Vermist...

Geboorteplaats en geboortejaar:

Nederland, 1990

Weg sinds:

Dinsdag 21 augustus 2012

Laatste woonplaats:

Rotterdam, Nederland

Uiterlijke kenmerken:

Bruin sluik haar, blanke huidskleur, 1.65 m. normaal postuur, mogelijk draagt ze een bril met metalen oranje/rood montuur, gaatjes in beide oren. Op het moment van verdwijning droeg Ingeborg een beige strakke broek met licht grijze strepen en een opvallende groen/witte riem, een zwart T-shirt met daarop een kort zwart vestje met een kraagje en zwarte sportschoenen. Zij heeft een bruine nepleren tas bij zich.

Gezocht door:

Derden

Extra info:

Sinds dinsdag 21 augustus 2012 wordt de 22-jarige Ingeborg Verhagen uit Rotterdam vermist. Ze is rond 14.00 uur van huis vertrokken om naar school te gaan in Den Haag en in de avond naar waterpolo. Ze is hier echter nooit geweest. Mogelijk is ze in Amsterdam of vandaar verder gereisd.

----

Dit staat er op de pagina van Vermist... Ik blijf de pagina maar steeds openen, hopend dat er nieuwe informatie is over je, maar tevergeefs.. Je bent inmiddels al 6 dagen vermist en iedere dag voelt als een teveel. Sterker nog, het is iedere dag een teveel. En iedere dag extra geeft mijn hart de gedachten dat er wel iets heel ergs met je gebeurd zou kunnen zijn. Iedere nacht extra maakt de kans kleiner dat we je terug gaan zien en met iedere dag voelt het steeds meer als een beetje afscheid.

Ik kom stukjes van jou tegen in mijn huis, een ansichtkaart die je me laatst nog hebt gestuurd, een tekst die je voor me geschreven hebt voor ons trouwen, een foto van de laatste keer dat we een logeerpartij hadden met vrienden bij mij thuis. 't Zou me nog niks verrassen als Koen nog steeds die shirtjes van jou in huis heeft liggen die je toen vergeten bent. Ik hoop zo dat hij ze nog aan je kan geven... 

Ik maak me zorgen, ernstig zorgen. Als ik niet afgeleid ben, gaan mijn gedachten steeds naar jou uit. Ik probeer positief te blijven, maar met iedere dag die erbij komt, brokkelt mijn positiviteit steeds verder af. Ze hadden het over jouw gedichten bij Vermist, jouw depressieve gedichten, maar zo lang als dat ik jou ken, schrijf jij die al, dus ik geloof niet dat die iets met jouw vermissing te maken hebben, dat weiger ik te geloven. Ik geloof niet dat jij zomaar ineens weggegaan bent, je had alleen je tas bij je, geen kleren, je mobieltje staat uit en ik weet wel zeker dat ze jouw pinpas moeten volgen, dus ik geloof niet dat daar ook wat bijzonders uit zal zijn gekomen. Jij bent niet het persoon die de mensen die om je geven zo lang in het ongewisse zult laten, zo harteloos ben jij niet...

Zoveel mensen maken zich zo'n zorgen om jou, je ouders zagen er zo verdrietig uit bij Vermist, ik had zo ontzettend met ze te doen. Ik raak al in paniek als ik een van mijn jongens maar voor een paar seconden kwijt ben, laat staan hoe jouw ouders zich moeten voelen. Je familie maakt zich zorgen, je vrienden blijven onophoudelijk aan je denken, iedereen die om je geeft, loopt met de last rond dat jij vermist bent.

Mijn hart vreest dat er iets met jou gebeurd is, dat ik je niet meer terug ga zien. Ik ga bijna spijt hebben dat we de laatste tijd zo weinig contact hadden. You don't know what you'll miss, until it's gone... Lieve Ingeborg, 'waar ben je' is niet de vraag die ik per se wil weten, mijn vraag is:
Leef je nog?

Extra info: Ingeborg is sinds 7 september weer bij familie, sinds 9 september is ze weer bij haar ouders.

Lef kun je leren

Ik moet eerlijk toegeven. Ik vind het eng. It scares the shit out of me. Onder mensen die mij bekend zijn, kom ik makkelijk los, maar met nieuwe mensen zul je mij niet gauw horen. Ik kijk graag de spreekwoordelijke kat uit de boom.

Maar vanavond kan ik dat niet doen. Dat kan ik me niet veroorloven. Want waar ik heen ga, is iets waar ik me volledig moet laten zien. Mijn expressies, my fun side. Een passie die ik nooit nageleefd heb. Een ervaring die jaren geleden voor mij is dat ik het uitgevoerd heb.
En vanavond ga ik er alleen naartoe, ook nog eens naar mensen die buiten mijn 'moederwereldje' liggen. Iets totaal anders. Normaal ben ik dan lichtelijk sneaky dat ik iemand ernaartoe sleur, maar dit moet ik alleen doen. Ik verwacht niet dat mensen mij meteen het einde zullen vinden, maar toch moet ik het beste van me laten zien. En dan hopen dat mijn performance de juiste toon voor mij gezet heeft en mensen mij graag terug zien.

