Grote Verzoendag

Een kijkje in ons gelovige leven.
Vanavond begint Yom Kipur, Grote Verzoendag. Een algehele dag van rust, van bezinning, van vasten. Vorige week maandag was het Rosh Hashana, Joods/Bijbels Nieuwjaar en de tien dagen daarna is een tijd van overdenken.  Wat hebben we fout gedaan dit jaar? Zijn er mensen die wij nog vergeving verschuldigd zijn en vice versa? Het is een tijd om jezelf de spiegel voor te houden, naar jezelf te kijken, een tijd voor zelfreflectie. In vrede te komen met jezelf.

Grote Verzoendag is de heiligste sabbat van het hele jaar. Wij vasten deze dag. Vasten is een vorm van aanbidden en smeken, terwijl men afziet van zinnelijk genot. Wij kijken dus geen tv, luisteren geen radio, doen geen spelletjes voor ons plezier, wij eten en drinken niet. Vasten is afzien, en het niet willen strelen van de zinnen. Onze jongens doen ook in een bepaalde mate mee. Gabriël is vrij van school en doet zoveel mogelijk mee. Met hem hebben we laatst gepraat in wat voor mate hij mee wilt doen en hij is ervan overtuigd dat hij net zoals papa en mama ook niet wil eten, water drinken doet hij wel, anders houdt hij het niet vol. Ik ben benieuwd hoe het hem zal vergaan. Met Kyrian wordt het een grotere dobber, dat is een snoepkont waar je u tegen zegt. Maar gelukkig is hij inmiddels ook op de leeftijd dat we het een en ander uit kunnen leggen. We gaan veel Bijbel met de kids lezen en rustige activiteiten doen, tekenen et cetera.

Aan het eind van de dag hebben wij met ons gezin de traditie opgebouwd om lekker pizza te gaan bestellen en het gezellig te gaan maken, filmpje erbij en vieren dat er weer verzoening voor ons bewerkstelligd is.
Volgende week maandag begint het Loofhuttenfeest, dan heeft Michael ook lekker de hele week vrij, weer tijd voor feest, dus!

Ook al vier je zelf geen Grote Verzoendag, toch is het goed om erbij stil te staan of er mensen zijn waar je het mee moet bijleggen, of je die nog wat verschuldigd bent, het goed maken met de mensen om je heen.
Hoe sta jij tegenover je medemens?

Mijn bijzondere jongen

Mijn grote vent, mijn kerel, mijn knuffelkont. Je bent me zo ontzettend lief dat het bijna pijn doet als ik er eraan denk. Wat ben jij toch ontzettend bijzonder. Ik ben gek op je knuffels, je lieve blikken naar mij.

Als kleine jongen was jij al een hartendief, je was zo lief en zo rustig, luisterde heel goed naar ons en was echt een modelkind. Je sliep door met drie maanden, kwam perfect op tijd om te eten en ruim zeven maanden heb ik je kunnen voeden. Je was altijd vrolijk, nooit chagrijnig  altijd blij om mensen te zien. Je pakte ze helemaal in. Je bent echt een zegen. Ik heb geen moment spijt gehad toen we voor je kozen, wij zijn er altijd voor je.
Je bent inmiddels alweer vijf-en-een-half. Nog een halfjaar en dan word je alweer zes. Wij hebben al zoveel met jou meegemaakt.
Lieve Gabriël, je bent heel bijzonder en dat je zo'n ontzettend mooi kind bent, maakt het voor ons automatisch dat we alles doen om jou je goed te laten voelen.
Lieverd, je hebt zoveel bijzonderheden, je bent links, net als je opa en je opi, je hebt bijzondere controle over je ogen en nu waarschijnlijk ben je ook nog eens autistisch.

Het is vreemd, ergens ben ik mijn vader en mijn stiefmoeder dankbaar. Ik ben opgegroeid in hun gezin waar zij zelf vijf zoons heeft die allemaal autisme met zich meedragen en zo leerde ik er ook mee om te gaan en het te herkennen. Ik had nooit verwacht dat ik het zelf nog zou gaan toepassen en dan ook nog eens op mijn eigen kind. Het is jammer dat wij geen contact meer hebben met hen, ervaringen uitwisselen had voor mij zo fijn geleken nu. Het is dankzij hen dat ik bekend ben in dit circuit, dat ik wist dat ik het boek 'Geef me de 5' wilde hebben. Als je geen ervaring ermee hebt, weet je ook totaal niet hoe ermee om te gaan. Er wordt wel eens gezegd dat je kinderen jou uitzoeken en dat blijkt in dit geval ook zo te wezen.
Ik weet hoe ik met Gabriël om kan gaan.

