zo is het eenmaal wel.

De tijd zal wel leren hoe het verder gaat.

Tot die tijd

Vijf jaar. Je bent gewoon alweer vijf jaar. Grote boef, lieve Gabriël. Het lijkt nog maar zo kort geleden en tegelijkertijd ook weer zo lang geleden toen ik je voor het eerst in mijn armen sloot. Vijf jaar geleden toen ik koos om voor jou te gaan wat er ook zou gebeuren. En het is gewoon alweer vijf jaar geleden. Een hand vol met vingers om de jaren te tellen. Mama is zo trots op jou. Je hebt een maand voor je verjaardag leren fietsen. Ik kon niet trotser zijn. Je bent zo voorzichtig aangelegd dat dit zo'n grote prestatie is voor jezelf en dat weet je zelf ook. Je vertelt me nog iedere dag dat je zo goed kunt fietsen en ja, dat kun je zeker!

Lieve jongen, met je eigenzinnigheden. Je slimme koppie, je betoverende lach, je charmes naar de meisjes toe. Ja, je bent wel een echte meisjesvriend en dat hoor ik vaak genoeg voorbij komen op school. Een lieve, zachte jongen volgens een van de moeders. Ze snapte wel waarom haar dochtertje zei dat ze een beetje verliefd was op Gabriël. Je bent een kleine charmeur. Toen ik jou vijf jaar gelede in mijn armen sloot, kon ik nog niet weten wat ik nu allemaal met jou heb meegemaakt. Ik had er compleet niet bij stil gestaan, waarom zou je?
Door de jaren heen gingen we over flinke drempels met jou. Je taalbegripachterstand, je bijzondere oog-coördinatie, je angsten. En nog, nog kampen we daarmee, maar we leren ermee om te gaan. Je gaat met sprongen vooruit, maar alles in je eigen tempo.

En dat is goed, lieve zoon van me. Grote kerel, knuffel van me. Met ieder jaar dat jij ouder wordt, voel ik me steeds weer een beetje wijzer worden. Wijzer over hoe we met jou en je broertje door het leven gaan. Zo'n compleet andere visie dan vijf jaar geleden. Maar niks om niet trots op te zijn. Want dat is iets wat ik altijd zal blijven. Trots. Trots op jullie. Trots op jou. En je mag ook trots zijn op jezelf, want wat doe je het toch allemaal goed!

Lieve, lieve Gabriël. We gaan samen een nieuw jaar met jou in. Nieuwe drempels, nieuwe mijlpalen, nieuwe dingen om trots op te zijn.
Weet dat wij ontzettend veel van je houden en we zullen je begeleiden in iedere stap. Voor je uit gaan in alle moeilijkheden.

Tot je groot genoeg bent dat wij achter je kunnen gaan staan en je los kunnen laten.
Tot die tijd...

Tripje Engeland

Groot was de verrassing toen vorige week maandag mijn zusje Gabriëlle mij verraste met een weekendje Engeland. Al sinds november had iedereen onder één hoedje gespeeld(moeder, manlief, zusjes, pa, en God mag weten wie) om dit maar voor mij geheim te houden. Die maandags met Skype aan waar mijn zusje online was bij mijn ouders een "bakkie koffie' doen. Ja ja.. Ik wist allang dat er wat speelde, want mijn man is heel slecht in dingen voor mij verborgen houden en smoesjes verzinnen kan hij niet, want ik zie zo dat hij liegt.  Dolenthousiast was ik toen ze het mij vertelden en als klapper op de vuurpijl vertelde mijn zusje me ook nog dat we de laatste dag naar Londen zouden gaan om naar de Doctor Who Experience te gaan. Ik was extatisch, bijna iedereen zal wel weten dat iedereen in ons gezin grote Doctor Who liefhebbers zijn en waarschijnlijk ben ik daar wel de grootste van. Daargelaten was ik niet eens degene die begon met kijken, dat was Michael...

