Kyrian is een echte Post!

Wat een ramp die jongste zoon van ons!! Een deur gesloopt...

Het gebeurde dus zo: Kyrian en Gabriël slapen tegenwoordig samen op 1 kamer(dat wilden ze graag). Kyrian gaat eerder naar bed dan Gabriël. Michael die wilde Gabriël naar bed brengen; *rammelrammel *Shit! Deur dicht! Had Kyrian hem dus van de binnenkant dichtgedraaid(heel mooi knopdraaisysteem). Hadtie nog niet eerder geflikt en nu ineens wel! Tja, zie een ventje van ruim anderhalf maar eens uit te leggen hoe die deur open moet... Not.... Eerst geprobeerd met een breekijzer open te breken.(Dat vond Kyrian wel grappig, papa niet) Lukte dus niet, want het slot zat er te vast in. Gat in de deur geslagen(kind in paniek, want in het pikkedonker wordt er ineens op de deur geramd) om bij het slot te kunnen. Werkte ook niet. Ondertussen was de hele deur een slagveld van splinters en brokstukken geworden! Uiteindelijk met een decoupeerzaag een compleet gat in de deur gezaagd en zo de kamer binnengestapt om zo de deur open te maken. Resultaat; gesloopte deur, twee kinderen in paniek omdat die decoupeerzaag zo'n klereherrie maakte... Deur van een zolderkamertje geplukt, schaaf en beitel geleend bij m'n ouders en nu zit er een redelijk passende deur in. Kleur staat er totaal niet bij, maar ja... Moeders kon dus niet naar Zumba, wat je al niet voor je kids over moet hebben! =P

En dan hoor je achteraf van je opa en tante dat dit zeker in de familie al vaker gebeurd is... Lekker Posttrekje dus!!

Wat een avontuur weer en nu lekker onderuit gezakt op de bank met een biertje! Dat hebben we nu wel verdiend!

Broekie op het schoolplein

April, mei, juni.

Dat is nu drie maanden dat Gabriël naar de basisschool gaat en ik begin me nu langzamerhand steeds minder onwennig te voelen op het schoolplein.

Tussen alle andere moeders, oma's en opa's. Vaders zie je eigenlijk sporadisch.

Ik voel me een broekie op het schoolplein met mijn 21 jaar. Meer het gevoel van een tante die d'r neefje ophaalt, dan echt van een mama. Ja, dat gevoel is er wel wanneer hij superblij op je af komt rennen als hij je ziet. Maar met het wachten tot de kinderen naar buiten komen, vraag ik me wel eens af of de andere ouders die mij zien staan wel eens vraagtekens zetten bij mijn leeftijd. Gewoon uit pure nieuwsgierigheid, niks minderwaardigs. Of ik er ouder uit zie dan ik werkelijk ben, dat zou ook nog kunnen.

Ik heb lang naar dit moment uitgekeken. Vanaf het moment dat ik wist dat hij in ons leven zou komen. Ik heb genoten van ieder moment dat hij leerde, ontdekte en opgroeide. Ik wist al dat ik als jonge moeder op het schoolplein zou staan. Maar dat ik dan nu ook echt in die fase zit, vind ik nog een vreemd idee. Gewoon een hele mijlpaal verder. Hij is een kleuter.

En wat een plezier heeft hij erin om naar school te gaan. Inmiddels heeft hij ook een vriendje op school en ik hoor niks anders als dat hij met hem speelt, dus deze mama en de mama van het vriendje hebben een speelafspraak voor morgen gemaakt.

Ik vind het superspannend, ben heel benieuwd hoe hij het gaat vinden om bij een vriendje te spelen, want dit is de allereerste keer dat hij bij iemand gaat spelen. Hopelijk heeft hij zijn bokkenpruik niet bij zich(die heeft hij erg vaak op de laatste tijd) en is hij gewoon lekker gezellig.

Pfff... Wat worden ze toch groot...

Maar ik blijf me toch een beetje een broekie op het schoolplein voelen.