Het heeft eventjes geduurd voor het bij deze mama geland is wat er nou precies allemaal gebeurd is, afgelopen woensdag.'s Morgensvroeg om kwart voor 6 ging mijn wekker al. Supervroeg. Eventjes ontbeten en daarna Gabriël wakker gemaakt zodat die zich aan kon kleden. Meneer zat de dagen ervoor al helemaal dat hij er zin in had om naar het ziekenhuis te gaan, dus ik had er wel het vertrouwen in dat het goed zou komen.
Half zeven in de auto en rond zevenen waren wij in het ziekenhuis. In het ziekenhuis richting de kinderafdeling was hij nog heel vrolijk, maar toen we de deur doorgingen en hij de verpleegster zag met rood, piekig haar, was het ineens drama. Zwaar overstuur, hij wilde niet meer. Hij wilde zijn jas niet uit, hij wilde zijn pyjamajasje niet aan, hij wilde geen polsbandje om, h
elemaal niets, hij wilde alleen maar weer terug naar huis! De verpleegster en ik hebben ontzettend ons best gedaan om hem er weer aan te herinneren wat er ging gebeuren, wat er in het boekje stond wat hij meegekregen had, dat er nog niks ging gebeuren. Alleen pyjama en polsbandje en dan mocht hij gaan spelen. Straks ging de dokter pas de bitterballen uit z'n oren halen, nu nog niet. We kregen het niet voor mekaar. Ik heb uiteindelijk in alle geweld zijn trui en hemd uitgetrokken, polsbandje om gedaan en nog vertikte hij het om het pyjamajasje aan te doen. Poging tot de hoek, maar zelfs na een tijdje wilde hij nog niet.
En ineens, moest hij naar de wc. Okay, maar 'dan moet je wel je pyjamajasje aan, want anders krijg je het koud'. En dat was ineens wel goed. Jasje aangedaan, meneer naar de wc gegaan en toen kon hij gaan spelen.
Na een poosje kwam de pedagogisch medewerkster even een kort babbeltje maken. Haar zouden we later zien boven bij de OK. Niet veel later daarna kwam de verpleegster Gabriël alweer ophalen. Naar zijn bed en daar kreeg hij zo'n mooi kinderstuurtje met allerlei toeters en bellen erop. Hij moest het bed maar goed besturen! En goed dat hij het kon, hoor, de bocht om, de lift in, naar de omkleedkamer. Gabriël moest nu ook zijn broek uitdoen en ik kreeg een blauwe overall aan. Gabriël mocht voor ons een kleur muts uitzoeken en hij zocht zowel voor hem als voor mij een witte uit, want dat had de pedagogisch medewerkster ook en dat vond hij wel mooi.
Daarna door naar de OK. Gabriël moest dan overstappen van zijn bed naar de operatietafel en toen was ik eventjes bang dat hij weer in paniek zou schieten. Hij wilde in eerste instantie niet, dus we hebben hem in een keer op de operatietafel gezet, warme deken erover en toen was het ineens goed. Ik weer teruglopen naar de andere kant, want anders stond ik de assistente in de weg. En toen heeft hij alles over zich heen laten komen. Met het opplakken van d
Na een poosje kwam de pedagogisch medewerkster even een kort babbeltje maken. Haar zouden we later zien boven bij de OK. Niet veel later daarna kwam de verpleegster Gabriël alweer ophalen. Naar zijn bed en daar kreeg hij zo'n mooi kinderstuurtje met allerlei toeters en bellen erop. Hij moest het bed maar goed besturen! En goed dat hij het kon, hoor, de bocht om, de lift in, naar de omkleedkamer. Gabriël moest nu ook zijn broek uitdoen en ik kreeg een blauwe overall aan. Gabriël mocht voor ons een kleur muts uitzoeken en hij zocht zowel voor hem als voor mij een witte uit, want dat had de pedagogisch medewerkster ook en dat vond hij wel mooi.
Daarna door naar de OK. Gabriël moest dan overstappen van zijn bed naar de operatietafel en toen was ik eventjes bang dat hij weer in paniek zou schieten. Hij wilde in eerste instantie niet, dus we hebben hem in een keer op de operatietafel gezet, warme deken erover en toen was het ineens goed. Ik weer teruglopen naar de andere kant, want anders stond ik de assistente in de weg. En toen heeft hij alles over zich heen laten komen. Met het opplakken van d
e stickers op zijn borst benoemde hij de kleuren van de knijpers, het rooie lampje in de knijper aan zijn vinger was ook bar interessant. Daarna moest hij gaan liggen en ging hij de lampen tellen die boven hem hingen. Ik was zo trots op hem dat hij het hier zo goed deed! En toen het kapje, zoals we al geoefend hadden erin blazen. En vlak voordat hij in slaap viel, begon hij even te huilen, want het luchtje vond hij wel erg vies.
