Terugblikken en vooruitkijken

En zoals menigeen blik ik ook terug op een bewogen jaar. Er is een hoop gebeurd! Negatieve dingen wil ik niet benadrukken, want het verdriet wat daar al bij geleden is, wil ik daar laten. Bekijk het positieve, leef in het goede!

• Allereerst begon ons jaar heel mooi dat we 4 januari de sleutel kregen van ons huisje bij mijn ouders in de straat. Wat waren we daar blij mee, zeg! 

• Met Gabriël en school zijn eindelijk de aanpak voor hem goed op papier gekregen en hebben we vaak genoeg vergaderingen met school, logopedie, de ambulant begeleider en thuis. Daarbovenop dat hij nu onderzoeken heeft gekregen om te zien hoe het in zijn koppie omgaat. Dat nieuws zullen we 9 januari in het nieuwe jaar gaan krijgen. Onwijs spannend voor ons als ouders, hoe zou het toch zitten in zijn mooie hoofdje?

• Ik ben in februari een geweldig weekend naar Gabriëlle geweest in Engeland, fantastisch daar gehad met een geweldige afsluiter door mijn fandomheid te botvieren op de Doctor Who Experience in Londen!

• Over Doctor Who gesproken, we zijn dit jaar alleen maar grotere fans geworden, zelfs een ontzettend leuke groep met andere Whovians gevonden die heerlijk net zo gek zijn als wij en waar we een paar geweldige vrienden uit hebben meegekregen! In oktober hadden we dan ook een megagezellige Doctor Who fanclubdag!

• Onze lieve kids hebben hun verjaardag in enigszins goede gezondheid mogen vieren. Kyriannetje is drie geworden en Gabriël alweer 5, maar nog maar twee maanden weg voor zijn 6e verjaardag alweer voor de deur staat!
• Gabriël is zijn eerste tand kwijt, op naar de volgende fase voor hem!

• In juni zijn we een dagje naar Slagharen geweest met ons gezinnetje en mijn mam. Gabriëls eerste keer in de achtbaan. Tjee, wat was dat gaaf, zeg! Wat een toffe dag hebben we gehad!

• In augustus heb ik een geweldige leuke avond gehad met oude vrienden van het Schaersvoorde, zo gek om er daar een stel van te zien die ik al jaren niet meer gezien had! 

• Met het nieuwe schooljaar hadden we een stuiterende Gabriël, zijn nieuwe school de Bosmark was af en klaar voor gebruik! Kyrian is inmiddels ook al ingeschreven, nog maar een krap jaar weg voor dat mannetje...

• Mijn zusje Gabriëlle is dit jaar teruggekomen uit Engeland! 

• Michael heeft in februari een geweldige baan gekregen waar hij nu nog steeds met heel veel plezier werkt. Ik ben zo blij voor hem!

• Deze mama is een trots lid geworden van de toneelvereniging in Breedenbroek waar ik ontzettend blij mee dat ik dat gedaan heb!!

• Ik ben tekstschrijfster geworden voor Mamaplaats.nl!

• Voor het 12½ jarig huwelijk van mijn ouders zijn we gezellig naar de Apenheul geweest! Bijzonder, 12½ alweer. Voor mij extra bijzonder omdat dit langer is dan mijn moeder   met mijn vader getrouwd was.

• En mijn opa en oma waren die jaar 50(!!) jaar getrouwd!! Supergezellig etentje gehad nota bene aan deze kant van het land terwijl de grootste gros die er waren aan het Westen van het land wonen!

• De grootste switch in onze levensstijl wil ik toch even benoemen, want het beïnvloedt compleet onze stijl van leven. In het geloof hebben we een stap teruggedaan, omdat wij het gevoel hebben dat onze manier van geloven die wij hadden niet beloofde en deed wat er staat in de Bijbel. Daarvoor hebben wij teveel narigheid meegemaakt en nog die daar niet mee stroken. Het heeft veel pijn en moeite gekost om deze stap te maken, maar het brengt nu een hele hoop rust met zich mee. 

En er is ook een tijd van vooruitkijken, wat voor moois staat ons nog te wachten?

• Komende januari zal ik met de toneelvereniging twee keer op de planken staan op 12 en 20 januari, megaspannend! Hoe zal ik het doen? Gaat het leuk wezen? 

• We verwachten de uitslag van Gabriëls onderzoeken!

• Kyrians medicatie gaat ook afgebouwd worden vanaf volgende maand en als hij geen aanvallen krijgt in die tijd is het doel om helemaal zonder te doen. Wij hopen intens dat dit onze kleine man bespaard wordt om weer een aanval te krijgen.

