Van top tot teen

Van top tot teen. Dit ben ik nu eenmaal. 

Ik draai eens een rondje voor de spiegel en bekijk Anne, mezelf.

Getekend door de jaren, de ervaring, de fouten, de gevolgen.

Een doorsnee jeugd heb ik niet gehad.

En heel soms verlang ik terug naar de dagen dat mijn lichaam nog intact was.

Geen strepen gevormd door de oerstrijd. Het lichaam wat meegroeit met een prachtig klein wondertje.

Ik heb niet lang van mijn ongerepte lichaam kunnen genieten en ook al ben ik trots op de drie prachtige kinderen die ik op de wereld heb gezet, toch verlang ik heel soms ernaar terug.

Ernaar terug dat ik geen nadezwangerschappenbuikje had, geen strepen.

Maar dit is nu eenmaal wie ik ben. 

De strepen die ik met mij meedraag zijn dubbel en dwars verdiend. Voor ieder kind weer een beetje meer strepen verdiend.

Ik draai rond en bekijk mezelf van top tot teen.

Het heeft lang geduurd voor ik mijzelf kon waarderen. Als kind ben ik veel gepest, belachelijk gemaakt om hoe ik eruit zag, het buitenbeentje. Een makkelijk doelwit. 

Ik heb het niet makkelijk gehad, maar het heeft wel Anne gevormd voor wie ze nu is, wie ik ben.

Dankzij mijn lieve vriend heb ik mezelf ook weer terug kunnen vinden, terug naar de basis wie Anne was en wie Anne behoort te zijn. 

Ik kan met recht zeggen dat ik mijzelf heb leren te accepteren en dat ik de goede kant op ga. Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik leuk vind, ik weet waar ik goed in ben en ik weet door wie ik gewaardeerd wordt. 

Ik mag dan geen perfect lichaam meer hebben, maar het is perfect voor mij, want het laat wel zien wat ik doorstaan heb. Uiterlijk zegt niet altijd iets over een persoon, maar het is wel hetgeen wat je meedraagt door de jaren heen. En vanaf nu ga ik verder met drie prachtige, lieve, bijzondere kinderen, een liefhebbende vriend die mij door en door kent, een gekke kat en mijn blik op vooruit. Naar een mooie toekomst. 

Het verleden is niet het heden, de toekomst is je hoop. 

Het leven gaat immers door

Een lege pagina recht voor mijn neus. Mijn vingers kunnen deze lege bladzijde zo vullen met woorden met betekenis, woorden met emotie, woorden met gevoel. Ik kan je meeslepen in mijn belevingswereld om je zo kennis laten te maken met mijn gedachtegangen, mijn ervaringen. Ik heb dat altijd al gedaan en willen doen in mijn blogs, een kijkje geven in mijn wereld en nu wil ik dat ook doen.

Mijn leven heeft een robuuste wending gemaakt in de afgelopen maanden. Michael en ik gaan na een huwelijk van zeven jaar uit elkaar. De redenen zijn zoveel om op te noemen, maar uiteindelijk weten we dat het beter zo is. Ik heb er geen behoefte aan dit te verdedigen of uit te leggen in zo'n openbare blog, heb je nog vragen, kun je me altijd nog wel weten te vinden. 

Mede dankzij de scheiding is dus ook mijn nickname veranderd naar Yananay in plaats van Yanadi. Aangezien Di stond voor de achternaam die ik gekregen had van Michael.

Door deze tijd heen ben ik veel over mezelf te weten gekomen,. Vragen die beantwoord werden, nieuwe dingen die geleerd werden, dingen die ik niet gezien had en nu des te harder in mijn gezicht gedrukt worden.Ik was al in een tijd van zelfreflectie gekomen en dit heeft zich alleen maar verder doorgezet om zo steeds beter te gaan weten wie Anne nu werkelijk is. Ik heb veel goede eigenschappen, daar waar sommigen weer laken, maar ik heb me altijd weten aan te passen aan datgene wat er van me gevraagd werd. Ik streef ernaar om het beste te kunnen doen in alles wat ik doe. Het zij moeder zijn, het zij gamen, het zij schrijven. Ik ben een perfectionist van nature, wat een voordeel kan zijn, maar ook een nadeel. Er zijn nog genoeg vragen die beantwoord moeten worden, maar dat zal de tijd wijzen welke antwoorden daarop volgen. Ik heb al bijzonder meer inzicht in mijzelf gekregen wat ook maakt dat ik meer van mezelf begrijp tegenwoordig. 

