2013: Een roerig maar bijzonder jaar!

2013 is bijna voorbij, wat een roerig en bijzonder jaar hebben wij gehad. 

2013 was het jaar dat ik voor het eerst op de planken mocht staan met de toneelvereniging! Met knikkende knieën heb ik mijn rol met verve neer weten te zetten!

2013 was het jaar dat we te horen kregen welke handleiding er van toepassing is op Gabriël. Dat we te horen kregen dat hij PDD-NOS met MCDD heeft en we nog meer geleerd hebben hiermee om te leren gaan en te zien wat voor extra bijzonderheden hij heeft. Onze mooie lieve bijzondere jongen! Hij is zo gegroeid dit jaar. Een vreselijk lieve jongen die het het liefst allemaal goed doet waar hij kan en ik ben zo dol op hem! 

 2013 was het jaar dat we te horen kregen dat zwanger raken voor mij heel moeilijk zou gaan worden. En juist op het punt dat we maand erop eigenlijk met IUI zouden gaan beginnen, was daar dan toch het grootste wonder wat we niet meer verwacht hadden. Ik was zwanger! En in oktober mochten we dan eindelijk kennis maken met ons prachtige meisje Lorièn! En dankzij een vriendin die mij erop wees kan ik nu mijn mooie meisje nog steeds heel dicht bij me dragen in de doek!

2013 was het jaar waarop we met Kyrian weer de medicatie op moesten schroeven. Waar we dachten dat het eindelijk goed ging dat we konden gaan stoppen, ging het toch compleet mis. 3 epileptische aanvallen binnen 2 dagen. Mijn arme, lieve ventje. Gelukkig is het sindsdien niet meer voorgekomen, maar moet hij zeker tot maart 2015 aan de medicatie blijven.

2013 was ook het jaar dat Kyrian is begonnen op de basisschool. Kleine mannetjes worden groot, 't is zo'n lief ontdekkend ventje! Met zijn eigenwijze koppie weet hij zijn charmes zo aan te wenden dat je hem wel lief móet vinden! 't Is zo'n schatje!

2013 was ook het jaar dat we met onze snufferd op de buis kwamen bij Babyboom. Een mooie ontroerende periode die resulteerde in een goeie aflevering waar ik nog geregeld aan herinnerd wordt! Een periode ondersteund door een vreselijk lief team van mensen diezo betrokken met je zijn. Heel bijzonder om mee te maken!

2013 was het jaar dat we voor het laatst met zijn viertjes een paar dagen op vakantie zijn geweest. Nog eventjes genieten van elkaar voordat de gebroken nachten zouden beginnen!

2013 was het jaar dat we onverwachts gezinsuitbreiding kregen in de vorm van onze eigenwijze kater Quirky! Dit ventje is de baksteen ontweken en heeft nu een heerlijk huisje hier!

Er zijn natuurlijk veel meer dingen gebeurd in dit jaar, maar de belangrijkste hoogte- en dieptepunten sta ik even bij stil om terug te kijken.

Al met al kan ik wel zeggen dat 2013 voor ons een redelijk goed, maar heftig jaar is geweest met hele bijzondere en mooie dingen die we meegemaakt hebben! We begonnen 2013 met zijn vieren en sluiten het af met zijn vijven. 

Op naar een mooi 2014! 

En daar is ze dan!

Zo, tijd gevonden om mijn bevalling uit te tikken voor het wegzakt! :-) 

Vanaf het begin van de zwangerschap had ik al lang 13 oktober in mijn hoofd, dat zou wel een hele leuke en bijzondere datum zijn om te bevallen!

Het rommelde de hele dag al wat, m’n lijf voelde zich wat onrustig. ‘s Middags hebben we nog een bakkie gedaan bij mijn ouders, maar rond 20:00 ‘s avonds na een lekkere ontspannen douche begonnen de weeën serieuzer te worden. Michael en ik hebben nog naar Hans Liberg zitten kijken, maar lachen en weeën opvangen is niet zo’n goede combinatie! Quirky, ons jonge katertje, liet me niet met rust en wilde de hele tijd op mijn buik komen liggen. Helaas jongen, dát vindt vrouwtje niet zo fijn. Na Hans Liberg zijn we overgestapt op Doctor Who en tijdens the Rings of Akhaten werden de weeën steeds pijnlijker. Om 00:00 heeft Michael toch maar de verloskundige gebeld en een kwartiertje later stond ze op de stoep. 

Meteen door naar boven, hartje luisteren en ik bleek 2cm ontsluiting te hebben, het echte werk was wel begonnen, dus de hulptroepen konden opgetrommeld worden. Mijn moeder ging ook mee en mijn zusje Jovanca bleef ‘s nachts in ons huis bivakkeren om bij de jongens te blijven. Na een turbulente rit naar het ziekenhuis met omleidingen en al waardoor we nog konden gaan keren en de verloskundige onderweg kwijt raakten, kwamen we daar rond 1:00 aan. Ik bleek niet veel opgeschoten te zijn met de ontsluiting, het was nog zo’n 2-3 cm. Rond kwart over één heeft de verloskundige de vliezen gebroken in de hoop dat het dan wat meer op zou gaan schieten. Ik geloof dat ik een halve marathon heb gelopen in die verloskamer om de zwaartekracht wat mee te laten werken. De verloskundige kwam steeds even kijken hoe het stond met de ontsluiting, maar het bleef hangen op 2-3 cm. Ik ben ook hele plenzen met vruchtwater verloren tijdens het toucheren, als we dachten dat we het gehad hadden, hadden we binnen no time weer een kletsnat bed. Verrast me niets dat mevrouw zoveel ruimte had daarbinnen! 3:00 was de kraamverzorgster ook gearriveerd. Om 4:00 had ik nog steeds 3 cm en hebben ze besloten me aan de weeënopwekkers te leggen om de weeën langer te maken, nadeel was helaas dat ik dus nu aan het bed gekluisterd raakte incluis alle apparatuur zoals ctg en een draadje in m’n muts om mevrouws hartslag in de gaten te houden. De eerste keren schoot het draadje er steeds af omdat het mee wegspoelde met het vruchtwater, maar het bleef uiteindelijk wel zitten. Ik werd nu ook overgedragen aan de verloskundige van het ziekenhuis en de kraamverzorgster kon weer naar huis. De gynaecoloog kwam even zijn neus laten zien en gaf de toestemming om me aan de weeënopwekkers te gooien. Grappige was trouwens wel dat de verpleegkundige die we kregen de moeder bleek van een vriendin van mijn zusje Gabriëlle die bij haar in de kerk zit. 

Nadat de weeënopwekkers aangeslagen waren, ging het ineens hard. De weeën werden moeilijker om op te vangen, maar het lukte me om me nog goed te blijven concentreren en ontspannen. Door de pethidineprik werd ik wat suffig, maar dat vond ik eigenlijk helemaal niet erg. De  keer erna met het toucheren werd er nog wel even een katheter ingejast, want een volle blaas zit de ontsluiting natuurlijk ook in de weg! Dat was echt niet prettig!
Michael heeft steeds mijn hand vastgehouden, die ik flink fijnkneep tijdens de weeën, terwijl mijn moeder haar vuisten in mijn rug zetten om de rugweeën op te vangen, autsj!

Rond 7:00 begon ik wat aandrang te krijgen en na dit aangegeven te hebben, kwam de verloskundige even kijken. De ontsluiting was bijna volledig, alleen een laatste randje nog, maar ik mocht toegeven aan de persdrang als dat lukte. Verrast dat het nu al mocht, heb ik me er vol in gegeven. Ik raakte compleet kwijt wie ik nu vasthield tijdens een perswee, volgens mij stonden er iets van 6 mensen om mijn bed incluis Michael en mijn moeder! Omdat ik beviel precies in de wisseling van de wacht, verschenen er nieuwe mensen aan mijn bed. 7:15 was er volledige ontsluiting en na goed luisteren, zuchten en persen werd ons meisje dan om 7:19 geboren! De placenta volgde al zo snel dat de navelstreng nog niet eens doorgeknipt was! En zoals ik al heel erg hoopte dat dat niet hoefde, hechtingen waren niet nodig, woehoe! 53 cm en 3765 gram schoon aan de haak, de zwaarste van de drie! Nadat mijn infuus was uitgelopen, mochten we weer naar huis en om half 12 waren we al lekker thuis! Deze bevalling is me heel erg meegevallen, veel beter dan die van Kyrian waar ik op het eind echt in paniek raakte, dat had ik nu helemaal niet. Ik voel me verder heel goed, had ook maar 250 ml bloed verloren en het feit dat ik geen hechtingen heb, scheelt ook onwijs!

De borstvoeding is goed op gang gekomen nu, mevrouwtje is nog niet eens 100 gram afgevallen, echt geweldig! Ze is zo lief en haar broers zijn zo gek met haar, echt heerlijk om te zien! De kraamverzorgster is ook echt een schat, daar hebben we het maar mooi mee getroffen. Dus voor nu blijven we maar lekker genieten!

Lorièn Yana Fyanna zijn haar volledige namen. 

Lorièn betekent 'eer, faam, laurierblad' en in het Elfs(tja, LotR hè ;-) ): Droom

Yana staat voor You Are Not Alone

Fyanna betekent 'legendarisch verhaal'

Echt hoogzwanger...!

