Van top tot teen. Dit ben ik nu eenmaal.
Ik draai eens een rondje voor de spiegel en bekijk Anne, mezelf.
Getekend door de jaren, de ervaring, de fouten, de gevolgen.
Een doorsnee jeugd heb ik niet gehad.
En heel soms verlang ik terug naar de dagen dat mijn lichaam nog intact was.
Geen strepen gevormd door de oerstrijd. Het lichaam wat meegroeit met een prachtig klein wondertje.
Ik heb niet lang van mijn ongerepte lichaam kunnen genieten en ook al ben ik trots op de drie prachtige kinderen die ik op de wereld heb gezet, toch verlang ik heel soms ernaar terug.
Ernaar terug dat ik geen nadezwangerschappenbuikje had, geen strepen.
Maar dit is nu eenmaal wie ik ben.
De strepen die ik met mij meedraag zijn dubbel en dwars verdiend. Voor ieder kind weer een beetje meer strepen verdiend.
Ik draai rond en bekijk mezelf van top tot teen.
Het heeft lang geduurd voor ik mijzelf kon waarderen. Als kind ben ik veel gepest, belachelijk gemaakt om hoe ik eruit zag, het buitenbeentje. Een makkelijk doelwit.
Ik heb het niet makkelijk gehad, maar het heeft wel Anne gevormd voor wie ze nu is, wie ik ben.
Dankzij mijn lieve vriend heb ik mezelf ook weer terug kunnen vinden, terug naar de basis wie Anne was en wie Anne behoort te zijn.
Ik kan met recht zeggen dat ik mijzelf heb leren te accepteren en dat ik de goede kant op ga. Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik leuk vind, ik weet waar ik goed in ben en ik weet door wie ik gewaardeerd wordt.
Ik mag dan geen perfect lichaam meer hebben, maar het is perfect voor mij, want het laat wel zien wat ik doorstaan heb. Uiterlijk zegt niet altijd iets over een persoon, maar het is wel hetgeen wat je meedraagt door de jaren heen. En vanaf nu ga ik verder met drie prachtige, lieve, bijzondere kinderen, een liefhebbende vriend die mij door en door kent, een gekke kat en mijn blik op vooruit. Naar een mooie toekomst.
Het verleden is niet het heden, de toekomst is je hoop.
