Lieve mama van mij

Hallo lieve mama van mij.
Ik wil even laten weten hoe trots ik op jou ben.
Ik weet dat we niet de mooiste start hebben gehad met jou en dat we een hoop hebben meegemaakt zonder jou, maar dat neemt niet weg dat ik heel trots op je ben. Ik zei het je gisteren zelf al, nu ik zelf moeder ben snap ik pas hoe moeilijk je het wel niet moet hebben gehad om m'n zusjes en mij maar één keer in de twee weken te zien, soms zelf maar één keer in de maand. Daphne zag je zelfs nauwelijks door dat rare incident aan het begin van alle ellende.

We hebben een hoop ellende meegemaakt, ik heb veel foute keuzes gemaakt waar ik nu pas van in zie dat ik gewoon ook echt stom ben geweest toentertijd. Stom puberaal denken. Ik snap nu wat alle ouders bedoelen met 'je snapt het wel wanneer je ouder bent' terwijl je er zelf van overtuigd bent het gelijk te hebben.
Het is allemaal niet makkelijk geweest, maar zie eens waar we nu beland zijn. Ik was acht toen je ons huis verliet en het drama begon. Ik ben inmiddels 21, woon sinds kort bij je in de straat. Ik heb jou oma gemaakt.
Je staat altijd klaar voor ons, mijn twee andere zusjes wonen ook bij jou. Wie had dat gedacht 13 jaar geleden. Je hebt ook normaal contact met m'n zusje in Engeland, gewoon gezellig, als een moeder.
Mijn vader heeft mij laten zitten, negeert me bewust heeft hij gezegd en dat is jammer dat dat gebeurd is. Ik had hem graag willen voorstellen aan zijn kleinkinderen, maar blijkbaar vindt hij het dat niet waard. Daarom ben ik ook zo blij dat jullie, jij en Pa(t), een ontzettend goede opa en oma voor mijn kinderen zijn. Dat is ook een van de redenen waarom wij naar de Achterhoek verhuist zijn, meerdere redenen natuurlijk ook, maar dat is er ook een van. En dat heeft mijn kinderen ook sowieso goed gedaan. Ze zijn gek op jullie. Kyrian vroeg mij vandaag al waar oma was en beantwoorde zelf de vraag al dat oma werken is. Jullie zijn heel belangrijk voor ze.

Ik schrijf dit omdat ik niet altijd goed ben in het verwoorden van hoe ik me voel naar de mensen die me het dichtst bij staan. En de rest van de wereld mag gerust weten dat ik trots ben jou mijn mama te mogen noemen. Je beseft het misschien niet altijd en het heeft nog tijd nodig om een goede moeder-dochterband op te bouwen, maar ik hou echt van je. Jij bent mijn mama, mijn mammie, mijn ma, mijn knettergekke vliegtuig-mama.

En ik hoop dat ik een nog betere mama voor mijn kinderen kan wezen dan jij al was.
Dank je, mama!

We wisten het eigenlijk al

We wisten het diep van binnen eigenlijk wel, maar toch probeerden we het te ontkennen. We weten al uit ervaring dat dat namelijk niet het makkelijkste op de wereld is en het is niet iets wat over kan gaan, maar waar je mee moet leren omgaan.

Van kleins af aan wisten we al dat er iets anders aan je was, maar wat het was, daar konden we geen vinger op leggen. Toen je wat ouder werd, begon mama al wat dingen te herkennen, maar toen ze je hadden geobserveerd bij de Integrale Vroeghulp zeiden ze dat ze geen aanleiding zagen dat je het zou hebben, dus toen hebben we het aan de kant geschoven.
En toch bleef het knagen. Je herkent zelf zo veel erin, maar nee, hij zou het toch niet hebben? We waren niet de enigen die ons er op aan stuurden, maar toch, je hoopt het toch eigenlijk niet.

Afgelopen woensdag ben ik met je naar de huisarts geweest. Jouw angsten voor alles werden toch wel een groot struikelblok voor jezelf en dat wilden we eens aankaarten. Misschien had de huisarts nog wat ideeën. Ze vroeg flink door over jou en zei uiteindelijk hetgeen wat onze lichte angsten toch wel vermoedden.

'Ik zie toch wel duidelijke aanwijzingen voor autisme'

Autisme. Ja, dus toch als we verwacht hadden. Een flinke mokerslag op mijn moederhart. Ik heb zelf gezien wat een problemen het kan geven en wat het allemaal niet van je vergt en nu blijkt dat je bloedeigen zoon het waarschijnlijk ook heeft, dat is hard. Heel hard.

Ja, het is en blijft Gabriël, maar dat helpt niet. Hij functioneert anders dan "gewone" kinderen. Niks zorgeloos, hij loopt tegen zijn eigen problemen aan. 't Is een slimme jongen. Met de testen toen op Kentalis kwam er op het intellectuele gebied uit dat hij bovengemiddeld was, maar dat hij slim was, dat wisten we wel. Hij leert heel makkelijk en heeft een goed geheugen, alleen is hij gewoon anders om te hanteren. En om dan ook de ervaring die je al hebt op hem toe te moeten passen, voelt toch anders.
En het komt wel goed. Tja, wat noem je goed? Hij hoort niet meer bij de "gewone" groep met kinderen, veel dingen in zelfstandigheid zijn niet zo vanzelfsprekend als voor de rest van de kinderen. Is "goed" wanneer we weten hoe we precies met hem om moeten gaan? Ik weet het niet precies. Het heeft in ieder geval tijd nodig en het zal voor mij ook wel even duren voordat dit goed verwerkt is, want mensen die niet weten wat autisme inhoudt, vergeten vaak wat voor impact het eigenlijk op je leven heeft. We zijn wel blij dat we er nu zo bijtijds erbij zijn, want ik heb vaak genoeg gehoord van ouders dat ze er erg laat achter kwamen. Dat zal wel het voordeel wezen dat ik er al ervaring in heb en er al veel van gezien heb. Ik had alleen niet verwacht die kennis ook nog te moeten gaan toepassen.

Ik ben gek op mijn lieve Gabriël en dat blijft ook zo, de handleiding zal alleen in de loop van de tijd meer aangepast raken. De interne begeleider van school gaat voor ons uitzoeken hoe het in zijn werk gaat om hem via Kentalis te laten diagnosticeren, dus we gaan weer een traject in. Het besef bij mij is er nog niet compleet, maar dat komt ook nog wel. Ik wil het ook weer niet te heftig maken door meteen te zeggen dat ik een ouder van een autist ben. Ik hou niet van hokjespolitiek, maar zo is het eenmaal wel.

De tijd zal wel leren hoe het verder gaat.