Meerdere malen per dag ontvang ik lieve en goedbedoelde whatsappjes en berichtjes via Facebook. Is er al wat? Hoe gaat het met je? Alles nog rustig? Als ik dan naar beneden kijk en niet meer zie waar mijn voeten gebleven zijn, kan ik de vragers toch weer beantwoorden dat er niets aan de hand is en ze het nog prima naar haar zin heeft bij mij. Mensen die gaan gissen naar de datum waarop ze geboren gaat worden, enfin, ik ben net zo nieuwsgierig.. Ik beval nog liever gisteren dan vandaag!

Morgen is dé uitgerekende datum en al die tijd hebben we hiernaartoe geleefd. Vanaf het eerste hyperactieve stuitermoment dat we die positieve test in handen hadden, keken we al naar haar uit. Prachtige, hoopgevende echo's hebben we gehad, ons kleine boontje zien uitgroeien tot een minimensje wat ook nog eens een meisje bleek te wezen. Een extra kers op de taart! Ja, als ze maar gezond is, maar toch, na twee jongens een dochter mogen krijgen is toch wel héél erg bijzonder... 

Lichamelijk is het allemaal nu wel heel pittig, wat ik eigenlijk niet verwacht had. Ik ben de zwangerschap best fluitend doorgelopen eigenlijk, ik heb genoten van ieder moment zoals ik dat wilde en ik me dat voorgenomen had. En nu met een week is het allemaal wel zwaar geworden. Madam zit zo ver ingedaald dat ik constant het gevoel heb een bal tussen mijn benen te hebben, laat staan hoe immobiel ik daarvan geworden ben. Gisteren nog een flater geslagen door even snel m'n fietssleutel van de grond te willen rapen die Kyrian had laten vallen, tot ik besefte dat dat helemaal niet makkelijk ging! Gelukkig had een andere moeder dat gezien en hielp even een handje na me vriendelijk uitgelachen te hebben. ;-)

Waar ik ooit zo trots op was, mijn mooie handen en benen, hebben die zich getransformeerd tot vochtvasthoudende lompe gevallen. 's Avonds als ik mijn sokken uittrek, staat er een dikke rand in mijn enkels en besef ik me even weer dat ik echt hoogzwanger ben.. Lomp en al.

De weegschaal gaat janken als ik erop sta, gelukkig weet ik dat de meeste kilo's dalijk er wel af zijn, maar desondanks is er dan nog steeds werk aan de winkel! 

Ik waggel al weken, lopen is er niet meer bij. Wijdbeens fietsen is een crime en dat gebeurd toch zeker meerdere malen per dag om de jongens van en naar school te brengen. 

Het is fijn dat Kyrian nu ook naar school is, dan kan ik 's ochtends even wat extra rust pakken, want dat is iets wat nooit echt weggegaan is, die vermoeidheid. En tja, het leven gaat toch gewoon door!

Ik kijk er al helemaal naar uit, het eerste moment dat we haar mogen gaan ontmoeten. De bevalling zelf niet echt, pijn lijden is toch geen pretje, maar het resultaat is er dan wel zeker naar. Hoe zal ze eruit zien? Heeft ze veel of weinig haar? Zal ze net zo druk zijn als dat ze nu is in mijn buik? Hoe zullen de jongens haar gaan vinden? Allemaal vragen waarvan ik hoop dat we daar heel snel antwoord op gaan krijgen.. 

Haar wiegje is nu nog leeg, de kleertjes liggen ongebruikt en gewassen in de kast, heel geduldig te wachten toe een klein meisje die mag vullen. De maxi-cosi en vluchttassen staan braaf te wachten tot we ze nodig zullen hebben. Het geboortekaartje staat keurig op de computer te wachten tot we de laatste gegevens in mogen gaan vullen.

Voor nu geniet ik nog heel even van het getrappel en gedraai in mijn buik, maar wanneer zij eindelijk besluit om te gaan komen, zullen we haar met open armen verwelkomen. Ons zo gewenste meisje, ons wondertje! 

Het is weer stil...

Het is weer stil in huis. Beide kinderjassen van de kapstok hangen er deze ochtend weer niet. Daar waar ik normaal een overenthousiast mannetje mee terugnam van Gabriël wegbrengen naar school, heb ik hem nu ook op zijn eigen stoeltje in zijn eigen klasje achtergelaten.

En ondanks dat ik de rust 's morgens nu wel even lekker vind, is het toch gek dat nu toch ook Kyrian een echte kleuter is die naar de basisschool gaat. Dat menneke wat ik de afgelopen 4 jaar gekoesterd en verzorgd heb. Dat ventje wat ons hartverzakkingen en zorgen heeft bezorgd. Zelfs een moment gedacht dat we hem kwijt zouden raken toen hij zijn eerste epileptische aanval kreeg... Wat hebben wij angsten uitgestaan, ons kleine mannetje. Afschuwelijk was dat om mee te maken en ondanks dat we nu weten dat hij epilepsie heeft, toch blijf ik het verdrietig vinden dat mijn lieve jongen dit overkomt. Ik had hem zo graag die ongemakken bespaard, iedere dag tweemaal daags medicijnen, extra handleidingen voor de omgeving. En door de medicijnen is hij ook nog eens sneller moe, dus hij zal voorlopig niet op volle kracht kunnen draaien. Het is maar goed dat hij verder zo'n actief mannetje is, want anders zou hij wel heel rustig worden. De komende twee jaar zit hij zeker nog aan de medicijnen en we blijven hopen dat hij er toch uiteindelijk overheen zal groeien.

Van een klein, weerloos baby'tje is hij uitgegroeid tot een grensopzoekende, verkennende en onderzoekende kleuter die heel graag zijn eigen gang gaat. Een mannetje met een hele sterke eigen wil, waar mama vreest dat hij de koppigheid van beide kanten geërfd heeft, maar op zijn beurt ook heel lief en knuffelig en nog schattig is. Maar hij komt wel alleen bij je knuffelen als hij daar ook echt behoefte aan heeft. Een knuffel krijgen bij het weggaan van school, zit er niet in. Nee, die krijg ik zodra ik hem weer op kom halen, want dan heeft hij me gemist. :-)

 Deze mama heeft nog eventjes rust voordat de kleine dame zich aan zal dienen en wat mij betreft, mag ze nog wel even blijven zitten. Zo kan Kyrian ook even zijn draai vinden op school zonder dat het extra spannend thuis is. Ik hoop dat mevrouw naar me zal luisteren, de huur is voorlopig nog niet opgezegd!

Ik ben zo trots op mijn jongens, mijn mannen. Ze zijn de wereld voor me, trekken mij mee in hun fantasie, in hun beleving van alles. Gabriël en Kyrian zijn zo verschillend van elkaar, dat is zo leuk om te zien. Maar als echte broers kunnen ze ook weer heerlijk met elkaar spelen om vaak niet veel later in een conflict te schieten 'mamaaaaaaaa, Kyrian pakte dat van mij ah-af!!'. Ach, wat zijn het toch een schatten.

Twee basisschoolkinderen in huis, ik voel me een echte "oudere" mama nu. Het babyleven ben ik compleet ontwend, maar dat zal vast ook weer heel snel wennen.
Nog eventjes genieten van de rust, me klaarmaken totdat hun zusje zal komen en ontspannen. Dat is hoe ik mijn "vrije" ochtendjes wil besteden en we zullen zien hoelang ze me dat zal gunnen.
Maar het is voornamelijk wennen dat ook mijn kleine mannetje groot wordt...

Zwangerschap, een (on)handigheid

Je zwangerschap.. Een van de meest bijzondere tijden in je leven! Wanneer het dan (eindelijk) gelukt is om zwanger te raken, staat je hele wereld op zijn kop. De euforie overheerst!
Maar, eigenlijk is je zwangerschap wel mooi een tijd van tegenovergesteldheid..

Daar waar je je in het begin van je zwangerschap eigenlijk supergeweldig wilt voelen (Yes! Ik ben zwanger!), slaan al heel snel de horrormonen toe. Misselijkheid, vermoeidheid, om maar niet te spreken van de onrustige huid die je krijgt. Je borsten zijn minstens een cupmaat verdubbeld en ook al vind je partner dat he-le-maal niet erg, die mag er niet aankomen, want ze zijn  'gevoeoeoeoeoelig!!' Je wilt er wel fantastisch uitzien en stralen dat je zwanger bent, maar je lichaam laat het je compleet niet toe. Nee, je voelt je je juist veel slechter! Het algehele vaatdoekgevoel triomfeert in die eerste twaalf weken...

En dan passeer je die magische twaalf weken grens. Men zegt dat je je vaak veel beter gaat voelen en vaak is dat inderdaad wel het geval. Je buik begint te groeien, vaak weten de mensen in je omgeving het dat je nu zwanger bent, dus je kunt je heerlijke nieuws met iedereen delen! En veel dames die voor het eerst zwanger zijn, maken voor het eerst kennis met de zogeheten 'bemoeimentaliteit'. Mensen die je ongevraagd adviezen willen geven en helaas, dit is iets wat lang zal blijven, zelfs na je bevalling. Zelfs dan juist zul je overspoeld worden daarmee. Met een volgende zwangerschap nemen die adviezen drastisch af, omdat je er gelukkig je weg allang in hebt gevonden en het niet je eerste keer is, maar tot die tijd...
De kwaaltjes nemen ook vaak af na de twaalf weken, maar soms heb je gewoon pech en gebeurd dat juist niet. Dan blijft bijvoorbeeld de vermoeidheid hangen en kun je nog met luciferhoutjes onder je oogleden door blijven jakkeren, want tja, het gewone leven gaat gewoon door! En die door hormonen geplaagde nachtmerries doen je ook niet veel goed voor je nachtrust. Waarom droomde ik dat we rond fietsten op roze fietsen op de vlucht voor een luiermonster?