Donderdag/vrijdagnacht moest ik belachelijk vroeg mijn bed uit. Om 03:00 ging de wekker, want om 6:15 zou de gate sluiten op vliegveld Weeze voor de vlucht naar London Stansted, die zou vertrekken om 6:45. Ik had ook nog nooit gevlogen, dus dit was ook een compleet nieuwe ervaring voor mij. Wat was ik zenuwachtig, als de reis maar goed ging en ik niet zou verdwalen wanneer ik in Engeland zou zijn... Achteraf was dit allemaal natuurlijk voor niks, want het vliegen ging echt goed. Opstijgen is echt fantastisch gaaf, alleen het landen was echt heel erg hobbelig, lichtelijk beangstigend. 6:45 Engelse tijd waren we geland en om 7:15 was ik al op het busstation. Het beroerde was wel dat de bus naar High Wycombe(reis duurde 2½ uur, daar moest ik overstappen naar Marlow) pas om 9:15 zou vertrekken... Suffe ik, te bang om de bus te missen, ben op het overdekte busstation gaan zitten wachten in plaats van terug te gaan naar het lekkere warme vliegveld. Compleet verkleumd stapte ik de bus in en onderweg heb ik nog een uurtje geslapen, verder wat gelezen op m'n foon. In High Wycombe overgestapt op de bus naar Marlow(daar hoefde ik gelukkig niet heel erg lang op te wachten) en rond half 1 was ik dan eindelijk in Marlow. Gabriëlle had me al zien zitten in de bus en kwam dolenthousiast op me afgerend. We zijn daarna even wat in Costa wezen drinken en heeft ze me daarna wat winkeltjes van haar dorpje laten zien. In de charityshop waar zij werkt, had ze voor mij de dvd-box van het eerste seizoen van Doctor Who apart letten zetten. Die was maar 5 pond! Daarna zijn we naar haar huis gegaan, had ze even snel haar kamer laten zien voordat ze "haar" kind weer op moest halen van school. En het omaatje van de hostfamily had voor mij een Doctor Who Adventures tijdschrift gekocht. Echt lief! En Gabriëlle had voor mij nog een Cadbury Caramelreep gekocht. Kon ik even rustig bijkomen van de reis. Toen Gabriëlle weer terug was, heeft haar hostkind mij het huis laten zien, want hij vond dat dat goed moest gebeuren, haha. Daarna gezellig wat lopen knutselen met hem(hierbij miste ik wel weer mijn eigen boeven natuurlijk..), 's Avonds heeft Gabriëlle me getrakteerd op chips(de fish lieten we maar even achterwege) en zijn we daarna naar de jeugdavond van haar kerk geweest. Grandioos gefaald in airhockey (HA!) en met het in groepen cijferhockeyen ging het ook niet al te best, maar we hadden wel lol. Rond 9 uur besloten we maar weer terug te gaan, want ik was wel echt heel erg moe. Niet zo vreemd, ik was al bijna 21 uur wakker.

