Verrek!

Het is bijzonder rustig in huis, zelfs iets te rustig naar mijn idee...

Gabriël is naar de basisschool...

Vandaag is hij voor het eerst aan het wennen in de kleuterklas en man, man, wat vind ik het spannend.

Hij keek er al heel erg naar uit om naar de grote school te mogen, afgelopen vrijdag kwam een van zijn juffen kennismaken en hij liep helemaal met haar weg. Fantastisch om te zien.

En vanmorgen was het dan zover. De allereerste keer.

Kyrian even bij papa gelaten, Gabriël achterop de fiets richting de basisschool. Toen we voorbij de peuterspeelzaal fietsten en Gabriël een van z'n juffen daar zag, was het eventjes drama. Hij wilde niet meer. Beetje bang voor het onbekende, maar helemaal begrijpelijk. Na een oppeppend praatje van mama was het weer goed en vervolgden we onze reis naar de basisschool. Fiets geparkeerd, Gabriël uit het fietszitje en hij vond zichzelf stoer genoeg om mama geen hand te geven. Totdat hij zag dat er op het schoolplein wel heel veel grote kinderen liepen, greep hij snel mama's veilige hand vast. Mama voelde zich er ook een beetje onwennig tussen al die onbekende ouders en kinderen die allemaal groter zijn dan haar kleine mannetje.

De gang door naar het lokaal van de Olifantengroep en mama zag al snel een van zijn nieuwe juffen staan. Met deze juf had hij nog geen kennis gemaakt, maar hij leek haar wel aardig te vinden. Juf liet zien waar Gabriëls kapstokhaakje was en leidde ons weer terug naar de klas op zoek naar zijn stoeltje. Eventjes gauw een puzzel met mama maken voordat ze weer weg moest. *TRING* De bel. Ja, nu moest mama toch echt afscheid nemen. Voor mijn grote man leek het makkelijker dan voor mama.

'Ik ga nu bij juf N. spelen, hè, mama?' Ja, jongen, inderdaad.

Mama wat blikken gewisseld met de juf, zal vast wel goed komen.

En nu, nu zit ik in de huiskamer. Kyrian is naar bed, die was moe, maar die mag ik straks weer wakker maken om zijn grote broer op te halen. Ik ben zo benieuwd hoe hij het gehad heeft. Deze mama loopt constant met haar kleine grote man in haar hoofd. Hoe zou het gaan? Wat vind hij ervan? Wat vinden de andere kinderen van hem? Zal hij morgen weer met plezier gaan?

Verrek, ik ben dan nu toch echt de mama van een basisschoolkind....!

Update volgt snel...

Maximaal de minima?

Ik ben nu inmiddels al ruim 2½ jaar thuisblijfmama. Nadat wij getrouwd zijn, ben ik thuis gebleven voor Gabriël en later ook Kyrian. Dit puur omdat het kon en ik er nu wilde zijn voor mijn kinderen.

Nu zijn we dus al wat jaartjes verder, zijn we verhuisd naar de Achterhoek en om die keuze zijn we nog steeds erg blij. Voor de kinderen is het echt de beste keuze geweest. Gabriël is onwijs vooruit gegaan sinds we hier wonen en we zijn blij dat onze jongens in deze omgeving mogen opgroeien.

Maar heel soms twijfel ik wel eens of het voor ons wel de juiste keuze was. Qua leefomgeving absoluut wel, maar financieel... Michael had al snel werk toen we hier kwamen wonen, hij ging bij het bedrijf aan de slag waar mijn moeder ook werkte. Helaas kreeg hij in augustus Pfeiffer en kwam toen thuis te zitten. Sindsdien heeft hij ook nog enkele malen de griep gehad, een hersenschudding(lantaarnpalen winnen het echt van je!) en pas sinds een paar weken is hij eindelijk boven Jan. Zijn contract bij het bedrijf waar hij werkte, liep in december af, dus sinds januari is hij werkloos en druk op zoek naar werk wat helaas nog steeds geen vruchten afgeworpen heeft. Het bedrijfje wat hij heeft, loopt ook lang niet goed genoeg om ervan te leven. (meer info over z'n bedrijfje: op deze site) Dus ik besloot ook om werk te zoeken, als iemand van ons maar werk heeft, dan zouden we al tevreden zijn. Het is nu halverwege maart en de sollicitaties van hem en van mij zijn nog vruchteloos gebleven. Van mij is het nog enigszins logisch, want ik heb alleen een havodiploma op zak en wil alleen parttime werken in verband met de kinderen. Maar van hem... Het gaat allemaal maar net nu hij in de WW zit en we pluizen alle mogelijkheden uit om maar uit deze minima te komen. We hadden zelfs bedacht dat het misschien een idee was dat ik zou gaan studeren zodat ik tenminste ook een diploma heb, maar dit gaat ook niet werken, want we hebben de financiën niet voor de opleiding(ik had graag de pabo willen doen). En de regelingen voor studiefinanciering en partnertoeslag zijn ook erg krom geregeld dat het gewoon niet haalbaar is voor mij om te gaan studeren. En dan wilt de overheid zo graag dat vrouwen aan de slag gaan. Ja, tuurlijk, als je je kinderen vijf dagen per week op de opvang dumpt..