Ik ben dankbaar voor de vrienden die er voor me zijn geweest. For better or for worse. Gedachtes uit onverwachte hoeken, hernieuwde vriendschappen, veranderde vriendschappen en vrienden die ik verloren lijk te zijn, wat me verdriet doet dat het zo gelopen is.

Binnenkort zal ik voor het eerst, samen met de kinderen, op mijzelf gaan wonen, wel binnen onze huidige woonplaats, dan kan het leven rustiger gaan verlopen zonder al te grote veranderingen. Zowel voor mezelf als voor de kinderen. Ik zal mijn eigen boontjes gaan doppen, het roer zelf vasthouden. En ik heb dat nooit eerder gedaan, dus ergens is het wel doodeng, maar het gaat ook wel goed zijn. Ik wil mijn kinderen een stabiele basis kunnen geven, dus daar zal ik uiteraard mijn uiterste best voor gaan doen. Heb ik altijd al gedaan. 

Ik onderschat niet dat het lastig zal gaan zijn om in mijn eentje grotendeels de kinderen op te voeden, zeker omdat twee ervan autisme hebben. Ze gaan sowieso nog bij Michael verblijven, maar het is altijd anders als dat je het samen doet. Even niet dat je de kinderen over kunt geven als je zelf het even niet meer ziet zitten. Geen lasten delen, maar ook niet de lusten. En ik weet dat het zwaar zal worden, maar ik weet ook dat ik het kan en ik altijd hen in het oog zal houden daar waar ze hulp nodig hebben. 

Recentelijk heb ik ook het geloof weer teruggevonden en ik kan zeggen dat het heel fijn is om weer een leidraad in mijn leven te hebben. Dat er altijd Iemand is die even naar je kunt luisteren wanneer je het nodig hebt. Ik heb een diverse achtergrond qua geloven doorlopen, katholiek, evangelisch, messiaans, niets. En ik wil geen theologische discussies ophangen, want in het einde maakt dat niet uit en het helpt niets. Discussies zaaien onrust en ik ben van mening dat ieders moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt. Ik geloof dat Hij er voor me is, ongeacht de fouten die ik gemaakt heb en dat Hij juist nu mij teruggetrokken heeft bij Hem, omdat ik het niet alleen kan. In Hem kan ik de rust vinden die mijn chaotische hoofd nodig heeft.

We zullen zien waar ons pad ons heen leidt. Momenteel is het zwaar, maar de betere tijden zullen aanbreken. Dat ik mezelf alweer zo goed teruggevonden heb, is al ontzettend fijn en dat maakt alleen maar dat ik een betere moeder kan zijn voor mijn kinderen. Maandag beginnen de scholen weer, het normale ritme en ik hoop dat we snel weer de rust kunnen vinden die we allen zo hard nodig hebben. Voor onze omgeving, de kinderen, Michael en ikzelf. Het leven gaat immers door.

Verandering

Zoals je al ziet is de naam van mijn blog gewijzigd. Ik ben geen Multimamaja meer, maar Yanadi.

Yanadi is een oude nickname van mij die ik graag gebruik en het staat voor mij voor zoveel meer dan een simpele nickname. (uitleg volgt verderop)
Uiteraard was ik er trots op om een multi mama te zijn, maar nu de kinderen ouder worden en er steeds meer tijd voor mij komt, ben ik me ook gaan beseffen wie ik ben. Steeds meer en meer vallen er puzzelstukjes op zijn plaats en leer ik wie ik ben. Te vroeg ben ik in het moederschap gerold en heb nooit echt aan mijzelf kunnen werken. Te weten wie ik werkelijk ben, waar ik goed in ben en wat ik leuk vind. Tuurlijk had ik mijn hobby's wel, maar ze waren altijd vrij oppervlakkig. Ik ben dol op lezen, gamen en leren. Ik ben nieuwsgierig van aard, maar ik heb de afgelopen jaren juist ook veel geleerd hoe het is om moeder te zijn. Hoe en wat het beste werkt voor jezelf en waar je je goed bij voelt om zo de kinderen stabiel en gelukkig op te laten groeien.