Zaterdags hebben we eerst even flink uitgeslapen, de hostfamily van Gabriëlle zouden die dag naar vrienden(oid) gaan en de volgende dag weer terugkomen. Dus we hadden het huis voor onszelf, niet verkeerd! 11 uur stapten we maar eens ons bed uit en na een mislukte poging om te douchen(het water bleef maar koud en Gabriël wist het probleem niet, haha)  hebben we daarna ontbeten met bagels en muffinbroodjes. Gabriëlle wilde 's middags chocoladecake maken en dat was voor dan even de enige planning. Met de brunch hebben we een filmpje zitten kijken, Chalet Girl. Ohhh, Gabriëlle, die man die ik herkende zit in een aflevering van Doctor Who, Bill Nighy zit in 'Vincent and the Doctor' van S5. Maar even terug waar ik was, haha. In de middag ook nog 'the Unquiet Dead' (Doctor Who-seizoen 1) gekeken en Gabriëlles vriendin op laten trommelen voor bloem, want dat was er niet meer genoeg in huis en die vriendin zou toch al langskomen voordat we 's avonds naar Adela zouden gaan(ook een vriendin van Gabriëlle). Voor het avondeten hadden we mac&cheese, eerste keer dat ik dat op had, was best lekker! Onderwijl nog een grappige film gekeken Just Go With it.
Voordat we naar Adela zouden gaan, hebben we ons eerst laten optutten door Gabriëlle. Ze wilde heel graag mijn haar eens stylen, waarom ook niet, haha. Pubkleren aan en daarna naar Adela. Daar eerst wat gedronken en zijn we daarna met haar au-pairvriendinnen naar Slug and Lettuce gegaan voordat we naar Crosskeys(pub) zouden gaan. Gabriëlle en ik een mocktail besteld(had even genoeg alcohol gehad, vond ik). Rond kwart over tien zijn we naar Crosskeys gegaan waar eerst een luizige coverband was die ook nog eens een nummer van Madness compleet uit fatsoen getrokken had. Zucht. Daar ook eens kennis gemaakt met de Engelse mentaliteit wat betreft de jeugd. Ik ben nog op m'n vingers getikt door een van de guys daar, dat het geen 'WHAT!?' is als je iemand niet verstaat, maar 'pardon'! Oeps... Haha. En het was ook maar goed dat ik een ring droeg, amai, wat zijn ze daar makkelijk in, zeg..
We hebben tot half drie op de dansvloer gestaan, wie had dat van mij gedacht. Nog nooit uit geweest in een disco of pub en dan nu tot half drie. Volgens mij hadden mijn oren ook een flinke oplawaai gehad, want maandags had ik nog steeds een piep in mijn oren en toen we net uit de pub kwamen, was het net voor mij alsof iedereen sliste en dat lijkt me wel erg stug...
Vier uur sliepen Gabriëlle en ik dan eindelijk!

Zondags ging de wekker alweer bijtijds, negen uur, want we zouden naar de kerk van Gabriëlle gaan. Wonderlijk genoeg voor haar waren we zelfs op tijd(dat schijnt niet echt standaard voor haar te zijn, haha) om half 11. Dienst uitgezeten(ik weet nu ook alweer waarom ik niet meer evangelisch ben, maar dat even daargelaten) tot 12 uur, nog even nagekletst met een vriendin van Gabriëlle en daarna gingen we weer naar haar huis. Lunch was resterende mac&cheese en daarna gingen we met de bus naar High Wycombe om daar eens de winkels te zien. Het was wel vergelijkbaar met Rotterdam centrum qua hoeveelheid, best bizar!  En nu weet ik ook eens hoe een Primark er van binnen uit ziet, haha, want daar ben ik nog niet eerder geweest. Eind van de middag hebben we een lekker broodje gegeten bij Subway en daarna zijn we weer naar huis teruggegaan. Onderweg nog een halve bijna-dood ervaring gehad. De buschauffeur moest ineens onderweg stoppen, omdat er een idioot voor de bus sprong, omdat die nog mee wilde. Buschauffeur halve hartverzakking, flinke tirade, viel me nog mee dat die passagier nog mee mocht. Toen de chauffeur net weer weg wilde rijden(nog in een boze bui), reed hij vol met de bus tegen een auto, flinke buts in de voorkant van de bus, auto scheen er ook niet goed aan toe te zijn geweest. Chauffeur schoot nog verder uit zijn slof, maakte nog het verwijtende commentaar als we d'r uit wilden dat dat kon(eh, en dan gaan lopen?). Duurde een halfuur voordat we eindelijk weer gingen rijden. Chauffeur had behoorlijke haast zo en ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo'n ruige rit in de bus heb gehad. Ik was blij toen we eindelijk weer vaste grond onder onze voeten hadden! Wat een randdebiel!
Thuisgekomen, met m'n ouders gekyped, tas ingepakt en daarna ging Gabriëlle nog even naar een vriendin om de tickets uit te printen voor de Doctor Who Experience, ik heb ondertussen gezellig met Michael zitten chatten en op Facebook met de beste vriend van Gabriëlle, haha, handig als je zusjes FaceBook openstaat.
Toen ze weer terug was, hadden we maar besloten om nog wat Doctor Who te kijken(althans, dat was Gabriëlles idee). Ik was zo moe dat ik geloof ik maar de helft van beide afleveringen heb gezien. Oeps, haha.