En zo tegen het einde van de zwangerschap begint het allemaal weer wat zwaarder te worden. Je buik zit je met alles in de weg, die leuke sneakers liggen al weken aan de kant, want helaas, je bent geen slangenmens om nog een fatsoenlijke knoop in die veters te kunnen leggen. En als je pech hebt, houden je voetjes ook nog vocht vast waardoor je het gevoel krijgt dat je rondloopt met geschoren Hobbit-pootjes. Vanaf het moment dat die kleine dan (eindelijk?) is ingedaald, wordt fietsen ook een crime. Zie maar eens rond te karren met het gevoel dat er constant iets tussen je benen zit wat je benen mijlenver uit mekaar werpt!
En wáárom heeft de natuur verzonnen dat het ingenieus is dat moeders op het laatst last krijgt van nesteldrang? Had ze niet beter een soort hormoon kunnen afscheiden zodat haar omgeving last krijgt van nesteldrang in plaats van zij? Want schoonmaken en poetsen met een skippybal van voren is allesbehalve comfortabel om nog maar te zwijgen over het feit dat wanneer je onder het bed wilt duiken om alle stofjes op te ruimen, dat dat vrijwel niet gaat, omdat je al schuivend op je rug onder het bed wilt geraken, maar halverwege klem komt te zitten? Nee, dat bed stond nog niet op klossen...

Als je jezelf bekijkt in de spiegel zie je die prachtig mooie buik waar een prachtig minimensje in groeit. Prachtig? Als je geluk hebt wel, maar als je net als ik de trotse eigenaar bent van een complete zebraprint zou je zeggen dat je zo in de dierentuin kan gaan staan zonder dat het een hond opvalt. Ondanks dat je er trots op bent dat dat de herinneringen zijn aan dat mooie wonder wat bij je groeit, zul je nooit meer kennis mogen maken met je ooit zo strakke, ongerepte buik.
En als je weer eens voor de zoveelste nacht op een rij je draai niet kunt vinden en je je weer eens log omdraait, snap je ook maar niet waarom je partner je maar mooi blijft vinden? Je hebt het gevoel lomp en dik te zijn, afgeragd en onder invloed van Rennies. Je waggelt als Moeder de Gans de resterende dagen door en met een beetje geluk lek je zelfs al door je BH midden in de nacht en moet je al met van die supersexy koffiepads gaan slapen. Hoezo aantrekkelijk?

Zwangerschap, een van de meest bijzondere tijden in je leven, maar wie vindt dat zwangeren geen recht van klagen mogen hebben, juist ómdat zij zwanger zijn, die mag zich even in een hoekje gaan staan schamen. Want niemand heeft gezegd dat het een peulenschil zou zijn. En já, je mag allang blij zijn dat het gelukt is om zwanger te raken, maar dan nog? Wat veel zwangeren overkomt, de tijd dat ze zich geweldig willen voelen en dat dat vaak niet gaat door alle kwalen en ongemakken, wordt vaak over het hoofd gezien en de gevoelens worden onder het matje geschoven.
Gelukkig vinden veel zwangeren wel steun bij mekaar en kunnen ze hun kwalen delen zowel in real life als via het internet.

Zwanger zijn, een voorrecht doortrokken van tegenovergesteldheid. Ach, gelukkig is het niet permanent en zijn we veel van die kwalen gauw vergeten zodra we dat wurmpie voor het eerst in onze armen mogen sluiten.

Ons lieve kleine meisje, nog eventjes!

Wat begon als een klein flikkerend lichtje op de eerste echo, is inmiddels al uitgegroeid tot een volgroeide baby wat nu alleen nog maar hoeft te groeien... Dat lyrische gevoel van die positieve test is alweer maanden geleden en nog voel ik de blijdschap als ik daaraan terug denk. De gedachte dat het tóch nog gelukt was, dat het ons toch nog gegund was...

Als ik dat kleine meisje zo bij me voel trappelen, schoppen, draaien en duwen, begin ik langzamerhand steeds nieuwsgieriger naar haar te worden... Vrijwel alles is klaar, alleen de klossen en ondersteek moeten nog gehaald worden en de laatste dingen moeten in de vluchttas gestopt worden, maar verder zijn we gereed.

Haar wiegje staat te wachten, haar broers beginnen ook steeds benieuwder te worden. Kyrian loopt al hele verhalen af te steken dat hij haar wil knuffelen en met haar wil spelen en haar héél lief vindt. Gabriël vergeet het geen enkele keer om mijn buik ook een kus te geven bij het afscheid nemen op school.

Dat lieve, kleine meisje, dat wondertje waar wij op wachten. Morgen 35 weken onderweg, over 2 weken mag ze al komen, ook al mag ze dan van mij nog wel even blijven zitten. Kyrian moet eerst jarig wezen. ;-)

Het klinkt misschien stom, maar ik heb ook zin in de kraamweek. Ook al is mijn lijf dan compleet gemangeld na de bevalling(waarvan ik dit keer hoop dat die voorspoediger zal gaan dan toen met Kyrian...) en zal ik mijn lichaam weer compleet terug moeten gaan vinden, die eerste week is zo mega bijzonder. Ons meisje leren kennen, haar laten zien aan de wereld, ons gezinnetje zijn. Ook ben ik heel benieuwd wat mensen van haar naam gaan vinden! Geduld is een schone zaak... ;-)

Ze is zo ontzettend welkom, onze droom.

Kleine handjes, kleine vingertjes, kleine voetjes, kleine teentjes. Compleet hulpeloos en afhankelijk van ons. En als het dit keer weer lukt, grotendeels van mij door de borstvoeding. Ook iets bijzonders waar ik weer naar uitkijk!

Woensdag mogen we nog even naar haar spieken met de liggingsecho, de laatste keer voordat ze gaat komen!

Ik ben zo benieuwd op wie ze lijkt, welke trekjes ze heeft. Als ik kijk naar Gabriël en Kyrian die zo verschillend zijn, ben ik heel nieuwsgierig wat voor mengelmoes er dit keer ontstaan is... Nog een paar weekjes, echt aftellen en wachten tot ze komt....! 

Het leed dat korstjes eten heet

Korstjes, wat een drama... Ik ben een heel makkelijke ouder en ik heb lang gedacht 'Ach, die korstjes komen wel weer', maar we zijn inmiddels een jaar verder en onze lieftallige Kyrian vertikt het nog steeds om zijn korstjes op te eten. Opa's en oma's, zelfs opi en omi hebben al getracht hem aan de korstjes te brengen, maar tevergeefs...

't Is niet zo'n heel groot mannetje, mooi gemiddeld voor zijn leeftijd, maar nu begint hij toch wat harder te groeien en als hij weer eens zijn korstjes niet opgegeten heeft, dan staat hij binnen de kortste keren bij mij aan m'n arm te leuren omdat hij wat te snacken wilt. Een halfuur na het ontbijt is geen uitzondering.
Juist die korstjes bevatten zoveel goeie bouwstoffen.
'Nee, want je hebt je korstjes niet opgegeten en daarom heb je nu honger.'
Resultaat: Een beledigde bijna-kleuter, hoe kan ik toch zo slecht zijn om hem zijn lekkers niet te gunnen?

Ik had gehoopt dat hij zich er inmiddels wel aan zou wagen, maar helaas. Soms heeft hij ineens een opleving dat hij ze wél eet, maar dat is dan als we bijvoorbeeld bij oma zijn... Ik moedig hem juist aan wanneer hij ze wel opeet en dat hij zo goed bezig is, maar om de een of andere reden lijkt deze positiviteit nooit aan te slaan thuis.
Iedere poging om hem wel zijn korstjes op te laten eten resulteert in een vermoeide moeder en/of vader en een oversture, uitgeputte peuter zelfs zo erg dat hij gaat zitten kokhalzen en zich compleet over de rooie helpt, omdat hij een stukje van welgeteld een halve centimeter aan korst in zijn mond heeft... Trucjes zoals de korstjes oprollen en er beleg op te smeren, werken helaas ook niet. Hij moet ze nog steeds niet. We hebben altijd volkoren bruin brood, maar dan niet met van die supertaaie korsten. We hebben wel eens brood gehad dat ergere korstjes had, dit brood is juist heel goed te doen, maar die gedachtegang wil er dus bij mijn bijna kleuter compleet niet in. Het vreemde is dat hij met tosti's hij het brood gewoon opeet, maar zelfs daar de korsten dan van laat liggen. Dáár kan ik dan nog wel bij, want tostikorstjes zijn nou eenmaal hard, maar als zelfs de rest van de tosti harder is dan de gemiddelde broodkorst....?

