Wat verwoord dit plaatje het toch goed hoe ik het ervaar. Ik wilde geen alleenstaande ouder zijn, dat was absoluut niet mijn ideaalplaatje, maar ik wilde de beste ouder mogelijk zijn en dat is nooit veranderd. Als moeder zijnde heb ik altijd gedaan wat ik goed achtte voor mijn kinderen.
Ik herleef in mijn herinneringen de tijd die er was voor onze scheiding. Het was naar, verwarrend en heftig. Dit had ook zijn weerslag op de kids. Nu zijn we een aardige tijd verder sinds alles veranderde, ik mijn eigen plek kreeg en alles in een nieuw ritme mee ging doen. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat de scheiding een van de beste beslissingen is geweest, hoe naar het ook allemaal is en was. Ik ben zelf persoonlijk geen voorstander van scheiden. Dat ik het zelf gedaan heb, maakt me nog geen voorstander. Ik ben van traditioneel ouders bij elkaar en gezin compleet. Alleen als het echt niet anders kan. En dat was wat er gebeurde. Het kon niet anders.
Ik kijk naar mijn kids en weet dat ook voor hen dit de juiste beslissing is geweest. Ze zijn helemaal opgebloeid en lekker in hun vel gaan zitten de afgelopen tijd. De leerkrachten op school zijn evenzo positief. Alles gaat op rolletjes nu. Ik heb veel stellen uit elkaar zien gaan het afgelopen jaar, en het valt me op dat er een taboe lijkt te heersen op de negatieve kanten van het alleenstaande ouderschap. Er word genoeg gesproken over hoe goed het nu gaat, hoe goed de beslissing was en dat men zichzelf heeft teruggevonden. Immers, het was je eigen keuze. Maar ik lees nergens het eerlijke besef dat het in je eentje ook gewoon veel zwaarder is, en ik ben vrijwel zeker dat ik niet de enige zal zijn die dit zal ervaren.
Ik kijk naar mijn kids en weet dat ook voor hen dit de juiste beslissing is geweest. Ze zijn helemaal opgebloeid en lekker in hun vel gaan zitten de afgelopen tijd. De leerkrachten op school zijn evenzo positief. Alles gaat op rolletjes nu. Ik heb veel stellen uit elkaar zien gaan het afgelopen jaar, en het valt me op dat er een taboe lijkt te heersen op de negatieve kanten van het alleenstaande ouderschap. Er word genoeg gesproken over hoe goed het nu gaat, hoe goed de beslissing was en dat men zichzelf heeft teruggevonden. Immers, het was je eigen keuze. Maar ik lees nergens het eerlijke besef dat het in je eentje ook gewoon veel zwaarder is, en ik ben vrijwel zeker dat ik niet de enige zal zijn die dit zal ervaren.
Als alleenstaande ouder ga je door zulke radicale processen na het uit elkaar gaan. Je vindt jezelf weer terug, leert jezelf veel beter kennen, ontdekt eigenschappen van jezelf die je nog niet kende of die je vergeten was en ondertussen moet je je leven weer in het gareel krijgen. Voor je kids zorgen, je werk, je huishouden. Er wordt veel van je gevraagd en wat mag je trots zijn op jezelf als alles zo goed gaat als je wilde.
Maar als dan 's avonds alle lichten uit zijn, alle kinderen slapen en jij alleen in je bed kruipt. Dan kan het even niet meer zo positief voelen. Je hebt niemand om direct je dag mee door te praten, niemand die even een arm om je heen slaat als je dag zwaar verliep. Je hebt niet overdags iemand die ook zorg draagt voor je kids. Je kunt bepaalde taken niet aan je wederhelft overlaten, want... Die is er niet. Als er een kind 's nachts over zijn nek gaat, ben jij, en jij alleen degene die dit aanpakken kan. Het geeft je kracht, dát je dit alleen kunt, maar tegelijkertijd merk je het gemis en de gewenning die je had van het samen zijn. Iemand waar je de lasten en de lusten mee kunt delen.
Maar als dan 's avonds alle lichten uit zijn, alle kinderen slapen en jij alleen in je bed kruipt. Dan kan het even niet meer zo positief voelen. Je hebt niemand om direct je dag mee door te praten, niemand die even een arm om je heen slaat als je dag zwaar verliep. Je hebt niet overdags iemand die ook zorg draagt voor je kids. Je kunt bepaalde taken niet aan je wederhelft overlaten, want... Die is er niet. Als er een kind 's nachts over zijn nek gaat, ben jij, en jij alleen degene die dit aanpakken kan. Het geeft je kracht, dát je dit alleen kunt, maar tegelijkertijd merk je het gemis en de gewenning die je had van het samen zijn. Iemand waar je de lasten en de lusten mee kunt delen.
De ene persoon is de andere niet. Er zijn ook zeker alleenstaande ouders die het wel prima vinden in hun eentje. Het heeft ook voordelen uiteraard. Je kunt je eigen gang gaan, je eigen tijd indelen zonder te hoeven overleggen. Maar ikzelf ben geen persoon om alleen te zijn. Ik ben gezegend met een hele lieve vriend die fantastisch is met de kinderen, alleen, die woont aan de andere kant van het land. Dus voor het dagelijkse leven ben ik toch meer alleenstaande ouder dan ik zou willen.
Veel mensen zien het ook niet dat je het zwaar vindt. De ene dag gaat beter dan de ander. Ik met twee kinderen die hun eigen extra behoeftes en aanpak hebben, vind het ook niet altijd even leuk. Ja, ik ben trots op hoe het gaat en hoe zij het doen. Ja, ik ben er trots op dat het goed met hen gaat. Maar dat betekent niet dat het niet zwaar is.
Ik ben eerlijk naar mezelf en weet dat ik het zwaar vind en dat zal voorlopig ook nog wel zo blijven. Ik maak er wel het beste van, maar ik weet ook wanneer ik tijd voor mijzelf moet nemen om aan mezelf te denken en energie te putten uit de dingen die ik leuk vind. Vooral jezelf niet voorbij rennen, omdat alles zo goed lijkt te gaan. De klap kan alleen maar harder zijn, wanneer je stil komt te staan.