• Kyrian zal dit jaar naar de basisschool gaan, weliswaar pas in september, maar voor we het weten, zitten we er zo aan... 

• En ik zal jullie in het nieuwe jaar nog wat leuks gaan vertellen, maar dat blijft nog even een geheimpje. En nee, ik ben niet zwanger als je dacht dat het dat zou wezen. ☺

Er is veel meer gebeurd natuurlijk het afgelopen jaar, maar dit zijn de leukste highlights van het afgelopen jaar waar ik graag even bij stil sta. 

Ik wens IEDEREEN een fantastisch, geweldig, bijzonder, liefdevol 2013, dat je dromen in dat jaar uit mogen komen en je wensen vervuld! 

Mama's instinct

Vandaag ben ik samen met Kyriannetje onderuit gegaan op de fiets, heel onverwachts. Ik had Gabriël weggebracht van school en toen ik de straat in fietste van de peuterspeelzaal dacht ik nog 'Wat fijn dat er nu geen ijs meer op de weg ligt, nu is het tenminste niet meer zo glad.' De laatste keer dat ik daar overheen wilde, was het een complete ijsbaan, dus het was erg prettig dat dat nu allemaal gesmolten was!
Bijna bij de peuterspeelzaal groette ik nog een moeder die net uit haar auto stapte en zij riep 'Hoi!' terug, wat ik niet hoorde was dat ze erachteraan riep: 'Pas je op, het is.....' En voordat ze haar zin af kon maken, wilde ik de stoep oprijden van de peuterspeelzaal en hoe verraderlijk het was, daar gingen we... Languit. Kyriannetje en ik schoven een stuk met onze fiets over het asfalt en instinctueel schoot ik meteen, nadat ik harde asfalt vol had geraakt met mijn knieën, overeind. Althans, wat je overeind kon noemen, ik op mijn knieën geschuifeld meteen naar Kyriannetje. Zijn gordelhuis van het fietszitje was los geschoten en hij werd net niet gewurgd door de riempjes van het fietszitje. Zo snel mogelijk maakte ik hem los en checkte hoe het met hem ging, compleet mijn pijnlijke knieën negerend. Hij had wat krassen en schrammen op zijn hoofdje en verder leek het goed te gaan. Keihard geschrokken natuurlijk en hij was in- en intens verdrietig. Binnen no time hadden we dan ook een heel stel moeders om ons heen staan die ons kwamen helpen. De ene moeder raapte mijn fiets op en de anderen hielpen ons overeind.

Nadat er uitgebreid naar Kyriannetje was gekeken door de juf en hij een koud doekje tegen zijn hoofd kreeg, vroeg ze mij: 'En heb jij niks dan?'
Ineens bedenk je het je dan. Heb ik niks? En dan ebt gelijk bijna alle adrenaline weg uit je hoofd en kom je tot het besef dat jij wel degelijk ook wat hebt. Ik was toch vol op mijn knieën geland. Zo op het eerste gezicht leken mijn knieën wat flinke schrammen te hebben opgelopen, maar bij m'n rechterknie was het toch wel pijnlijk. Dat trekt wel bij, hoopte ik.

Na flink wat geknuffel met m'n mannetje ben ik dan toch vertrokken van de peuterspeelzaal. Ik moest nog wat boodschapjes doen. En naarmate de ochtend vorderde, kwam er toch het besef wat er gebeurd was en dat besef sloeg ook in op mijn lichaam. M'n knie begon toch wel op te zetten in de loop van de ochtend en toen ik Kyriannetje weer op ging halen, was er ook het een en ander gaan zwellen bij hem. Meneertje loopt dus nu rond met een behoorlijk gehavend gezicht en mijn knieën beginnen stram en pijnlijk aan te voelen.
We hebben eigenlijk nog best veel mazzel gehad, het had erger kunnen wezen! Nu hopen dat het morgen niet al te erg voor ons zal wezen na een nachtje slapen.

Het probleem met het gordelhuis is inmiddels opgelost. Ik heb 's middags meteen gemaild met de maker van het fietszitje en dat punt was inderdaad een zwak punt, dus ze sturen mij kosteloos een verbeterd exemplaar toe!