Psychologische oorlogvoering werkt ook niet.
'Als je je korstjes opeet, dan word je een grote sterke jongen!'
'Ja maar, ik wil klein blijven, ik wil niet groot zijn.'
*zucht*
Het is een lief mannetje, met een flinke dosis koppigheid en dat speelt hier ook behoorlijk in mee. Hij maakt heel snel van een mug een olifant. Is het eenmaal bal, dan is het hek compleet van de dam en krijg je hem ook niet meer snel rustig, behalve als je hem zijn zin geeft. Maar ja, zijn zin geven is iets wat je juist moet vermijden, want anders heb je al snel geen poot meer om op te staan.

Ik ben een mama met duidelijke grenzen en regels en juist dit mannetje heeft daar veel behoefte aan, hebben wij al gemerkt, maar hierin wordt het toch heel lastig om er makkelijk in te blijven en geef ik toe dat ik niet zo goed weet wat we er nu mee moeten doen. Hem zijn korstjes laten liggen? Toch blijven aansturen om ze op te eten met het risico op een compleet vergald dagdeel? Wat te doen?

Het leed dat korstjes eten heet, hoewel ik ze geloof ik liever dan maar zelf opvreet...

Thuisblijfmama

Ik ben het inmiddels al vijf jaar en nog geen dag heb ik er spijt van dat ik ervoor gekozen heb om thuisblijfmama(gekscherend ook wel gezinsmanagar genoemd) te worden. Toen hadden we alleen nog Gabriël rondlopen en het leek al een mooi begin voor mij om na alle hectiek van mijn havo-diploma te moeten halen even de rust te kunnen pakken. En sindsdien ben ik dus nog steeds thuis, is Kyrian erbij gekomen en hun zusje wordt over zo'n 7 weken verwacht.

In het begin heb ik vaak de vraag gehad of ik me verveelde, maar daar had ik al snel een volmondig 'nee' voor als antwoord. Ik ben wel van mening dat niet iedere vrouw dit kan, dat er ook vrouwen zijn die het in hun bloed hebben zitten om ook te werken en anders kriegel zouden worden van het thuiszitten. Daar ben ik er dan weer niet een van, maar je zult mij niet horen zeggen dat je per se een thuisblijfmama moet zijn, want als mama zijnde moet je ook gelukkig met jezelf kunnen zijn. Gelukkige mama, gelukkige kids! En ja, financieel is het dan wel wat krapper dan dat als ik ook zou werken, maar ach, daar raak je ook weer aan gewend.

Wat mij wel vaak wordt gevraagd is of ik later nog iets voor mezelf wil gaan doen. Daar kan ik wel 'ja' op antwoorden, maar dan wel pas zodra madam oud naar de middelbare school is en voor zichzelf kan zorgen, want de opleiding die ik dan hoopte kunnen doen is die tot kraamverzorgster en als ik dan plots weg moet voor een bevalling, moeten de kids wel voor zichzelf kunnen zorgen. Maar dat is dus nog even heel wat weg.

Over vier jaar zal madam ook naar de basisschool zijn en krijg ik overdag meer tijd. Hopelijk zal mijn huishouden dan wat meer floreren dan dat het nu doet(ja, er valt te leven en ja het is wel netjes, maar supertevreden ben ik ook niet en nee, ik zit niet de hele dag op m'n luie gat ;-) ...) en zal ik dan wat meer hobby's op kunnen pakken.

Ik ben een thuisblijfmama met plezier, ik geniet ervan om er voor mijn kinderen te kunnen zijn. Om ze zelf van school op te kunnen halen, tussen de middag gezellig te lunchen en ze met wat te drinken en lekkers op te vangen na de drukke schooldag.
Voor Gabriël met zijn autisme is dit alleen maar extra fijn ook natuurlijk!
Deze mama is een gelukkige mama en voorlopig blijf ik daar ook lekker van genieten!

Vakantie in Egmond :-)

Aangezien wij het geluk hadden dat we all-inclusive twee overnachtingen voor niets mochten verblijven bij Stayokay in Egmond, stond daar natuurlijk wel wat tegenover! Voor de Facebookpagina moest ik twee stukjes schrijven en die kan ik jullie dan ook niet onthouden wat onze belevenissen waren!

Zondag: Dag van vertrek. Gelukkig hoefden we niet heel erg vroeg op, want we hoefden pas de bus van kwart over 11 te hebben aangezien het inchecken is vanaf 15:00. De wekker ging om 8 uur en dat was vroeg zat. Laatste dingen gepakt, alles gecheckt en op naar de bus!
Na een voorspoedige reis van bijna 4 uur met de bus, de trein, nog een trein en weer de bus, kwamen we aan bij onze bestemming: Stayokay Egmond! We werden hier meteen heel vriendelijk ontvangen door het personeel, de klantvriendelijkheid was wel te merken. Nadat we onze keycards kregen voor onze kamer, werden we doorverwezen naar de kamer waar wij zouden verblijven. Ook al waren wij maar met zijn vieren, de kamer behelste de mogelijkheid om er met zijn zevenen te slapen, dus de kinderen vonden het maar wat prachtig dat ze allebei bovenin een stapelbed konden slapen!
Na alles een plekje te hebben gegeven en de bedden opgemaakt te hebben, zijn de kids eerst lekker naar buiten op het speelterrein gaan spelen. Na dat lange stilzitten moesten ze toch echt even de energie kwijt! Eenmaal uitgeraasd zijn we nog even een dutje wezen doen voordat we zouden gaan eten, vooral deze zwangere mama had daar veel behoefte aan.
Het diner is puur zelf opscheppen, dus dat is wel heel prettig zodat je het zelf uit kunt kiezen. Er is een best ruime keus aan wat je kunt eten, dus vaak wel voor ieder wat wils.
Na het diner zijn we er lekker met de kids op uit getrokken, de duinen in. Even een lekker stukje wandelen! We hadden duinkaarten meegekregen van het hostel zelf, maar die zouden we de volgende dag gebruiken. Maar voor een paar euro heb je ze zelf al aangeschaft bij een van de paaltjes aan het begin van het duingebied. Op de duinen hebben we heel wat mooie foto's kunnen schieten en konden we even heerlijk uitwaaien. De kinderen hebben bramen gezocht(en meteen opgegeten, haha), dus die vonden het ook maar wat prachtig! Tegen zonsondergang weer terug naar het hostel gewandeld en hebben we nog lekker rustig gezeten in de lounge, genietend van wat lekkers en drinken en gezelschap van andere gasten. Blijkbaar ben ik trouwens al best ingeburgerd in de Achterhoek, want toen iemand mij vroeg(die uit Zwolle kwam) waar wij vandaan kwamen en ik zei Dinxperlo, zei ze: 'Oh, ik dacht al wat Twents te horen!' Twents? Achterhoeks? Enfin... ;-)
Half elf lagen we met zijn allen in bed, hopend op een goeie nachtrust!

Maandag: Enigszins uitgeslapen (helaas heb ik wat minder geslapen, maar mijn zwangere lijf heeft erg behoefte aan haar eigen bed) zaten we rond tien uur aan het ontbijt. Net zoals het diner is het self service, er waren harde warme broodjes, ontbijtkoek, cornflakes, lekker beleg en nog veel meer. Ook is er sowieso altijd de mogelijkheid om zelf (biologische!) appelsap en sinaasappelsap te kunnen pakken waar de kinderen dus sowieso goed gebruik van maakten. Nadat we onze lunchpakketjes gemaakt hadden om mee te nemen, hebben we onze spullen gepakt voor een dagje Egmond. We konden gebruik maken van de fietsverhuur vanuit het hostel, dus met drie knaloranje Stayokay-fietsen, Kyrian bij papa achterop, gingen wij op weg naar Egmond aan Zee. Dit is overigens maar hooguit een kwartiertje fietsen als je de route door de duinen pakt! Aan het strand hebben we lekker uitgewaaid, schelpen gezocht, water geproefd(je had het gezicht van Kyrian moeten zien, hihi) en een terrasje gepakt. Het was jammer dat het wat te koud was voor pootje baden, maar ach, we hebben de zee weer eens gezien! Als Achterhoeker zijnde zie je die nu eenmaal niet zo vaak.
Hierna zijn we richting het centrum van Egmond aan Zee vertrokken met als hoofddoel: een vingerhoedje vinden voor mijn moeder, haha. We hebben lekker langs de winkeltjes gestruind en de missie was niet veel later geslaagd, twee vingerhoedjes van Egmond aan Zee voor mijn moeders verzameling. Het viel ons wel op dat er veel winkeltjes waren die niet van een grote keten waren, de toerisme zal ze wel goed doen!
Nadat we rustig geluncht hadden, zijn we weer op de fiets gesprongen om door te fietsen naar Egmond a/d Hoef om de slotruïne te gaan bezoeken. Gewapend met de kaart die we vanuit Stayokay meekregen, was dit goed te vinden. Best indrukwekkend om te bedenken dat daar ooit een compleet slot gestaan heeft en er nu hooguit de basis te vinden was van wat er ooit was en dat er nog maar één muurtje overeind stond. Het was wel even eng met de kinderen, omdat ze zo in het water konden vallen, dus na de nodige waarschuwingen 'blijf op het gras!' 'niet zonder papa of mama de brug over!', hebben we toch wat leuke foto's kunnen maken en kunnen genieten van de omgeving.
Aan het eind van de middag gingen we weer terug naar het hostel om nog even een dutje te gaan doen voor het avondeten. Zo'n fietsrit en geslenter gaat er toch wel goed in zitten!
Na het diner(met overigens een heel lekker ijstoetje als dessert!) zijn de kinderen lekker aan de gang gegaan met de kinderactiviteit: met speelmaïs aan de slag. Hierna zijn ze lekker buiten wezen spelen. heeft Gabriël vriendjes gemaakt waar hij mee leerde pingpongen en zijn wij met een boekje in de lounge gaan zitten om ook wat te kunnen kletsen met andere hostelgangers. Deze avond zijn we wat eerder naar bed gegaan, omdat we de volgende ochtend wel vroeg op moesten zodat we op ons gemakje onze spullen weer konden pakken en konden ontbijten voor we zouden uitchecken.

