Mijn leven heeft een robuuste wending gemaakt in de afgelopen maanden. Michael en ik gaan na een huwelijk van zeven jaar uit elkaar. De redenen zijn zoveel om op te noemen, maar uiteindelijk weten we dat het beter zo is. Ik heb er geen behoefte aan dit te verdedigen of uit te leggen in zo'n openbare blog, heb je nog vragen, kun je me altijd nog wel weten te vinden.
Mede dankzij de scheiding is dus ook mijn nickname veranderd naar Yananay in plaats van Yanadi. Aangezien Di stond voor de achternaam die ik gekregen had van Michael.
Door deze tijd heen ben ik veel over mezelf te weten gekomen,. Vragen die beantwoord werden, nieuwe dingen die geleerd werden, dingen die ik niet gezien had en nu des te harder in mijn gezicht gedrukt worden.Ik was al in een tijd van zelfreflectie gekomen en dit heeft zich alleen maar verder doorgezet om zo steeds beter te gaan weten wie Anne nu werkelijk is. Ik heb veel goede eigenschappen, daar waar sommigen weer laken, maar ik heb me altijd weten aan te passen aan datgene wat er van me gevraagd werd. Ik streef ernaar om het beste te kunnen doen in alles wat ik doe. Het zij moeder zijn, het zij gamen, het zij schrijven. Ik ben een perfectionist van nature, wat een voordeel kan zijn, maar ook een nadeel. Er zijn nog genoeg vragen die beantwoord moeten worden, maar dat zal de tijd wijzen welke antwoorden daarop volgen. Ik heb al bijzonder meer inzicht in mijzelf gekregen wat ook maakt dat ik meer van mezelf begrijp tegenwoordig.
Ik ben dankbaar voor de vrienden die er voor me zijn geweest. For better or for worse. Gedachtes uit onverwachte hoeken, hernieuwde vriendschappen, veranderde vriendschappen en vrienden die ik verloren lijk te zijn, wat me verdriet doet dat het zo gelopen is.
Binnenkort zal ik voor het eerst, samen met de kinderen, op mijzelf gaan wonen, wel binnen onze huidige woonplaats, dan kan het leven rustiger gaan verlopen zonder al te grote veranderingen. Zowel voor mezelf als voor de kinderen. Ik zal mijn eigen boontjes gaan doppen, het roer zelf vasthouden. En ik heb dat nooit eerder gedaan, dus ergens is het wel doodeng, maar het gaat ook wel goed zijn. Ik wil mijn kinderen een stabiele basis kunnen geven, dus daar zal ik uiteraard mijn uiterste best voor gaan doen. Heb ik altijd al gedaan.
Ik onderschat niet dat het lastig zal gaan zijn om in mijn eentje grotendeels de kinderen op te voeden, zeker omdat twee ervan autisme hebben. Ze gaan sowieso nog bij Michael verblijven, maar het is altijd anders als dat je het samen doet. Even niet dat je de kinderen over kunt geven als je zelf het even niet meer ziet zitten. Geen lasten delen, maar ook niet de lusten. En ik weet dat het zwaar zal worden, maar ik weet ook dat ik het kan en ik altijd hen in het oog zal houden daar waar ze hulp nodig hebben.
Recentelijk heb ik ook het geloof weer teruggevonden en ik kan zeggen dat het heel fijn is om weer een leidraad in mijn leven te hebben. Dat er altijd Iemand is die even naar je kunt luisteren wanneer je het nodig hebt. Ik heb een diverse achtergrond qua geloven doorlopen, katholiek, evangelisch, messiaans, niets. En ik wil geen theologische discussies ophangen, want in het einde maakt dat niet uit en het helpt niets. Discussies zaaien onrust en ik ben van mening dat ieders moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt. Ik geloof dat Hij er voor me is, ongeacht de fouten die ik gemaakt heb en dat Hij juist nu mij teruggetrokken heeft bij Hem, omdat ik het niet alleen kan. In Hem kan ik de rust vinden die mijn chaotische hoofd nodig heeft.
We zullen zien waar ons pad ons heen leidt. Momenteel is het zwaar, maar de betere tijden zullen aanbreken. Dat ik mezelf alweer zo goed teruggevonden heb, is al ontzettend fijn en dat maakt alleen maar dat ik een betere moeder kan zijn voor mijn kinderen. Maandag beginnen de scholen weer, het normale ritme en ik hoop dat we snel weer de rust kunnen vinden die we allen zo hard nodig hebben. Voor onze omgeving, de kinderen, Michael en ikzelf. Het leven gaat immers door.
