Het is even wennen, zo'n omslag van een verhuizing. Alles heeft een andere plek gekregen en niks klopt meer voor je gevoel. Alles is anders. En toch voelt het goed. Nu onze huiskamer in ieder geval enigszins ingericht is en opgeruimd, begint het steeds meer een "thuis" te voelen, meer dan we hadden dan in het vorige huis, vreemd eigenlijk. Het vorige huis was wel fijn, maar het had ook zo zijn nadelen, dit huis is kleiner, maar fijner. Het is knusser, huiselijker, "normaler". We wonen in een gewone tussenwoning dat tenminste te vinden valt voor mensen die langskomen in plaats van 'ja, ons huis ligt in een gekke hoek, de buren aan beide kanten wonen niet eens aan dezelfde straat'. Het voelt goed.
Het heeft eventjes geduurd voordat we over gingen, naar verwachting zouden we afgelopen maandag de sleutels eerst krijgen, daarna werd dat woensdag, toen maandag of dinsdag en het is uiteindelijk woensdag geworden. Lekker geharrewar dus, maar afijn, we hadden de sleutels. Woensdags zijn we dus ook meteen begonnen met verhuizen, later in de ochtend zou m'n opa met z'n aanhanger ons komen helpen en mijn moeder heeft mij binnenshuis geholpen met dozen versjouwen en dingen in de juiste kamer zetten. Zowel de mannen als wij hebben ons behoorlijk uit de naad gewerkt, maar het resultaat mocht er dan ook zeker wezen.
De jongens sliepen al vanaf oud & nieuw bij opa en oma en die begonnen alle verhuisperikelen aardig zat te worden, voornamelijk Kyrian die 's avonds geregeld ging spoken bij opa en oma. Maar woensdagavond konden ze dan in hun eigen bed in hun nieuwe kamer gaan slapen. Erg spannend natuurlijk! Maar ze hebben gelukkig wel lekker geslapen en de nachten daarop ook. In de loop van de dagen is Michael voornamelijk bezig geweest in het oude huis om daar het laatste pruttel weg te halen en schoon te maken en ik zorgde ervoor dat zoveel mogelijk dozen uitgepakt zouden worden en alles een plekje zou krijgen. We zijn er nog niet, maar we zijn al een heel eind. Morgen gaan we er weer eens flink tegenaan om het huis écht aan kant te krijgen.
De jongens vinden het geweldig om nu zo dicht bij opa en oma te wonen en het is ook wel heel erg wennen voor ze. Kyrian vraagt nu geregeld als we naar buiten gaan of we naar oma gaan, maar dat is nu natuurlijk lang niet altijd meer zo. Voorheen als we in deze buurt waren, gingen we altijd naar opa en oma, maar nu wonen we er zelf! Donderdag toen ik Kyrian uit bed haalde van z'n middagdutje kwam Gabriël naar me toe en die zei dat hij graag naar oma wilde. Kyrian volgde ook: "Ikke ook oma toe." Ik had vandaag al wat oude-harkerige berichtjes op twitter van mijn moeder gelezen dat ze ontiegelijk stijf haar bed uit was gekomen, dus ik heb de jongens maar even uitgelegd dat oma vandaag beter even haar rust kon hebben en daarnaast, ze hadden er toch al heel wat dagen vertoefd de laatste tijd. "Ja, maar, mama," vervolgde Gabriël "Ik wil niet verhuizen, ik wil bij oma wonen." "Ja, maar knul, je bent al verhuisd, zie je. Je hebt toch al in je eigen bed geslapen in je nieuwe kamer?" Ja, dat was wel weer zo en met dat antwoord had ik hem wel weer zoet, maar het is toch duidelijk dat de verhuizing de boeven ook niet in de kouwe kleren is gaan zitten. Maar voor een lange tijd geen verhuisstress meer, want we zitten goed. Leuk huis, leuke buurt, straks dichter bij school, wat willen we nog meer.
Verder gaat het wel goed met de kinderen. Gabriël ziet er wel weer naar uit straks weer naar school te kunnen en we zitten erover te twijfelen om toch weer een verwijzing te vragen voor hem om langs de oogarts te gaan. Toen hij twee was hebben we in het Oogziekenhuis Rotterdam hem laten controleren op zijn ogen, want er was iets "mis" mee. Daar stelden ze vast dat hij zijn ogen afzonderlijk kon gebruiken, maar dat hij geen bril nodig hoefde te hebben. Maar we zien toch nog vaak dat Gabriël er moeite mee heeft om gewoon "normaal" te kijken(je kunt hem gewoon zeggen dat hij normaal moet kijken en dat doet hij dan ook, maar zijn ogen dwalen erg gemakkelijk af), en nu bijna drie jaar verder, kan het vast geen kwaad om het weer eens te laten controleren.
Kyrian doet het goed nu met de medicatie, blijft toch nog een beetje eng, vinden we. We hebben soms het idee dat hij tegen een aanval aan zit te hikken, maar dat dat toch onderdrukt wordt door de medicatie en dat is denk ik maar goed ook. Ik hoop maar dat de medicatie goed zijn werk blijft doen en dat hij het kan ontgroeien in plaats van dat de dosis verhoogd moet worden. We blijven ons toch zorgen maken om hem, maar daar zijn we zijn papa en mama voor.
Die boeven zijn wel echt helemaal weg van mekaar. Deze avond wilden ze zelfs bij mekaar in bed slapen(Gabriël heeft een twijfelaar), dus we gaan straks eens kijken hoe dat gegaan is, we hebben ze eigenlijk niet meer gehoord, dus wie weet!
Zo, en ik ga zo lekker mijn bed opzoeken!
