Waarom nou jij?

Mijn lieve, kleine Kyrian. Mijn stoere ventje. Waarom blijkt er nu toch ook iets met jou te zijn? We dachten dat we gezegend waren nu een "normaal" mannetje te hebben, voor je broer hebben we al zoveel zorgen gehad en nog. En nu jij, binnen twee maanden twee onverklaarbare stuipen zonder enige aanleiding. Geen koorts, niks. De eerste keer dachten we dat we je kwijt zouden raken, ik heb nog nooit zo eerder in angst gezeten en je papa met mij. En afgelopen zondag weer precies hetzelfde, dit keer waren we kalmer omdat we het al hadden meegemaakt, behalve je broer, die was zich kapot geschrokken. Maar nu ontstonden de extra zorgen. Wat nu? Want één keer kon nog wel voorkomen zei de kinderarts, maar als het nog eens gebeurd, moet er onderzocht worden wat er aan de hand is.

Als je niet zo'n eigenwijs mannetje was geweest, was er al een MRI-scan van je hoofd gemaakt afgelopen maandag, maar je wilde gewoon niet gaan slapen. Kleine vechter. Vandaag met de kinderarts aan de telefoon gehangen en zes december krijg jij een CT-scan, die duurt korter, dus dat zou wel moeten lukken. Twaalf december praten we met haar verder over hoe verder aan de hand van de uitslag van de CT. Ondertussen krijg je ook nog medicijnen die kans op stuipen verlaagt.

Ik hou mijn hart vast, lief mannetje. Je bent nog maar zo klein, zo kwetsbaar en dan nu al in de medische mallemolen. Ik zie de blauwe plekken op jouw handjes, want het prikken voor het infuus lukte maandag heel slecht bij jou. Mijn moederhart huilt bij de gedachte dat er iets mis met je zou kunnen zijn.
We werden maandag herkend door de pedagogisch medewerker en de assistente van de kinderpoli wist ook al precies wie we waren. We staan aan het begin en ik hoop dat het einde van de zorgen snel mag komen.

Een gezond leven is zo bijzonder en daar worden we nu wel weer met onze neus op de feiten gedrukt. Wat mag je gezegend zijn als je kind niet weet hoe een ziekenhuis er vanbinnen uitziet.
Mijn lieve, lieve, stoere, sterke mannetje. Je loopt zo fluitend door het leven, een en al boevigheid. Ik had je dit allemaal willen besparen, van je over willen nemen. Wie weet wat je nog te wachten staat.

Jouw papa en mama maken zich heel veel zorgen om jou. We zullen er voor je zijn, want daar zijn we jouw papa en mama voor.

Het is weer wennen

Papa is weer aan het werk, eindelijk na al die tijd.

Het heeft even geduurd, vorig jaar augustus kwam hij thuis te zitten met Pfeiffer(kwamen we pas in november achter dat dat het was), in december liep zijn contract af bij het bedrijf waar hij toen werkte en toen zat hij sindsdien zonder werk. Vele sollicitaties verliepen vruchteloos, de sporttest voor de politieacademie haalde hij niet, het leek uitzichtloos.

Tot ik via een vriendin hoorde dat ze nog mensen zochten bij het bedrijf van haar vriend. Toen is het balletje gaan rollen, heeft Michael certificaten gehaald, tests gedaan en nu eindelijk afgelopen maandag kwamen de certificaten binnen bij het bedrijf. Dinsdags is hij ingewerkt als asbestverwijderaar en gisteren en vandaag mocht hij ook weer werken.

En dan komt het besef dat alles weer zoals normaal gaat worden. Ruim een jaar is hij thuis geweest, we waren compleet uit het ritme geraakt van hoe het normaal hoorde te wezen. Man van huis, ik doe het huishouden en de kinderen. En nu gaat dat gewoon weer normaal worden. Wat een vreemd idee, eigenlijk. Ik mis hem wel, en de kinderen ook. Kyrian vraagt met regelmaat waar papa is en Gabriël blijft me vertellen dat papa aan het werk is. Ja jongen, hij is inderdaad weer aan het werk.

Het is weer wennen. Het bed is weer leeg als ik 's morgens opsta. Geen knorrende vent naast me die ik met geen stok zijn lekker warme bedje uit kan krijgen. Geen papa meer bij het ontbijt en lunch. Geen vierde bord extra te hoeven dekken. Het is vreemd dat je dat zo ontwend raakt in die periode. Ik moet weer alles plannen hoe ik het met de kinderen doe, zonder dat ik nog iemand thuis heb zitten die ik een van de kids even kan toevertrouwen. Het is weer alles met en voor de kids, zoals het was en hoort te wezen. Gewoon weer als vanouds. Het is zeker wennen, maar het is absoluut weer goed voor ons gezin. Michael kan weer voor brood op de plank zorgen en zich daar weer trots bij voelen dat hij dat doet. Want geloof me, ruim een jaar niet werken, zorgt voor een flinke buts in je zelfvertrouwen als vader en echtgenoot.

Ik voel me een politieagentje op het moment. Juist nu omdat papa weer van huis is, gaan de kinderen weer uitproberen of ik die grenzen nog steeds heb. Mag ik nu wel op de tafel staan? Mag ik nu wel Gabriël/Kyrian jennen? Mag ik nu wel brutaal tegen je zijn? Geen van dat allen natuurlijk en dan heb ik het over beide boeven! Ik was vergeten dat in je eentje je meer oog op alle moet houden in plaats van dat je altijd twee paar ogen had die alles in de gaten houden. Ik mis een paar ogen en volgens mij kan ik die nu hard in de achterkant van mijn hoofd gebruiken!

Maar ze zijn ook wel lief, hoor, zij moeten er natuurlijk ook weer aan wennen!

Ach, het is gewoon weer wennen zo. Raken we ook wel weer aan gewend.