(note: geen zin in Doctor Who, skip bijna dit hele gedeelte dan maar ^^)
Maandags ging de wekker bijtijds, zeven uur, ontbeten en de laatste dingetjes in de koffer van Gabriëlle gestopt, want de koffer van m'n ouders was nét te klein voor de dvd-box, oeps, haha. Deze koffer was net iets breder en kon ook nog mee als handbagage het vliegtuig in. Ik heb even geen idee meer hoelaat we weggegaan zijn naar de bus, in ieder geval op tijd. Naar High Wycombe gegaan, doorgelopen naar het treinstation, kaartjes gekocht en in de trein gestapt naar Londen. Doctor Who Experience, here we come! Het was even flink puzzelen toen we bij de London Underground waren, wat een spinnenweb is dat, zeg! Rotterdam is een eitje daarbij vergeleken. We waren ruim op tijd al bij Olympia, nog even de Tesco Express(zat aan de overkant) in en daarna naar de DWE! Ik begon echt half hyper te worden toen we daar binnen waren. Gelukkig konden we mijn koffer nog wel even veilig wegzetten in de locker room en de Experience kon beginnen. We kwamen eerst in de wachtrij natuurlijk, en daar stonden ook al props van de serie. Daleks, Silurians, info over series 5 van de show, echt superleuk. We hoefden niet heel erg lang te wachten voor we de Experience in konden. Het eerste gedeelte van de Experience bestond uit een attractie, net zoals dat je hebt in de Efeteling, Villa Volta, dat je van kamertje naar kamertje gaat. De eerste kamer werd een filmpje afgespeeld in een donkere ruimte van Doctor Who met Matt Smith natuurlijk. De volgende kamer moest een soort 'museum' voorstellen waar de telescoop stond die gebruikt was in 'Tooth and Claw', de stoel van 'Vampires of Venice'. De infopaal die er stond was er eentje zoals uit 'Silence in the Library'. Maar er ging iets mis en er kwam een beeld ophet scherm. Het was natuurlijk de Doctor, vast in de Pandorica. Nou ja, Pandorica, nee, Pandorica 2, want ze hadden een 'spare'. Niet eens origineel, want het had dezelfde kleur, haha. En oh ja, de Doctor was niet zo pleased, want hij zat vast met ons, 'a bunch of shoppers'! We werden verder geleid door de deuren van de Tardis met als doel de Doctor eruit te kunnen bevrijden. Echt supercool was dit, want we kwamen in de controleroom van de Tardis inclusief bewegende panelen om op te staan. Een hoop gibberish verder, volgende kamer was iets niet goed gegaan, we kwamen bij de Daleks terecht. Probleem natuurlijk, exterminate, en toen kwam er een extra broadcast, van ándere Daleks die volgens de laatste variant van Daleks inferieur zijn en moesten worden geëxtermineerd. Gekibbel tussen die twee en we moesten gauw een lange hal doorrennen tot we in een kamer terecht kwamen waar de Pandorica stond. We kregen een 3D-bril en moesten in de rijen gaan staan. De Doctor had het dankzij ons gefixt uit de Pandorica te komen en er werd ineens een gat geslagen in de tijd-ruimte-continuüm waar allerlei aliens voorbij gevlogen kwamen. Gat werd natuurlijk gesloten(maar was wel heel cool om die Aliens in 3D te zien) en alles was weer gered!
Eenmaal de attractie uit kwamen op de tentoonstelling terecht. Heel veel, maar dan ook echt heel veel props van de serie stonden hier. informatie bij alle stukken, de oude Tardis-interieur van Eccleston en Tennant stond er ook. Zo cool. Er waren zelfs nog sporen te zien van de verwoestende regeneratie van Tennant! Wat we daar zagen is allemaal in mijn album te zien op Facebook. Echt zo, zo ontzettend cool om te zien. Gabriëlle vond het ook allemaal erg interessant en volgens mij is zij ook een Whovian-to-be, haha.
Ze heeft mij verwend met een Doctor Who Experience T-shirt en een Tardispen(tja, zij had een pen nodig, haha...). Echt cool.