Maar wat mij toch opviel, was toen de juf tegen mij zei: 'Je kijkt toch als eerste hoe het met je kind gaat, of niet dan?' En dat zette mij aan het denken. Dit is voor mij de eerste keer dat er iets gebeurde waarbij mijn kindje en ik ons allebei bezeerde en ik had volledig mijn eigen pijn aan de kant gegooid om te kijken hoe het met mijn mannetje was. Mijn kleine mannetje was op dat moment het allerbelangrijkst en pas wanneer je als mama weet dat het goed is, komt de aanslag die is gepleegd op jouw lichaam. Het pure instinct overheerst.
Volgens Van Dale: Instinct: Aangeboren aandrift bij wezens om onbewust doeltreffend te handelen.
En dat omschrijft precies hoe het is.
Moeders slaat haar vleugels bezorgd over haar kinderen en je wilt ze beschermen voor al het kwaad. En als er dan iets gebeurd met ze, gaat meteen je instinct werken zonder daar maar ook één seconde over na te denken. Dat doe je gewoon.

En daar ben je dan moeder voor. Om jezelf te vergeten in noodsituaties, omdat je kinderen je alles zijn. Wanneer je kinderen hebt, gaat het niet meer om jezelf en op dit soort momenten is dat maar weer overduidelijk waar. En je wilt jezelf gewoon vergeten op dat moment, want je bent voor jezelf niet belangrijk op dat moment. Je kind is dan het allerbelangrijkste en dat doe je.
Zonder na te denken.

Tegeltjeswijsheid

'Een opgeruimd huis is een teken van een verspild leven.' zegt mijn oma altijd. En ik zal vast niet de enige wezen die die spreuk voorbij heeft horen komen.

De wijsheid die achter die woorden schuilt, is misschien zelfs wel diepzinniger dan dat je op het eerste gezicht zou denken. Als ik rondkijk in mijn eigen huis, dan weet ik wel van mezelf dat ik niet de perfecte interieurverzorgster ben, maar ik doe mijn best. Wanneer je kinderen hebt, leer je je prioriteiten wel te stellen wat belangrijk is om te doen in het huishouden en wat best de volgende dag nog kan. Zolang je nog maar genoeg kleren in je kast hebt en alles er gezellig en knus uitziet, is het voor mij goed. Zolang je dat maar goed bijhoudt, dan is het een huis om in te leven.

Ik heb mezelf wel het een en ander af moeten leren sinds ik kinderen heb. Voorheen was ik echt zo'n miep die niet tegen rommel kon. Ik wilde het altijd netjes en opgeruimd hebben, mijn spullen waren altijd netjes gesorteerd en ik wist altijd waar wat lag. Mijn eigen spullen was ik eigenlijk nooit kwijt, of iemand anders moest eraan gezeten hebben.
Maar nu de jongens er zijn, hoef je niet vreemd op te kijken als er Duploblokjes of ridders over de vloer heen dwalen, die vinden 's avonds hun weg wel weer naar de Duplobak of het kasteel. Wel door de hand van mama natuurlijk, maar overdags maak ik me daar niet meer zo druk om. Als je het opruimt, wordt het binnen no time toch weer overhoop getrokken of je krijgt commentaren als 'Mama, waarom heb je dat nou opgeruimd? Ik had dat net zo mooi gemaakt!' Beteuterde blikken worden je dan ook totaal niet bespaard. Mama, hoe kon je dat nou doen...

Een opgeruimd huis is een teken van een verspild leven. Je huis opruimen kost overigens ook gewoon veel tijd. Doe je de grote schoonmaak van je huis, dan ben je wel dik een dag in de weer en als je dan 's avonds op de bank ploft en ziet dat je huis spik en span is, dan bedenk je je. 'Binnen de kortste keren zie je hier niets mee van terug.' Dat betekent niet dat je je huis maar moet laten verslonzen, maar de strekking erachter is wel belangrijk. Het is tegeltjeswijsheid. Waar besteed je je tijd aan? Liefst verspreid ik mijn huishoudelijke klussen over de hele week, zodat ik overdags meer tijd overhoud voor de jongens, maar soms komt dat er gewoon niet van en moet je gewoon heel veel in een keer doen. Eigen haard is goud waard. En die eigen haard moet natuurlijk wel de plek zijn waar jij je thuis voelt. Daar moet je dan ook voor zorgen. En dan is het hoe jij je tijd indeelt en wat je qua rommel toelaat in je huis.

Ik ben geen moeder die het niet kan uitstaan dat er vlekken op de kleren van m'n kids komen. De wasmachien is geduldig. Ik ben geen moeder die half panisch begint te dweilen als m'n kids al druipend binnen komen gezet, omdat ze in de sneeuw hebben lopen spelen. In plaats van dat ik met de dweil in m'n handen sta, zorg ik liever voor een warme beker met chocolademelk voor die koude vingertjes van buiten.

Waar liggen jouw prioriteiten?