Michael is gefrustreerd.. Voor hem voelt het nog alsof hij mij mijn studiekansen heeft ontnomen doordat ik zo vroeg zwanger raakte en daarna thuis ben gebleven. Nee, want dat thuisblijven heb ik ook zelf voor gekozen. Hij wil mij gelukkig zien, maar zoals het er nou op lijkt, blijven we maar op de minima..

Kijk, we zijn héél gelukkig met onze jongens, we hebben een mooi (goedkoop!!) huurhuis, we zijn altijd wel voorzien geweest. Maar we willen zo graag vooruit in plaats van maar blijven hangen op het niveau waar we nu zitten. Dat lijkt wel teveel gevraagd. Ik heb geleerd niet achterom te kijken naar wat er al gebeurd is, want dat kun je toch niet meer veranderen.

Met de ogen de toekomst in, en hopen dat het heden ons wat moois te bieden heeft!

Getrek in m'n bek

Vandaag heb ik weer een bezoekje doorstaan aan een van mijn favoriete adresjes.

De tandarts.

Ik wist al dat er gaatjes gevuld moesten worden, daar was de afspraak immers voor. Na 3 verdovingen en onderwijl nog een kaakfoto, kon de tandarts eindelijk een van de gaten vullen. Aangezien ik niet teveel verdoving mocht hebben omdat ik astmatisch aangelegd ben, moet ik over twee maanden weer terugkomen om de andere kant op te laten vullen. Eerder was er gewoonweg geen plek.

Daarbij werd mij nog vriendelijk verteld dat ik naar de kaakchirurg moet om alle vier mijn verstandskiezen eruit te laten halen. Een is er al door, maar de andere drie nog niet en daar is ook helemaal geen ruimte voor in mijn mooie smoeltje, dat zag ik zelfs op de foto nog.

Als er iets is waar ik een gruwelijke hekel aan heb, dan is het getrek in m'n bek wel. Ik hou er absoluut niet van als er weer een boor in m'n klep moet om weer eens een gaatje te vullen. Ik weet dat ik niet het beste gebit van de wereld heb, hopelijk hebben de jongens die van hun vader geërfd, maar leuk wordt het nooit. En dan nu ook nog de verstandskiezen eruit.. Nee, ik heb er absoluut geen zin in, maar helaas moet het wel! Voor mijn gevoel zou ik wel kunnen gillen al bij de gedachte dat ze m'n huid open moeten peuteren en dan die kies eruit moeten rukken. Liefst zou ik nog hebben dat ze me helemaal platspuiten en ik er helemaal geen moer van merk, maar ja, ik denk dat ze dan bezig blijven met patiënten plat spuiten...

Noem mij maar schijterd, maar ik pies nu al bijna in m'n broek van de zenuwen...

Ik ben een Multi Mama, ja!

Ik ben een mama, een echtgenoot, een poetsmus, een huismus, een schrijfster, een dromer, een piekeraar, een idioot, een perfectionist en tegelijk ook weer een imperfectionist. Ik ben ik.

Ja, wie ben ik nou echt eigenlijk?

De titels 'mama' en 'echtgenoot' zijn me wel gegeven, maar die heb ik ook moeten verdienen. Een poetsmus? Lang niet altijd zo goed als dat ik zou willen. Een huismus? Ja, dat zeker wel. Ik blijf liever lekker thuis met een filmpje in plaats van veel weg te gaan. Een schrijfster? Bij tijd en wijlen, ook lang niet zo vaak als dat ik zou willen. Een dromer ben ik altijd al geweest. Een piekeraar eveneens. De titel idioot heb ik mezelf toegekend. Ik ben een perfectionist.

Ik wil het iedereen naar de zin maken. Overal een helpende hand bieden, maar helaas ook niet zo vaak als dat ik eigenlijk zou willen.

Wil ik teveel? Wil ik te weinig? Of wil ik juist genoeg?

Ik ben mama van twee prachtige zoons van vier en één jaar. Dolgelukkig zijn we met hen. De een heeft wat meer zorgen om handen dan de ander, maar dat maakt ze juist zo speciaal. Dat is voor nu zo mooi even genoeg.

Als moeder wil je zo graag zo perfect mogelijk voor je kinderen zijn. Er altijd voor ze zijn, nooit ongeduldig wezen, oneindig veel liefde geven. Ik dacht altijd dat ik ontzettend veel geduld had en in vergelijking met mijn man, heb ik dat sowieso meer dan hem, maar toch is het niet altijd genoeg voor je gevoel. Je blijft maar twijfelen of het genoeg is wat je doet. Of is het niet teveel wat je wilt?

Nooit verkeerd om eens onder ogen te zien waar je voor je gevoel in tekort schiet, om daar zo in aan te passen of er vrede mee te hebben.

Mama's zijn niet perfect, papa's ook niet. En ieder heeft zo zijn eigenschappen waar hij of zij goed in is.

Mama's worden geacht twintig dingen tegelijk te kunnen doen. Te koken terwijl ze de was staan af te halen, de kinderen vermaken terwijl er een reuzestrijk op je wacht, de wc's te kunnen poetsen en mogelijk tegelijk ook nog de badkamer erbij. Mama's zouden een versnelknop voor zichzelf moeten hebben als ze hun huis zo perfect schoon willen houden. Ware het niet dat die versnelknop niet aanwezig is en we toch twintig dingen tegelijk moeten doen.

En wie ben ik? Tja, ik ben wel een Multi Mama, ja.