In het krantje stond dat het een groep is waar je heel makkelijk opgenomen wordt. Sommigen ervaarden het als 'een warm bad'. Niet letterlijk natuurlijk, want ik vind het nu al warm zat. Het zweet staat me toch wat in de handen en ik heb kriebels in mijn buik voor vanavond, ook al weet ik dat ik me eigenlijk niet zo druk moet maken. Het is iets wat ik al jaren wil doen, als klein meisje was het ook al tegen me gezegd dat ik er wat mee moest doen. Maar dat zijn dromen die ik nooit nagejaagd hebt, nooit uitgevoerd, ook al had ik er serieus wel wat mee moeten doen. Hersenspinsels achterin mijn hoofd, mocht ik het wel gedaan hebben, maar er heeft genoeg mij in de weg gestaan ervoor. Dingen waar ik misschien zelfs niks aan kon doen.

En nu maak ik er een kleine start mee en ik vind het doodeng. Ik verwacht niet dat ik meteen aan de slag kan, dat hing helemaal van verschillende factoren af. Maar wie weet mag het al wel en wat zou dat tof wezen. Ik maak graag plezier, dus dit is iets wat helemaal voor mezelf is.
'Lef kun je leren' aldus een van de bestuursleden ervan en dat is precies wat ik ga doen.

Vanavond om acht uur ga ik kennis maken met de mensen achter Vovo, 'Van Ons, Voor Ons', de Breedenbroekse toneelvereniging en wat vind ik het spannend!

Zomervakantie

Er zijn inmiddels al vier weken verstreken van onze zomervakantie en ik weet nog niet hoe ik erdoorheen gekomen ben.

Aangezien mannetjelief pas een week vakantie neemt in oktober, betekende dat we zelf niet op vakantie zouden gaan. Niet dat we daar überhaupt de financiën voor hebben, maar à la. Zomervakantie thuis kan ook prima lukken! Ik had hele noodplannen klaar liggen voor wanneer het slecht weer zou worden, leuke plannen voor wanneer het goed weer zou zijn, extra speelgoed aangeschaft en verstopt, maar in de eerste twee weken was ik daar al heel snel doorheen. Wie had verwacht dat het zulk butweer zou gaan worden in de vakantie. Ik had het in ieder geval niet gehoopt en ik zal vast niet de enige wezen. Eindeloos veel spelletjes hebben we gedaan, veel naar opa en oma, ook wanneer het beter weer was, want opa en oma hebben wel een heel lekker zwembad staan waar de kids met veel plezier in gaan. (Zelfs als het slecht weer is, willen ze er nog in!) En nog veel meer! Maar toch weet ik van sommige momenten niet meer hoe we erdoor zijn gekomen. Je kunt zoveel doen in vier weken en naast de extra aandacht die ik besteed aan Gabriël om hem op niveau te houden, zijn er toch veel momenten geweest dat we even 'niets' deden. Kids lekker in de tuin spelen en de tijd vloog voorbij.

Nog maar twee weken te gaan, maar voor mijn gevoel zullen die ook wel heel snel om zijn. De boeven zien alweer uit naar school, Kyrian is gek op de peuterspeelzaal en Gabriël wil heel graag naar de nieuwe school toe. De nieuwbouw is natuurlijk ook ontzettend spannend! 18 augustus mogen wij als ouders even binnen een kijkje komen nemen voor de school begint op maandag. Gabriël vraagt nu, na het aftellen tot mijn zusje weer thuis zou komen uit Engeland, hoeveel nachtjes het nog is tot hij weer naar school mag.
Hij komt met grotendeels van zijn oude klas weer terug in de groep, de rest is natuurlijk naar groep 3, maar toch is het spannend. Nieuw gebouw, weer even wennen, wel dezelfde juffen.

Nog twee weken, twee weken van lekker rustig aan doen, alleen maar doen wat ze leuk vinden en daar genieten we dubbel op van. je merkt wel dat ze toe zijn aan school. Grappig is dat, toen ik kind was, keek ik heel erg uit naar de zomervakantie, jammer wanneer die afgelopen is, maar toegegeven, nu ik zelf mama ben, zal ik het toch wel fijn vinden wanneer ze weer naar school gaan, je merkt dat ze er toe aan zijn en gelukkig hebben ze er zelf ook al weer zin in.

Nog eventjes genieten van mijn boeven, zal weer wennen worden wanneer de wekker weer afgaat om zeven uur... Nog maar even niet aan denken, nu nog even genieten!