Maar nu de jongens de laatste tijd overdags compleet weg zijn en Lorièn nog dutjes doet, is er meer tijd voor mijzelf vrijgekomen. Ik hoef niet meer tussendoor naar school te racen, op de klok blijven kijken. 's Morgens vertrekken de jongens om 7:45 met de bus en op maandag, dinsdag en donderdag zijn ze rond 15:45 thuis en op woensdag en vrijdag rond 13:15. Ze komen zelf thuis, ik hoef ze niet op te wachten, dus ik hoef niet stante pede een activiteit uit mijn handen te laten vallen.
Daar ik nog bewust thuisblijfmoeder ben en wel met alle liefde mijn werk vanuit huis doe voor Houvast Magazine, maakt het wel dat ik veel tijd "over" heb naast het huishouden en knuffelen met madam. Ik kan vaker even een momentje voor mezelf pakken en om heel eerlijk te zijn, vind ik dat ik dat wel verdiend heb. Ik was net zestien toen ik wist dat ik mama werd en ik ben net vijfentwintig geworden. Negen jaar geleden besloot ik om mijn hart te openen voor het grootste wonder wat er zich ooit heeft plaatsgevonden in mijn leven. En daar volgden nog twee andere wonders achteraan. En dat is oké. Ik heb daar volledig vrede mee, uiteraard, maar het neemt niet weg dat ik mezelf wat op 'pauze' gezet heb en me volledig gestort heb op het moederschap. Wat inmiddels met twee autisten in huis en een ondeugd van een dochter nog best pittig is.

En wie ben ik nu dan? Aangenaam, ik ben Anne. Moeder van drie prachtige kinderen, trotse echtgenoot van Michael, maar bovenal ook mezelf. Ik hou van gek doen, lezen, opgaan in de fandoms die ik leuk vind, gamen. Gamen vind ik fantastisch om te doen. Ik ben altijd al wel een gamer geweest en zat al vroeg Red Alert tegen mijn stiefbroers en vader te spelen. Met Mario Party op de N64 behoorde ik bij de besten(wat al best makkelijk is als je een van de oudsten in huis bent). En nog steeds hou ik van gamen. Ik doe dat graag in mijn vrije tijd! Ik ben zelfs deel van een Youtube series die ik samen maak met mijn geweldige echtgenoot Michael en mijn beste vriend. (Dat zijn twee aparte personen, ja) Een Minecraft series nota bene en ik vind het leuk!
Ik hou ook van schrijven, ik ben al aan zoveel verhalen begonnen en ik heb ze nooit afgemaakt, wat ik hoop wel te kunnen doen in de loop der tijd uiteraard.
Ik ben intelligent en pluis graag dingen uit!

En wie is "Yanadi" dan. Voor de oplettende lezer valt de naam 'Yana' mogelijk op. Dit is de tweede naam van Lorièn en die naam gaat jaren terug en betekent veel voor me. Deze naam is ontstaan uit vele lange gesprekken die ik jaren terug met mijn beste vriend gevoerd heb in een moeilijke tijd. Yana is niet zomaar een naam, maar een afkorting voor You Are Not Alone. Voor de oplettende Whovian: Deze naam had ik al voordat ik Doctor Who begon te kijken. Mijn verbazing was dus ook groot toen ik de aflevering met Derek Jacobi zag als de Master...
Al gauw wilde ik die nickname graag gebruiken in games etc, maar Yana was uiteraard al bezet. Ik was toen net getrouwd en had diverse dingen erachter geplakt, maar toen ik 'Di' erachter zette van mijn "nieuwe" achternaam, was de naam Yanadi geboren.

Op het punt dat ik mezelf weer begin te leren kennen en het tijd is voor zelfreflectie, neem ik graag mijn nickname weer aan. Er is nog zoveel nieuws te leren over mij en wat ik kan en waar ik goed in ben, dat ik het tevens wel wat spannend vind om zo door te gaan.
Multimamaja laat ik achter mij, Yanadi hoort bij mij.