Dinsdag: Helaas weer geen goeie nachtrust voor mij, maar het vooruitzicht 's avonds in mijn eigen bedje te kunnen slapen, maakte het toch wat goed. Nadat we onze spullen bij mekaar geraapt hadden, de bedden afgehaald en het linnengoed onder de trap hadden gelegd(instructies van de medewerkers), zijn we gaan ontbijten om half acht. Omdat we zo vroeg opgestaan waren, konden we dit heerlijk even in alle rust doen voordat de terugreis weer begon.
Na het ontbijt hebben we onze spullen gepakt en uitgecheckt, nog eventjes relaxed in de lounge voordat we naar de bus konden.
Een lange rit van vier uur weer verder waren we rond kwart over twee weer thuis! Ondanks dat ik blij was weer in mijn eigen bed te kunnen slapen, hebben we wel een paar heerlijke dagen gehad bij Stayokay Egmond!

BN-ers zijn ook maar mensen

Ik geef het toe, ik ben een trouw Telegraaflezer. En het erge is nog, ik lees die krant eigenlijk alleen maar omdat er veel meer artikels op staan dan menig andere krant en ik het een stuk overzichtelijker vind dan bijvoorbeeld de Volkskrant. Ik ben wel van mening dat de Telegraaf een hoop meuk bevat, maar ja, daar lees ik maar langs.

Het meest verwonder ik me vaak genoeg over de stukjes die binnen no time op de webpagina belanden als er diezelfde dag nog een tweet gedaan is of een actie gebeurd is door een BN-er of celebrity. En dan geen mega interessante tweets, maar gewoon zelfs over alledaagse dingen. Een stukje van maximaal 140 tekens weet de Telegraaf tot een compleet item te verheffen boven alle gruwelijke en belangrijke dingen die er verder in de wereld gebeuren. Zo volg ik bijvoorbeeld de grappigste ADHD-cabaretier Jochem Myjer op Twitter en het is al zo vaak gebeurd dat wanneer hij een grappige tweet of pech-ongevalletje heeft getweet, wat ons als 'gewone burgers' ook makkelijk overkomt, er al snel een compleet artikel aan hem wordt gewijd op de Telegraaf. Vaak zelfs dat ik de tweet voorbij zag komen en dacht: 'Dat zal vast wel weer een artikel worden.. En ja hoor... ' Een volgesneeuwde auto na een nacht raam open laten staan of z'n zoontje die z'n ex gebeld bleek te hebben, ach ja, hij is toch ook maar gewoon een mens.

Je krijgt het idee dat je als BN-er of celebrity maar een scheet hoeft te laten en het staat al in de krant. Het kan mij werkelijk aan m'n reet roesten of het rokje opwaaide van Kate Middleton, dat Madonna weer eens een nipslip gehad heeft en oh, wat hebben bepaalde celebrity-mama's toch een geluk als hun lieftallige bekende vriend of man ook eens de handen uit de mouwen wil steken om een luier te verschonen! Op dat soort momenten vraag je je hard af waar die zuurverdiende emancipatie gebleven is...
Voor ons is het vanzelfsprekend dat we het 'zelluf' willen doenwanneer je net mama bent geworden, maar als je een celebrity bent, is dat ineens heel verwonderlijk! Oké, toegegeven, soms ben ik wel eens jaloers op al die pas bevallen BN-ers en celebs die er belachelijk snel weer belachelijk goed uitzien! Dat kan ik straks niet zeggen met een tijgerprintje die helaas alweer begint te verkleuren. Niet dat ik er niet trots op ben, maar ja, als je als 16-jarige zwanger raakt, dan heb je niet lang kunnen genieten van een mooie strakke, platte buik. ;-)

Ik moet wel zeggen dat ik ook in een bepaalde mate BN-er ben sinds wij in Babyboom zijn geweest, en daar word ik nog regelmatig aan herinnerd op de leukste manieren, maar gelukkig niet zo heel erg dat mijn scheten en faalmomenten ten toon gesteld wordt aan de rest van Nederland. Wat er verder gebeurd en wat Nederland mag weten, beslis ik lekker zelf in de blogs die ik schrijf voor Babyboom. ;-)

Ondertussen blijf ik maar stug de Telegraaf lezen en mocht ik eens geen zin hebben in al die privé-meuk, dan switch ik wel weer even naar Nu.nl, net zo lang tot m'n interesse weer gewekt wordt, want tja, meuk of niet... Celebs en BN-ers blijven toch ook mensen zoals wij, alleen hoeven wij gelukkig niet (helemaal)  met de billen bloot.

Hoe gaat het?

'Hoe gaat het?' is een vraag die me nu geregeld wordt gesteld. En als ik daarover nadenk, kan ik over het algemeen wel zeggen dat het goed gaat met me. Ruim 29 weken zwanger nu en het enige waar ik last van heb is de lage bloeddruk, sporadisch maagzuur en, helaas door het weer, vocht vasthouden. Mijn mooie benen, een puntje waar ik heel trots op ben, veranderen langzaam in minder charmante pilaren... Maar verder?

De eerste drie maanden waren echt puur zenuwslopend en heel naar. Ik ben heel misselijk geweest, kon geen hap door mijn keel krijgen, wat resulteerde dat ik eerst vier kilo ben afgevallen. Ik voelde me beroerd en heb gaten in de dag geslapen. Ik leefde weken alleen maar op Hero Fruitontbijt en minieme avondmaaltijden. Allemaal heel bekende kwalen dus, maar vervelend was het wel. Hoe blij we ook waren dat het eindelijk gelukt was om zwanger te raken, betekende niet dat ik er niet over mocht mopperen.
Groot was dan ook mijn opluchting toen na de 12 weken het aanzienlijk beter ging. We konden eindelijk meer gaan genieten! Mijn buik was al flink aan het groeien, dus daar hebben we dan ook lekker van genoten!

Nu dus ruim 29 weken, bol en rond, goed gezond! We zijn begonnen met madam haar kamer en dat is maar goed ook, want het begint me behoorlijk te kriebelen. Dinsdag mag ik weer voor controle naar de verloskundige en omdat het vakantie is, kan Gabriël ook eens een keer mee, ik ben heel benieuwd wat hij daarvan gaat vinden!

Madammetje is verder een hele drukke dame en ik heb gehoord dat dat alleen maar goed is. Een drukke baby is een blije baby, dus ze heeft het goed naar haar zin. Maakt het niet dat het soms onprettig is als ze weer eens een uurtje aan het kickboksen slaat. ;-)

Ik geniet ervan, heel erg en eerlijk gezegd ga ik dat straks wel missen, dat getrappel in mijn buik. Maar aan de andere kant kijk ik er wel heel erg naar uit om kennis met haar te mogen maken. Om te zien op wie ze lijkt, hoe ze is. Gabriël en Kyrian hebben helemaal niet veel weg van mekaar, maar je ziet wel dat het broers zijn, hoe zal zij eruit gaan zien en op wie lijkt ze?

Dus het gaat best goed eigenlijk, in vergelijking met veel andere zwangere dames, heb ik niet veel te klagen en gelukkig maar. Dat zou het nog heel pittig maken met al twee jongens die rondrennen. De warmte nu maakt het toch wat lastiger dan normaal, maar gelukkig is dat ook niet permanent!

Het begin van mijn draagverslaving

'Welkom in de wondere wereld van het dragen!' zou ik je nu toeschreeuwen vanuit deze blog. Ik bedwing mijn enthousiasme nog maar wat, maar van binnen zou ik je er wel mee willen verstikken zo enthousiast ben ik geworden over het dragen.
En het ergste is.. Ik heb het nog niet eens in de praktijk kunnen uitproberen...

Nu ben ik nog ruim 27 weken zwanger van ons lieve meisje en met haar broers was ik nog niet bekend met het fenomeen 'dragen'. Nu zijn zij daar helaas te oud voor geworden, dus ik moet braaf wachten tot ons kleine meisje geboren is...

Dankzij een vriendin ben ik op weg geholpen, want als je zo een beetje om het hoekje kijkt van wat er mogelijk is met draagdoeken en welke soorten en maten er zijn, dan verzuip je werkelijk in de informatie! Ik kijk voornamelijk naar de echte draagdoeken. Dus geen voorgevormde drager of iets in die richting, want ik zie dat ik met draagdoeken meer uit de voeten kan en ik schuw het niet om de knopen te leren.
Die vriendin heeft mij gewezen op mijn eerste draagdoek, de Hoppediz Miami maat 6, lekker meisjesachtig! Dat is de roze doek op de foto. ;-) Niet veel later zag ik op de Draagdoekenmarkt op Facebook een geweldige korte doek voorbij komen met uiltjes erop, de Didymos Eulen maat 2... De mogelijkheid heb ik hiermee om een ringsling ervan te kunnen maken, dus ik heb toch na lang twijfelen, de stap genomen en deze verwelkomd in mijn huis!
Het enige waar je in het begin van schrikt, zijn de prijzen die een draagdoek kost.. Een doek van €50 wordt al heel snel beschouwd als een koopje, maar het voordeel hiervan is toch wel dat een draagdoek zijn waarde bijna niet verliest en je zelfs liever een tweedehands doek koopt, omdat die al lekker ingedragen zijn! Dus wanneer je klaar bent met dragen, kun je je doeken weer voor een leuke prijs verkopen... ;-) Dat rechtvaardigt ook een beetje mijn aanschafskosten, haha.