We hebben afgelopen mei het bericht gekregen dat Gabriël op de wachtlijst gezet is om een multidisciplinair onderzoek te gaan krijgen. Hij wordt dan heel breed getest hoe hij in mekaar steekt en aan de hand daarvan komen we te weten wat voor extra handleiding hij precies nodig heeft. Wij hebben zelf hele sterke vermoedens van autisme, dit is ook door meerdere mensen in mijn omgeving aangekaart, ook door mensen die er zelf ervaring mee hebben. Het gaat nog even duren voor hij het onderzoek echt krijgt, ik ontving laatst bericht dat het op zijn vroegst januari zal wezen. Zijn juffen zijn in ieder geval blij dat het zal gebeuren voordat hij naar groep drie gaat, dan kan er toch meer op zijn behoeften ingespeeld worden, want de stap van groep twee naar groep drie is wel een flinke stap, sowieso al voor een doorsnee kind!

Het is fijn dat we nu in de molen zitten voor hem. We hebben heel vaak al gehoord van de hulpverleners dat het goed was dat we er zo vroeg bij waren. En dat geloof ik ook, ook dankzij mijn voorgeschiedenis.

Mijn lieve Gabriël, wat is het fijn om te zien wanneer jij lekker in je vel zit, je bent zo'n lieve jongen. We doen ons best om ervoor te zorgen dat jij vaker lekkerder in je vel gaat zitten, ik heb zo met je te doen wanneer je niet met je eigen overweg kan, wanneer je vastslaat als er weer eens iets gebeurd wat je niet aan had zien komen.

Ik hou zo ontzettend veel van je, ik ben zo trots op jou en we doen ons uiterste best om jou goed het leven in te laten groeien. Jij bent zo bijzonder, ik ben ontzettend trots dat ik jouw mama mag zijn.

Vroegâh!

Cassettebandjes en een potlood, een walkman, de gulden. Als ik deze woorden laat vallen bij mijn kinderen krijg ik volledig blanke gezichten terug. 'Wat is dat, mama?'
Dat is niet van hun generatie. Er waren tijden dat ik gesprekken volgde tussen volwassenen en termen voorbij hoorde komen waar ik geen flauw benul van had wat het kon wezen. Gaandeweg leerde ik dat wel, maar het is niet iets wat ik zelf ervaren heb. Dat is allemaal van 'vroegah'.

Nu begin ik langzaamaan ook op de leeftijd te komen dat ik dat soort dingetjes ook heb. Ik heb meegemaakt dat het een hele hype was als je internet had, Toen mijn ouders net gescheiden waren en we bij mijn moeder gingen logeren, duurde het toen wat langer en wij riepen toen dat dat maar moest liggen aan het feit dat Dinxperlo ook zo achteraf ligt. Mijn kinderen zullen geen idee hebben wat de referentie is in de laatste Muppets-film als de robot gaat inbellen en dat welbekende geluid klinkt! Op de middelbare liep ik rond met een floppy in mijn agenda, vlak voordat de USB-sticks heel populair werden en die waren maar liefst 8 mb groot! Ik nam liedjes op op m'n cassettebandjes van de radio af, gauw op die rode knop rammen als er eens een leuk nummer op was. M'n bandje in m'n walkman omdraaien als het bandje afgelopen was.
Videobanden waren niet meer als normaal voor ons en toen de DVD's kwamen was dat zo vreemd. Een film op een cd'tje?

Ik ben nog maar 22, maar als ik aan hieraan denk, voel ik me wel wat ouwelijk.
Mijn kinderen weten niet beter of het is normaal dat je een telefoon aanraakt met je vingers, dat je eigen muziek kunt luisteren met je tv door er een USB-stick in te steken, dat je op school een digibord hebt! Ik zou het gepiep van de krijtjes nog gaan missen...

De tijd staat niet stil, wij zijn een compleet andere generatie dan dat mijn kinderen zijn. En dat is wel goed.
Er zijn meer moeders die ik ken die ouder zijn dan mij en die hebben weer veel meer herinneringen aan hoe het vroeger was en wat er zoveel veranderd is en ik schuif langzaamaan ook in dat rijtje. Mijn tienerjaren heb ik afgelegd en ik kan er niet meer omheen dat ik ook ouder aan het worden ben.