Het voelde heel vreemd voor mij om hem zo slapend achter te laten op de operatietafel. Je moet je eigen kind toch in de handen laten van artsen.
De pedagogisch medewerkster liep met mij terug naar de wachtkamer en adviseerde me om even flink de boel te laten lopen als me dat lukte. Ik was wel emotioneel, maar ik besefte eigenlijk nog niet heel erg voor mijn gevoel wat er nu allemaal aan het gebeuren was. Dat besef zou later wel komen.
De operatie duurde 27 minuten, ze hebben buisjes bij hem geplaatst en zijn neusamandelen verwijderd. Bleek ook dat hij in zijn oren ook erg taai slijm erin had zitten, dus dat heeft zijn gehoor ook behoorlijk belemmerd. Alles was verder goed gegaan.
Daarna werd ik opgehaald door een van de verpleegsters van de uitslaapkamer. Gabriël was net aan het wakker worden en wat was hij driftig! Heel erg overstuur en boos en als hij me dan aankeek, had hij zo'n waanzinnige blik in zijn ogen van het net wakker worden en niet weten wat er gebeurd. Mijn hart breekt nog steeds als ik daar aan terugdenk. Op dat moment zelf niet, zo gefocust was ik om hem rustig te krijgen, om er voor hem te zijn. Hij zei dat hij naar de wc moest(beetje vreemd als je nog niks gedronken heb op de dag), maar okay. En maar driftig blijven, hij wilde naar de auto, naar huis. Maar goed dat we een hele strenge verpleegster erbij hadden, want die zei heel fors tegen hem: "Nee, Gabriël, dat gaan we nu niet doen." En dat leek hij dan te accepteren. Uiteindelijk bleek toch dat hij niet moest en toen is hij weer terug naar z'n bed gebracht. Het ijsje wat hij had gekregen, wilde hij nog niet hebben. Hij wilde niets.
Toen hij weer wat gekalmeerd was, kwam de verpleegster van de kinderdagverpleging hem weer ophalen. Mama moest het ijsje maar opeten, anders zou het helemaal gaan smelten. Halverwege het ijsje had hij toch zoiets van: Hela, da's mijn ijsje! En toen wilde hij 'm wel hebben.
En daarna is hij eigenlijk alleen maar rustig en heel lief geweest. Van mij heef
En daarna is hij eigenlijk alleen maar rustig en heel lief geweest. Van mij heef
t hij een cadeautje gehad van Thomas de Trein. Hij heeft een poosje geprobeerd te slapen toen we weer terug op zaal waren en daarna heeft hij lekker tv gekeken.
Papa kwam ook rond een uurtje of elf, want Gabriël wilde hem er toch graag bij hebben.
Rond half één kwam de KNO-arts bij ieder kind even kijken hoe het eruit zag en bij Gabriël was het helemaal prima. Na een maf optreden van de Cliniclowns mochten we weer naar huis toe, en daar was Gabriël toch echt wel aan toe.
Rond half één kwam de KNO-arts bij ieder kind even kijken hoe het eruit zag en bij Gabriël was het helemaal prima. Na een maf optreden van de Cliniclowns mochten we weer naar huis toe, en daar was Gabriël toch echt wel aan toe.
In de auto viel hij al bijna in slaap en thuis heeft papa hem meteen naar bed gebracht waar hij bijna de rest van de middag heeft weg geslapen.
Moet wel zeggen dat alle verpleegsters en medewerkers daar allemaal heel vriendelijk en aardig waren, dus dat maakt het wel allemaal een stuk prettiger!
En hoe gaat het nu?
We merken wel heel erg verschil in het gehoor van Gabriël. Hij hoort ineens alles vele malen beter en nu ineens sinds vandaag komt hij met heel veel vragen en praat hij veel meer. Nu lijkt ook alles aan te komen wat we tegen hem zeggen.
Gisteren had hij nog wel wat last van zijn keel, maar veel ijs helpt goed natuurlijk. Haha. Vandaag lijkt het weer alsof er niks gebeurd is.
Hoewel, hij heeft wel ineens veel meer behoefte aan knuffels dan voorheen, en da's helemaal niet verkeerd natuurlijk! Maar zo merken we toch wel dat hij het niet heel makkelijk heeft gevonden.
Hopelijk kan hij het snel een plekje geven wat er allemaal gebeurd is, dan kan deze mama het ook nog even verder verwerken.
Ik hoop maar dat Kyrian dit niet hoeft te doorstaan. Ik weet niet of dit mamahart dat nog aan kan...
Stukje van het gedol van de Cliniclowns. Gabriël vond het geweldig!