Maar nu ben ik toch al zo ver verslaafd dat ik iedere dag even spiek op de Draagdoekenmarkt in de hoop mijn ISO tegen te komen... Ik heb al zoveel ingelezen en geneusd dat ik veel doeken herken qua merk en/of naam dat ik echt verliefd ben geworden op een bepaald merk en soort.. De doeken van Ellevill, onderdeel Zara, vind ik echt werkelijk prachtig... Maar die zijn ook wel iets duurder dan de doeken die ik al in huis heb... Met name de Trigreen is echt supermooi... Niet dat Michael enthousiast wordt van de kleuren, die ziet mij liever met een Zara Sun of Zara Curry lopen. En als ik hem nog niet tegenkom de komende maanden, dan wacht ik braaf tot eind september, dan mag ik van Michael een doek aanschaffen, omdat we bij het eind van de zwangerschap aangekomen zijn, haha. En dan beslissen welke doek het echt gaat worden... Zoals je al leest, 't is echt kwijl kwijl kwijl hierzo. Ik had niet verwacht dat de liefde voor draagdoeken zo met me op de loop zou gaan en ik draag nog niet eens!

Soms zou ik wel eens willen dat het al zover was dat ons meisje geboren mag worden, des te eerder kan ik haar gezellig en knus bij me houden en dragen.

Ik ben inmiddels al zo enthousiast dat ik helemaal blij kan worden als ik iemand voorbij zie komen met een draagdoek of goeie ergonomische drager. En dan bedoel ik niet die BabyBjörn-dingen, want ik heb echt geleerd dat die helemaal niet goed zijn voor de ergonomie van je baby. En 't is bizar om te zien hoeveel mensen eigenlijk rondrennen met zo'n ding en het niet weten.. Ik wist het tot voor kort ook niet! En eigenlijk is dat zo jammer, want de ergonomische opties zijn zoveel leuker en zoveel beter!

Dus voor nu nog neuzen naar prachtige doeken en geweldige foto's voorbij zien komen op de fb-groep Draagpraat waar je de meest heerlijke en blije en lieve slapende kindjes voorbij ziet komen.. En geduldig afwachten... Heeeeeeeel geduldig....

AAH, ik ben draagdoekverslaafd!

Tijd om af te sluiten

Steeds loop ik langs dat kamertje en zie er de tassen en spullen staan die over een paar maandjes goed gebruikt gaan worden. De muren zijn nu nog wit met oranje en er hangt zelfs nog een Cars-lamp aan het plafond.

De plannen in mijn hoofd hebben vorm genomen en binnenkort gaan we dan toch echt aan de slag met haar kamertje. Haar kamertje, het blijft gek klinken. Na twee jongens dan nu toch echt een meisje in huis.
Straks hebben we zo'n klein, huilend, wriemelend meisje erbij in huis en heel eerlijk gezegd. Ik ben het wel een beetje ontwend.
Wanneer zij straks, naar de verwachting. in oktober geboren wordt, is Kyrian net 4 geworden in september. Een kleuter, al heel erg zelfstandig. We hebben al heel lang de box niet meer in de huiskamer staan, al heel lang geen babyspeelgoed meer over de vloer. Alle kleine kleertjes stonden al heel lang telkens in een hoekje ver weg weggestouwd, wachtend tot zich daar een nieuw kindje voor zou aandienen. Het duurde langer dan verwacht voor zij kwam en dat maakt het soms ook niet makkelijker. We hebben straks weer een baby'tje wat compleet van ons afhankelijk is, die voor gebroken nachten zorgt en die een heel ander ritme heeft dan dat wij hebben. Dus heel eerlijk, beangstigd het me wel een klein beetje en hou ik toch de vraag in mijn achterhoofd 'gaat het straks wel zoals ik me voorstel dat het gaat?'

Vragen die toch heel normaal zijn, twijfelen mag!
Ik heb er wel ontzettend veel zin in. Ik geniet nu al volop van de zwangerschap en ik merk wel dat ik er hierna wel echt 'klaar' mee ben. Ik ben dol op mijn kinderen en juist daarom zal dit meisje echt ons laatste wonder wezen, juist omdat zij ons ook heeft laten zien dat ieder van onze kinderen al een wonder an sich is en ik sowieso niet die teleurstellingen weer wil gaan hebben als het weer niet zou gaan lukken door mijn verminderde vruchtbaarheid. De jongens hebben al hun eigen bijzonderheid van zichzelf en dat vergt extra aandacht. Wie zegt dat dit meisje wel helemaal gezond is?

Het is tijd om af te sluiten. Stapje voor stapje verdwijnen de dingen uit huis die in de toekomst hier toch niet meer gebruikt zouden gaan worden en worden de plekjes gevuld wetende dat er geen ander doel voor zal komen.
Mijn kinderen worden ouder en ook met deze laatste zwangerschap komt het steeds meer in zicht dat ik straks de mama ben van drie kinderen en niet meer. Hierna zal ik niet meer zwanger raken, geen getrappel meer in mijn buik, geen euforie om een positieve test voor ons.
En dat is goed.
Heel eerlijk ben ik ook wel blij dat mijn gevoel zo overeengestemd is met mijn verstand, dan zullen de rammelende eierstokken ook niet zo volop aanwezig zijn.

Ik sluit af met de kijk op een zonnige toekomst, waar ik er zal zijn voor mijn kinderen, mijn wondertjes, mijn bijzondertjes.
Nu nog heerlijk even blijven genieten en voorbereiden tot we straks kennis mogen gaan maken met ons meisje....!

De weggeefhoeken en it's downside

Wij Nederlanders staan bekend als echte knieperds in de ogen van buitenlanders. Wij zijn zuinig en weten heel goed hoe we het onderste uit de kan moeten halen. Als iets gratis is, zitten er binnen no time zoveel Nederlanders op als vliegen op stroop. Wij speuren Marktplaats af naar de steekwoorden 'gratis' 'gratis' en nog eens 'gratis'.

Nu sinds kort bestaat er het geweldige fenomeen van de 'weggeefhoeken' op Facebook. Een initiatief begonnen door mensen met de gedachte dat er altijd wel iemand is die het goed kan gebruiken terwijl die er de financiën niet voor heeft. Op en top Nederlands om zoiets te beginnen. We ondersteunen mekaar als je het niet ruim hebt door een ander blij te maken met wat je zelf niet meer nodig hebt. Geweldig toch?

Inmiddels zijn die hoeken al aardig uitgegroeid, in ieder geval bij ons in de Achterhoek, en zie je er van alles op voorbij komen. Van computerbureaus tot stoelen, van babybedjes tot zakken vol met kinderkleertjes. Ikzelf heb ook al het een en ander weggegeven met de gedachte er iemand blij mee te kunnen maken. Om een voorbeeld te noemen: onze oude kinderwagen heeft een heel mooi plekje gevonden bij een gastouder en menig zakken vol met oude kinderkleren van de jongens zijn al naar hele goeie adresjes verdwenen. Waar je het normaal voor een prikkie op Marktplaats zet, vind het zo een goed plekje bij iemand anders die het niet ruim heeft. Compleet belangeloos stappen wij over een grens waar je normaal dacht van 'hm, hier had ik best nog wel wat voor kunnen vangen'. Maar omdat we weten dat iemand anders het beter kan gebruiken dan wij, geven we het weg. Pure goedheid van mensen dus!
Ikzelf spit de hoeken ook wel eens door, maar ik reageer nauwelijks, omdat ik weet dat iemand anders dat beter kan gebruiken en het voor mij maar een hebbedingetje zou zijn. Als ik eens reageer, zal het zijn voor iemand die ik ken of het is iets wat ik wél goed kan gebruiken. Of dingen die ik ook erg leuk vind en daar zelfs wat voor had willen geven.

Alleen... Met de opkomst van de weggeefhoeken is er ook ineens een nieuw fenomeen ontstaan. Als je dacht dat Nederlanders al krentenkakkers van zichzelf waren, ontstaat er ineens een groep met mensen die de grenzen verliezen van wat normaal is om met mensen om te gaan en wat de waarde is van piekfijn spul. Ik heb verhalen gehoord van mensen die spullen op kwamen halen en het letterlijk uit de handen grissen van de gulle gever. Niks geen bedankje. Of mensen die de gulle gever gaan bestoken met privéberichtjes met de meest bedelende verhalen waarom zij datgene wel niet moeten krijgen. Of mensen die iets goeds weggaven en later ineens hun goeie goed op Marktplaats voor een slordige €200 zien staan. Je wordt overspoeld met verhalen en nare ervaringen over hoe mensen wel niet omgaan met de gevers. Of mensen die helemaal niet op komen dagen terwijl ze afgesproken hadden het dan op te komen halen. Ik heb dan zoiets van; je mag blij wezen dat je het gewonnen hebt, doe er dan ook de moeite voor. Dus met mij zijn er meerderen die dit ook opvalt.