Half drie stonden we weer buiten en we besloten op zoek te gaan naar de Tower Bridge, beetje sightseeing. Eerst belandden we bij de verkeerde brug, die fout had ze al eens eerder gemaakt met een au-pairvriendin, maar uiteindelijk hadden we het wel gevonden! Mooi om te zien! Twee keer op en neer de brug geweest en daarna weer terug naar de Underground om naar Liverpool Street te gaan. het was inmiddels half 6 toen we daar aan kwamen en ik moest wel weer op tijd in de trein naar Stansted. In Claires nog wat rondgekeken en toen was het alweer tijd dat ik naar de trein moest. Afscheid genomen(ik haat dat) en de trein in. Gelukkig nog een plekje bij het raam kunnen vinden, want iets later zat de trein echt barstensvol. Koffer tussen m'n benen geprakt onder het tafeltje, tja, het moest maar. Was mooi op tijd op het vliegveld, om 21:15 zou mijn gate sluiten en het was iets van van zeven uur dat ik er al was. Door naar de security. Leek goed te gaan, ik stapte zonder problemen het poortje door, maar helaas ging mijn koffer af in het apparaat. Aan de kant, wachten tot die leeg geplukt zou worden. Baal! Alles paste er zo perfect in. Grappig genoeg trof ik een beambte die ook een fan van Doctor Who is. Hij vroeg me dat, gezien de hoeveelheid Doctor Who spullen in mijn koffer, haha, dus we raakten nog even aan de praat. Alles was gecheckt en ik weet nog niet waar die op af ging, dus ik kon weer verder! Loungeruimte opgezocht, wel even heel wat anders dan op Weeze. Alles is een heel stuk groter! En kon ik gaan wachten tot ik wist naar welke gate ik kon. Rond 21:05 wist ik eindelijk naar welke gate ik kon, takke-end lopen natuurlijk. En ik moet zeggen dat het boarden in Londen een stuk beter geregeld is dan in Weeze, want in Weeze kon ik eerst een kwartier buiten in de kou staan vernikkelen voor we het vliegtuig in mochten en nu was het checken en doorlopen. Nou ja, niet helemaal, mijn tas moest toch nog even in dat formaatgeval. Hij leek lomper dan dat die was en gelukkig werd die goedgekeurd! Trappen af, naar het vliegtuig. Joepie! Ik had er wel weer zin in om weer lekker naar huis te gaan naar mijn man en kinderen. Plus, vliegen is gewoon cool! We vertrokken ook mooi op tijd(22:50), niks te klagen gehad! Lekker muziek onderweg geluisterd en om 22:50 gewone tijd ben ik geland! En in tegenstelling tot de vorige keer landen ging deze echt heel soepel. Er werd zelfs een applausje voor gegeven! Ik kon niet wachten tot ik Michael weer zou zien! Eerst door de douane en ik ben heel snel doorgelopen naar de schuifdeuren waar ik Michael achter zag. Was echt superblij om hem weer te zien. En we waren maar vier dagen uit mekaar! Weer lekker naar huis. Michael van alles verteld en toen we rond 12 uur thuis kwamen, gauw de kids weer gedag gezegd. Wat was ik blij ze weer te zien! Daphne had die avond voor ons opgepast.Gauw weer naar beneden, Daphne weer naar huis, en Michael en ik gingen nog even foto's kijken. Het zal half 2 zijn geweest dat ik weer in mijn eigen bed lag.


Gabriëlle, mama, en wie dit ook mogelijk hebben gemaakt. BEDANKT!! Het was echt supercool!