Tataaaaa!

Autisme: Niet zij, maar wij

au·tis·me (het; o)

1ontwikkelingsstoornis waarbij contact met de buitenwereld en communicatie niet of moeizaam plaatsvinden

Van Dale.nl omschrijft het zo duidelijk, denk je. Een autist zou je moeten herkennen, denk je. Een gemiddeld mens denkt bij een autist precies aan de omschrijving die van Dale je vertelt. Je herkent ze, want je kunt er geen 'normaal' contact mee krijgen. Hun belevingswereld is anders dan de jouwe, en dat maakt hen anders en vaak beangstigd je dat. Dat is anders, daar kun je niet goed mee omgaan.

Maar als die persoon het nu eens beter wist. Beter wist dat lang niet alle autisten zo zijn. Vaak merk je het niet eens dat iemand autist is, alleen als je ze beter leert kennen. Autisme is er immers in verschillende gradaties. De een is heeft het 'zwaarder' dan de ander. De een heeft weer een andere vorm dan de ander. En het is puur een denkwijze, hoe iemand de wereld om zich heen beleeft. Daar waar jij heel enthousiast over iets nieuws kunt zijn, zal het voor een autist juist beangstigend zijn om dat nieuwe te moeten trotseren. Verandering is vaak waar zij slecht bij leven. Rust, reinheid en regelmaat een credo. 

Maar dat maakt ze niet meteen 'anders'. Of 'minder goed'. Dat maakt ze juist extra bijzonder. De maatschappij is tegenwoordig zo ingericht dat mensen zoveel moeten. Zoveel in een keurslijf gedwongen worden dat autisten daar niet in passen. Zij moeten reageren zoals de 'rest' dat doet. En dat kunnen ze niet. Ze slaan vast, willen niet verder, willen niet leren, willen niet naar school. Ze moeten zoveel dat ze verzuipen in alle informatie die naar hen toegeworpen wordt.

Het is aan ons dat te herkennen wanneer ze vastlopen, waar we ze kunnen helpen. En dat maakt ons niet beter, de maatschappij is immers niet ingericht op andersdenkenden.

Ik zie het in de opvoeding van mijn eigen kinderen. Mijn twee jongens zitten nu beiden op het speciaal basisonderwijs, omdat we zagen dat ze verzopen op het reguliere onderwijs. Er is nu rust voor hen, regelmaat en dat betekent rust in hun hoofd om alledaagse informatie te kunnen verwerken en hen er op hun manier mee om te kunnen laten gaan. Zij reageren anders dan dat wij doen en dat maakt ze niet minder geliefd. Door hen ben ik juist meer de waarde van het leven en van het ouderschap gaan zien. Hoe je ze kunt grootbrengen tot stabiele volwassenen die mee kunnen draaien in de maatschappij. De maatschappij zal zich helaas niet aanpassen naar hen, maar wij kunnen des te meer ons best doen hen te helpen dat ze hun plaats vinden binnen de maatschappij.

Ik ben zelfs door de loop der jaren meer mensen gaan leren kennen die zelf autisme hebben, of kinderen met autisme. Die mensen zijn me zelfs heel dierbaar geworden. En daar leren we van, van beider kanten. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik dat soort mensen in mijn leven heb, want samen komen we tot inzichten hoe we anderen weer verder kunnen helpen. 

Het is bijzonder jammer dat zoveel mensen afgeschrikt raken door autisme, dat het ze vreemd is. Dat terwijl je wanneer je mensen met autisme beter leert kennen, ze eerlijker en eerzamer zijn dan de gemiddelde mens. Ze nemen je mee in hun wereld en je ziet zoveel meer dan je had kunnen beseffen. Het leven zelf is zoveel meer waard met dat soort mensen die je bewust maken van de kleine, bijzondere dingen.

Autisme is geen roze wolk, er zijn ook de zware momenten wanneer je ze even niet begrijpt, maar al doende leert men en met ieder moment kom je weer een stap verder hoe je ze beter kunt leren begrijpen. 

Zij leren ons te begrijpen, maar het is noodzaak dat wij ook hen leren begrijpen.

2 april -  Autism Awareness Day