Naast de weggeefhoeken bestaan ook de gewone verkoophoeken, net zoals Marktplaats. Voor het spul waar je graag nog wat voor vangt en wat nog heel goed is. Daar waar je vroeger blij was als je voor €30 een groot pakket met kinderkleertjes had gescoord, zitten mensen nu te mieren dat het veel te veel is wat je ervoor vraagt. Dat is mij onlangs overkomen. Een compleet goed pakket van 74 kledingstukken voor een klein jongetje stond voor €25 van mij te geef. Alle mindere kledingstukken waren er al uitgehaald en weggegeven. Een echt koopje dus! Dat is omgerekend zelfs 0,34 cent per kledingstuk. Voorheen vonden mensen dat een goeie prijs en nu kreeg ik ineens commentaar dat het veel te veel was wat ik ervoor vroeg en of ik het niet beter op de weggeefhoek kon zetten, omdat ik het met 5 dagen nog niet verkocht had.
Alsof alles ineens maar op de weggeefhoek moest?
Resultaat: je wordt uitgekafferd dat de wereld er een stuk mooier op zou worden als we allen iets voor elkaar over hebben en wordt geblokkeerd op Facebook. Je raakt je goeie goed bijna niet aan de straatstenen kwijt.
Vandaag komt iemand mijn sentiment ophalen die er maar €15 voor geeft...

Mensen zijn compleet verloren wat een goeie prijs voor iets is, want tegenwoordig kun je zoveel bij de weggeefhoek vandaan halen. Alle krentenknieperds duiken op die hoeken en degenen die het écht goed kunnen gebruiken raken bedolven onder de reacties van hebberds. De dingen die jou wel veel gekost hebben en waar met veel liefde en plezier mee omgegaan is, gaan voor een habbekrats je deur uit. Het word je kwalijk genomen dat je zelf wat geld probeert te verdienen aan dat waar je zoveel in geïnvesteerd hebt. geld waar we zelf wat leukere spulletjes voor de kleine meid van kunnen kopen in plaats van het ook maar te moeten hebben van de mazzeltjes. Maar als dat geld er niet komt, blijven mensen altijd hangen op low budget. Extra geld moet toch ergens vandaan komen behalve van je loon.

Gelukkig bestaan er tussen al die mensen op de weggeefhoeken wel mensen die beseffen hoe blij ze zijn met hetgeen ze krijgen en in ruil daarvoor volgt soms zelfs een bedankje, een doos Merci of wat anders en juist voor die mensen vind ik het zo goed dat de weggeefhoeken bestaan.
Maar voor de geldwolven en krenterige hebberds die steeds meer ontstaan vrees ik een beetje dat langzaamaan het goeie doel wordt ondergesneeuwd en de goedheid van mensen niet meer gezien wordt. Mensen die misbruik maken van de situaties die ontstaan.

Ik hoop heel erg dat die mensen zich een keer op hun achterhoofd krabbelen en zich afvragen of het wel reëel is wat ze zeggen en eisen. En of ze de waarde van zaken en de waarde van mensen niet uit het oog verliezen.
Want voor je het weet, raken de gulle gevers geïrriteerd door alle gang van zaken en hebben ze er geen zin meer in om gul te blijven. En dat zou wel heel jammer zijn van het mooie initiatief van de weggeefhoeken...

Roze!

Er dwaalt een roze pakje in de wieg waar ook wat superschattige rompertjes bij liggen. Er staat een roze knuffeltje in de kast in de huiskamer. Langzaam sluipt het mijn huis in, de kleur die normaal gesproken alleen af en toe bij mij gevonden wordt.. Roze!

Het idee dat er straks vrouwelijke versterking in ons huis zal komen, begint steeds meer echt te worden. Ik ben écht in verwachting van een meisje!
Roze pakjes, broekjes, jurkjes, rompertjes, sokjes. Al het blauw wat nu nog op zolder ligt verstopt, gaat allemaal plaats maken voor het lieve roze. De kleur die de afgelopen 6 jaar niet bij de kinderen werd gevonden, op een incidenteel roze t-shirt na, gaat straks meer de overhand krijgen in de was.
Er bevinden zich nu al twee grote zakken met de maatjes 62-80 volgestopt met roze op zolder en er staat al een zak waar het een en ander van 50-56 in zit bij ons op de slaapkamer. Michael heeft al ideeën om de box wit met roze te gaan verven.

Een meisje.
Een meisje om mee te kunnen tutten, haren te kunnen doen(oh help, ik moet dat nog gaan leren), nageltjes lakken, shoppen en keuvelen. Dingen die ik niet met de jongens kan doen, want 'winkelen vind ik stom'.
Het zal heel erg wennen zijn wanneer zij er dan eindelijk is. Het is toch allemaal heel anders dan de luier van een jongetje verschonen!
Maar oh, wat heb ik er zin in en wat kijk ik ernaar uit. Ik geniet nu al zo erg van het getrappel in mijn buik en de zwangerschap hoeft van mij echt niet snel te gaan, maar ik kijk er ook echt naar uit wanneer we voor het eerst kennis met haar mogen maken!

Haar broers zijn nu al ontzettend trots op haar en ze gloeien helemaal op als we het erover hebben dat er een zusje voor hun in mijn buik zit. Gabriël riep al vanaf het begin dat hij heel graag een zusje wilde, dus zijn geluk kan niet meer op! Kyrian vindt het ook helemaal geweldig en hij heeft het dan ook vol trots van de week aan zijn juffies verteld. Ik weet zeker dat ze hele goeie grote broers voor haar gaan worden.

Ons meisje, ons wondertje, nu al zo gelukkig met haar!

Lekker in het Leven: Braun Silk-épil 7 7175 epilator review!

Hèhè, daar is mijn eerste review over de Braun Silk-épil die ik mag testen voor Lekker in het Leven!
Anderhalve week geleden kwam dan het pakket binnen met alle informatie aangaande het uitproberen hiervan.
Het eerste wat me opviel dat het een lekker fris kleurtje heeft. Wit met knalroze, leuk! Nadat ik hem uit de verpakking gehaald had, merkte ik dat hij wel lekker in de hand lag.
Alleen toen ik hem daarna voor de eerste keer aanzette, kreeg ik toch wel even de rillingen! Brrr, wat gaat dat ding snel! En dat moet ik straks op mijn tere beentjes zetten? Wat een horrorapparaat... Maar ja, wie mooi wilt zijn, moet pijn lijden!
De verpakking kwam verder met een leuk roze opbergetuitje, het snoer voor opladen en een borsteltje om het schoon te houden.

Helaas misten de verkoelende doekjes in de doos die er bij hadden moeten zitten, maar ik bleek niet de enige tester te zijn die ze niet had en de doekjes zouden nog opgestuurd worden. En als je het over de duvel hebt, vielen ze toevallig net bij mij op de mat!

Ik heb natuurlijk de epilator al gebruikt voordat ik de doekjes in huis had en ik hoop toch dat die doekjes er toch voor zorgen dat mijn huid wat minder geïrriteerd raakt.
De eerste keer epileren vond ik doodeng en ik dacht echt met de eerste keer dat ik hem op mijn benen zette van 'fuuuuuuu, dat doet pijn!'. Maar nadat de eerste haren verdwenen waren, ging het toch langzamerhand beter! Ja, het doet wel pijn, maar ach, als ik daarvoor 4 weken lang, zoals men beweert, mijn benen niet hoef te scheren, dan heb ik dat er wel voor over. Vooral het scheren wordt hier langzamerhand steeds onhandiger met die groeiende buik van mij. ;-) Tip: je moet écht langzaam over je been heen met het apparaat, want anders pak je niet alle haren goed mee en moet je er nog een keer overheen gaan.
Het enige waar ik last van krijg, was mijn andere been waar ik op stond, want heel comfortabel is het niet om een tijd met je ene been ergens op te staan en de andere stijf te houden! Met scheren ben je toch sneller klaar!

Nadat ik de eerste keer geëpileerd had, merkte ik wel dat ik toch niet alle haartjes mee heb kunnen pakken, maar het grootste deel wel. Dus dat zou dan maar nog een sessie worden van de week. Mijn huid was wel ontzettend geïrriteerd naderhand, zoals je op de foto hiernaast kunt zien. Het linkerbeen is geëpileerd en het andere gewoon geschoren met mijn scheermesjes met 6 mesjes van de Kruidvat.
Mijn eerste gedachten waren van 'auwie, als dit maar goed komt', maar een nachtje slapen deed al een hoop goed!


In de loop van de week merkte ik wel dat de haartjes die ik verwijderd had op mijn linkerbeen niet meer terugkwamen zoals dat al heel snel gebeurde op mijn rechterbeen! Ik heb in de week nog een keer de epilator over mijn linkerbeen gegooid en dat gaf al een beter resultaat als na de eerste keer.

Dus tot nu toe ben ik er best positief over, ondanks dat het pijn doet, binnenkort ook maar eens mijn rechterbeen onder handen gaan nemen mét de doekjes dit keer!

Zenuwen!

