Gisteren was het dan echt je aller-allerlaatste peuterspeelzaaldag. Afgelopen dinsdag hebben we al je traktaties in mekaar gezet, knapzakjes, en die waren erg geslaagd.
Je voelde het zelf al aankomen dat dit echt je laatste dag was. Je wilde eigenlijk niet meer, je wilde mee naar huis terug, maar dat ging niet, want ja, je moest toch nog je feestje vieren!
De juffen hadden een mooie hoed voor je gemaakt die heel goed bij je nette kleren paste en 's middags kreeg je daar ook nog eens een hele mooie ketting bij. Zo trots als een pauw liep jij als een echte jarige Job rond. In de ochtend was mama er een halfuurtje eerder zodat ze de laatste dingen daar nog mee kon maken. Er werd gezongen voor je, je mocht de kaarsjes uitblazen en daarna trakteren. Pa
pa had an een grote stok met een theedoek een knapzak gemaakt en daar zaten doosjes met rozijntjes omhuld met witte chocolade in en daar liep jij heel fier mee rond, ze uit te delen. Na de traktatie mocht jij ieder kind zijn eigen beker geven en je was overduidelijk bekend met iedereen, want je wist zo waar wie zat. Het was heerlijk om jou te zien genieten. Ook met het afscheid nemen dat de kindjes jou een handje kwamen geven en jij heel trots ze allemaal een klein knapzakje gaf.
's Middags was dan écht je allerlaatste keer. Met een ander groepje kinderen, niet zo groot als je vaste groep, maar dat was des te gezelliger. Papa ging ook mee met het laatste afscheid, want ja 'ik wil er wel graag bij zijn bij de allerlaatste keer!'. Je broertje Kyrian beunde lekker de zaal rond terwijl hetzelfde riedel afge
maakt werd zoals 's morgens. Zingen, kaarsjes, traktatie en bekers. Daarna gingen jullie nog wel iets heel erg leuks doen! De juffen hadden wat bussen met scheerschuim opgesnord en daarmee schuim op de tafel gespoten zodat jullie lekker konden smeren. Ik geloof dat de grootste smeerpoets aan tafel toch je kleine broertje was, wat een plezier hadden jullie!
Nadat alle andere kindjes ook alweer naar huis waren gegaan met hun knapzakjes, hebben we afscheid genomen van alle juffen. Je had voor iedere juf een mokje uitgezocht en daar hadden we chocolaatjes ingedaan, dan in folie en een kaartje eraan waarop jij zelf de naam van elke juf geschreven had. Alle spulletjes van jou werden bij mekaar geraapt, laatste werkjes, je snoeptrommeltje allemaal in de tas. Kyrian weer in de buggy en bij de deur werden we uitgezwaaid en werd er voor jou gezongen: "Dag Gabriël, dahag, dahag, veel plezier op de basisschool!"
En toen we de hoek omgingen
en langzaamaan de juffen uit het zicht verdwenen, voelde deze mama zich toch een beetje weemoedig. Afscheid nemen is nooit haar sterkste punt geweest. Maar ja, van wie wel?
Ik weet zeker dat jij he
t naar je zin zult hebben op de basisschool. De wendagen gingen hartstikke goed, je had het er onwijs naar je zin.
Lieve Gabriël, wat word je toch alweer groot. Je bent al een hele vent!