Oh jee, daar komen de kriebels, de nachtmerries, de dromen. De duizend mogelijkheden terwijl er eigenlijk maar twee zijn. Het houdt mij al weken bezig, eigenlijk al vanaf het begin, en nu het moment steeds dichterbij te komen, begin ik steeds zenuwachtiger en nieuwsgieriger te worden.
De jongens tellen samen met mij af, want zij zijn net zo nieuwsgierig als ik, misschien zelfs nieuwsgieriger, ook al zijn ze overtuigd van hun gelijk. Stiekem sneup ik de bakerpraatjes af ook al weet ik dat het totale onzin is, maar wie weet...

Worden het blauwe of roze muisjes?
'Het moet een zusje zijn', aldus Gabriël 'want ik heb al een broertje, en meisjes zijn lief.' Kyrian vindt ook dat het een zusje moet zijn, maar waarom, dat weet hij niet zo goed.
Als men mij naar mijn voorkeur vraagt, dan zal ik zeggen dat ik een meisje wel heel zou vinden, maar dat een jongen absoluut welkom is! Als het maar gezond is, heel cliché, maar wie ons verhaal inmiddels beter kent, snapt heel goed waarom.

Het is een wonder dat zich nu in mij een mensje leeft wat beweegt, wiebelt, en alles, als het goed is, compleet heeft. Handjes, voetjes, vingertjes, teentjes. Een klein neusje, twee oogjes.
En strakjes kunnen we hij of zij tegen hem of haar gaan zeggen. Dé meisjesnaam hebben we inmiddels al gevonden. Voor de jongensnaam wachten we toch maar even de echo af, want die naam vinden we al moeilijk genoeg, meisjesnamen te over! Maar jongens...?

Nog heel eventjes geduld, nog vijf nachtjes!
En nu maar hopen dat hij of zij wel laat zien wat voor muisjes we moeten halen!

Extra handleiding

Wanneer je voor het eerst dat kleine, huilende frummeltje in je armen neemt, weet je nog allemaal niet wat je te wachten staat. Is je baby een vrolijkerd of een huilerd? Makkelijk tevreden of moeilijk om bezig te houden? Hoe groeit hij of zij op? Wat voor kind is het later?
En menig ouder wenst wel eens dat er met de geboorte een handleiding mee zou komen voor de radeloze momenten. Het zou het allemaal zo veel makkelijker maken.

Maar wat nu als met de loop der tijd blijkt dat jouw kind nog een extra handleiding nodig heeft bovenop de gewone handleiding? Het liefst heb je een kindje met maar één handleiding in plaats van een kindje wat voor de geboorte al een extra handleiding toegeschoven kreeg. Een extra optie, bonus.
In het begin zul je het niet zien als een bonus, eerder als een extra moeilijkheid.
Dit overkwam mij bij beide jongens. Gabriël blijkt de extra gedragshandleiding van PDD-NOS, MCDD en een spraaktaalstoornis nodig te hebben en Kyrian de medische handleiding epilepsie. Boeken die je liever diep achterin je boekenkast verstopt, want ja, je hebt liever dat je kind gewoon normaal functioneert en kerngezond is!

Maar de tijd heeft mij geleerd, dat juist die extra handleidingen zorg vergen je extra doen beseffen hoe speciaal het wel niet is om een gezond kind te hebben. En hoe speciaal dan jouw eigen kinderen zijn, want ze hebben toch een extra bijzonderheid.
In het begin lijkt dat heel zwaar, maar gaandeweg leer je er je weg mee te vinden. Je aan te passen aan de behoeften van je kind. Aanpassen daar waar de behoeften het belangrijkst zijn en een extra oogje in het zeil te houden als het even niet lekker gaat. Maar ze dan wel vrij in hun eigen waarde laten. Ze daar waar mogelijk "normaal" op te laten groeien. Een kind met voetnoten.

Mijn jongens, mijn lieverds, zijn van die extra bijzondere kinderen. Kyrian komt dan nog het meest "normaal" over en die zal ook het meest "normaal" kunnen functioneren, maar toch heeft hij zijn bijzonderheid.
Gabriël daarentegen is helemaal speciaal en zijn directe omgeving merkt dat ook, maar zolang je alles goed uitlegt, valt het voor heel veel mensen wel goed om mee te leven. Gabriël doet over het algemeen gewoon mee met alle activiteiten, gaat spelen bij vriendjes en vriendinnetjes en vice versa.

Maar dit zijn allemaal dingen, die weet je niet dat je dat te wachten staat wanneer je voor het eerst kennismaakt met jouw grote wonder. In eerste instantie zijn ze ook gewoon gezond. En straks al wij ons derde wonder vast mogen gaan houden, weten wij ook nog niet wat ons te wachten staat. Ik blijf toch hopen dat ons wondertje geen extra handleiding nodig zal hebben.
Een kind met een extra handleiding is heel speciaal, maar een kindje zonder die extra handleiding is heel bijzonder.

Waaroooooooom?

De fase die ik compleet gemist heb bij Gabriël en wat achteraf ook best logisch is voor hem, breekt nu aan bij mijn jongste dondersteen. Mijn grensopzoekende, eigenwijze boefje plakt nu achter ieder antwoord wat ik hem geef:  'Waarooooooom?' of verlengd met het tegenovergestelde 'Waaroooooom niet?'

En dat gebeurd dan ook steeds met precies datzelfde toontje. Als je hem antwoord geeft, kun je er meteen paf op zeggen dat datzelfde deuntje er meteen achteraan komt. Oké, vriendelijk blijven en antwoord geven,, ook al gaf je datzelfde antwoord al eerder ook.
'Mama, mag ik een snoepje?'
'Nee, want anders eet je straks niet goed met het avondeten.'
'Waarooooooom niet?'
'Anders eet je straks niet goed met het avondeten.'
Ik lijk wel een frigging echo...

Maar affijn, het is het begin van deze specifieke fase en voor ik het weet mag ik antwoorden gaan zoeken voor de vragen zoals 'waarom is de lucht blauw?'. Het hoort allemaal bij een stukje logica die ze ontwikkelen en nu mijn boefje deze fase doorgaat, moet ik wel heel erg wennen aan deze vragen. Ik ben dit helemaal niet gewend. Kyriannetje wil overal eht naadje van de kous weten. 'Wat doe je?' 'Wat gaan we eten?' 'Waarooooooom?' En dat heeft ook zeker zijn charme!
Mijn kleine mannetje wordt groot en wil meer van de wijde wereld weten...

Waarooooooom worden ze zo snel groot?

Bewust genieten

Ruim 12 weken zwanger ben ik nu, het eerste trimester achter de rug, en tjee, heel eerlijk. Wat ben ik blij dat ik die 12 weken eindelijk voorbij ben. Ik heb het zo ontzettend eng gevonden de eerste weken. Ja, we hebben goeie echo's gehad, maar toch, zolang je die 12 weken niet voorbij bent, voelt alles nog onzeker. Het kan nog steeds mis gaan.
En juist die angst heeft mijn gelukkige gevoel toch overheerst de laatste weken. Wat als het misgaat? Hadden we het dan gewoon weer zo geprobeerd terwijl we eigenlijk de volgende maand met IUI zouden gaan beginnen? Wat hadden we dan gedaan?
De angst om opnieuw te moeten beginnen na iets wat na anderhalf jaar eindelijk gelukt is en ook nog een groot wonder blijkt te zijn, die angst maakte zich toch meester van mij.

Met Gabriël was ik heel onbezonnen, ging ik er niet vanuit dat het mis zou kunnen gaan. Mijn hele wereld stond al op zijn kop, dus daar hou je dan compleet geen rekening meer mee. Tja, zestien jaar en zwanger, hoe naïef kun je wezen.
Kyriannetje heeft ons maar een halfjaartje laten wachten, ik ben toen ook wel bang geweest dat het mis kon gaan, maar ja, het was "maar" een halfjaar. Het kon veel erger.

Maar dit wonder, dit wonder wat ervoor gezorgd heeft dat we erachter kwamen dat ik van nature helemaal niet makkelijk zwanger kan raken, wat ons verteld heeft dat we ons in onze handen al mochten knijpen dat we al twee mooie jongens hadden, dit wonder heeft ons ook nog even versteld doen staan. Op het laatste moment, voordat alles heel klinisch zou gaan worden, is dan toch nog uit onze liefde een prachtig kindje ontstaan. En dat kindje zit nu heel veilig in mijn buik rond te zwemmen.

Nu ik de 12 weken voorbij ben, kan ik nu eindelijk bewust genieten. Bewust genieten zonder de angst in mijn achterhoofd dat we die mijlpaal nog niet gehaald hadden.
Genieten van mijn steeds groter wordende buik, afwachtende tot wanneer ik hem of haar meer ga voelen bewegen. Afwachtende tot de geslachtsecho en we weten of we roze of blauwe muisjes moeten halen. Afwachtende in verwachting van dit ontzettende wonder. Ons laatste wonder, ons laatste kindje. Hierna is het schluss en dat maakt het alleen maar meer dat we er bewust van genieten.
Het kan me niet snel genoeg gaan, maar ook niet langzaam genoeg. Iedere dag er stil bij blijven staan dat dit ons toch nog gegund is, maakt dat ik me ontzettend gelukkig voel met dat wonder in mijn buik. Mijn boeven zijn ook erg betrokken bij mijn zwangerschap en dat is zo ontzettend mooi om te zien.

De eerste mijlpaal, 12 weken, we zijn er voorbij! Tijd om écht bewust te genieten!